เด็กในปกครอง

เป็นห่วง

วันแข่งกีฬา...

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยสาวน้อยกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่กลับถูกชายหนุ่มดึงเขาเอาไว้ มือทั้งสองข้างถูกกุมไว้พร้อมกับสายตาที่มองมาอย่างอ่อนโยน

พีช: วันนี้เจอกันอีกทีตอนเย็นเลยนะ

เหมย: รู้แล้วค่ะ

พีช: อย่าไปไหนคนเดียวอยู่ห่างๆสระน้ำเอาไว้ เดี๋ยวไอ้เจมันจะคอยดูแลเธอไปไหนทำอะไรต้องรายงานฉันทุกอย่าง เข้าใจไหม?

เหมย: เข้าใจค่ะพี่พีชเป็นอะไรคะดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย

พีช: ไม่สบายใจ...ใจคอไม่ค่อยดีเป็นห่วงเธอ

เหมย: ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแข่งภายในคนเยอะแยะ ไม่มีใครทำอะไรเหมยหรอก

พีช: ดูแลตัวเองดีๆไว้ว่างๆฉันจะสอนว่ายน้ำ

เหมย: อย่าเลยค่ะเหมยพยายามแล้วคุณพ่อจ้างครูที่เก่งที่สุดมาสอนแต่เหมยปิดกลั้นตัวเองแค่จะจมน้ำภาพเก่าๆมันก็ลอยเข้ามาในหัว

สาวน้อยพูดไปน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว ชายหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาให้ก่อนจะประกบจูบที่ริมฝีปากเบาๆ

เหมย: อื้อ....เดี๋ยวมีคนเห็นค่ะ

พีช: ไม่เห็นหรอก.....

เหมย: สายแล้วรีบไปกันเถอะค่ะ

สาวน้อยรีบตัดบทก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มชายหนุ่มแล้วรีบลงจากรถไปหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำ ชายหนุ่มยังคงมองตามอย่างเป็นห่วง

เมื่อถึงเวลาแข่งสาวน้อยก็ขึ้นมานั่งเชียร์ด้านบนสักพักอาจารย์เจก็เดินมานั่งด้วยพร้อมกับแก้วน้ำสตอเบอรี่ปั่นที่ตั้งใจซื้อมาฝากสาวน้อย

เหมย:ขอบคุณนะคะพี่เจ

อาจารย์เจ: ไอ้พีชฝากพี่ดูแลเรา นี่มันนึกห่วงเราขึ้นมาแล้วหรอ

เหมย: แฮร่ๆๆ คงงั้นมั้งคะ

อาจารย์เจ: งานพี่ก็เยอะไม่มีเวลาคุยกับเราเลย มีหนุ่มมาจีบบ้างหรอเปล่า

เหมย: เอ่อ...คือเหมย....

สาวน้อยหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่มีสีหน้าเจื่อนๆ เพราะจริงๆแล้วอาจารย์เจก็เคยมาขายขนมจีบให้เธอบ่อยๆ แต่พอเธอคบหากับพีชก็ไม่เคยได้ติดต่อกับกับชายหนุ่มอีกเลย

อาจารย์เจ: ช่างเถอะแล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง ติดขัดอะไรไหม

เหมย: ไม่ค่ะ สบายมาก //ฉันยิ้มให้พี่เจก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

อาจารย์เจ: พี่รู้เรื่องผึ้งแล้วนะไอ้พีชมันบอกเรามีปัญหากัน ทะเลาะกันเรื่องอะไรหรอ

เหมย: ....เอ่อ....

"แต่ละคำถามเนอะจะตอบยังไงดีล่ะ"

เมื่อนักกีฬาเริ่มลงสแตนบายทุกคนก็ต่างหันไปสนใจด้านล่างกันหมด บียองเซ่จะแข่งทีมสุดท้าย

อาจารย์เจ: นักศึกษาเราเก่งมากนะทั้งเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องกีฬา จบจากที่นี่ไปสมัครงานที่ไหนก็ได้หมดเลย

เหมย: จริงค่ะ ว่าแต่พี่เจกับพี่พีชนี่เป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรอคะทำไมเมื่อก่อนเหมยไม่เคยเห็นพี่เลย

ชายหนุ่มนิ่งเงียบก่อนจะสูดลมหายใจแล้วเล่าอดีตของตนให้ฟัง

อาจารย์เจ: พี่เป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่สมัยเรียนประถมแล้วแต่ไม่ใช่เพื่อนที่ไปเล่นเกมส์กับมันบ่อยๆ พี่เด็กเรียนน่ะ

เหมย: เด็กเรียนจริงเหรอคะ//สาวน้องถลึงตาใส่

อาจารย์เจ: อ่าวไม่เชื่อหรอกฮ่าๆๆๆ

เหมย: เชื่อค่ะเชื่อ...คิกคิกๆๆๆ

อาจารย์เจ: นั่นเพื่อนเราเตรียมลงแล้ว

ฉันหันไปหาบีก่อนโบกไม้โบกมือส่วนบีก็โบกมือกลับให้ฉันเหมือน หลังจากแข่งขันจนจบบีก็ได้ที่หนึ่งอย่างที่อาจารย์หลายๆคนคาดหวังไว้ ฉันเองก็ดีใจกับบีไปด้วย

บียอนเซ่: เหนื่อยอ่ะ แต่โล่งเลยไม่กดดันแล้ว

อาจารย์เจ: ขอบใจนะบีที่สร้างชื่อเสียงให้มหาวิทยาลัยของเราอีกแล้ว

บียอนเซ่: หนูเต็มที่อยู่แล้วค่ะเดี๋ยวหนูขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ

เหมย: ฉันรอข้างนอกนะ

"ตอนนี้ฉันกับพี่เจเดินออกมารอข้างนอก พร้อมกับไลน์บอกพี่พีชแต่พี่พีชติดสอนเลยไม่ได้ตอบกลับมา "

อาจารย์เจ: ช้าจังล่ะ

เหมย: ธรรมชาติค่ะผู้หญิงต้องรักสวยรักงาม

อาจารย์เจ: บีเริ่มออกสาวขึ้นเยอะเลยนะ

เหมย: ใช่ค่ะพัฒนาตัวเองทุกวันเลยมีวินัยมากๆ

อาจารย์เจ: ทำไมไม่ให้เพื่อนสอนว่ายน้ำบ้างล่ะ

สาวน้อยไม่ตอบอะไรแต่สายหัวพร้อมกับกำแก้วน้ำไว้จนแน่น เมื่อชายหนุ่มสังเกตุเห็นอาการกลัวของสาวน้อยจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

เหมย: พี่เจมีสอนเย็นไม่ใช่หรอคะไปก่อนก็ได้นะคะเดี๋ยวบีก็คงออกมาแล้ว

อาจารย์เจ: พี่ชายเธอคงได้ฆ่าพี่นะสิฮ่าๆๆๆ

เหมย: นั่นไงมีคนออกมากันแล้วพี่เจไปเถอะค่ะ

"อาจารย์เจผู้อำนวยการเรียกพบค่ะ"

เสียงตะโกนเรียกทำให้ชายหนุ่มต้องรีบขอตัวสาวน้อยจึงโบกมือบ๊ายบายก่อนจะหันไปมองบีที่กำลังวิ่งออกมาหาเธอ

บียอนเซ่: รอนานไหมแก

เหมย: ไม่เลยอาจารย์เจเพิ่งไปเมื่อกี้เอง

บียอนเซ่: ไปกันเถอะ

เราสองคนเดินออกมาจนเกือบถึงตึกบริหารแต่จู่ๆผึ้งก็เดินเข้ามาคุยกับพวกเรา ทำเอาเราสองคนมองหน้ากันไปมา

ผึ้ง: ฉันขอโทษนะเหมยตอนนี้เข้าใจแล้วล่ะ จริงอย่างที่อีบีมันบอกถึงเหมยจะเลิกกับอาจารย์พีชแต่อาจารย์ก็ไม่มาชอบเราหรอก

บียอนเซ่: คิดได้แล้วจริงหรอ

ผึ้ง: อืม!! ไปเถอะเดี๋ยวฉันเลี้ยงขนมเอง

เหมย: ดีใจนะที่แกกลับมา

ผึ้ง: อยู่กับใครก็ไม่เหมือนอยู่กับพวกแก ขอโทษนะที่ทำตัวไม่ดีใส่

พวกเราสามคนยืนกอดกันก่อนจะเดินไปร้านขนมแต่บีต้องขอตัวกลับก่อนเพราะแม่ต้องรีบพาไปเลี้ยงฉลองกับครอบครัว เลยทำให้ฉันกับผึ้งต้องอยู่ด้วยกันสองคน เวลานี้นักศึกษาก็เริ่มทะยอยกลับแล้วมีเพียงนักศึกษาที่ยังเรียนอยู่ข้างบนตึก

ผึ้ง: ฉันลืมกระเป๋าไอแพดไว้ที่สระน้ำอ่ะ

เหมย: อ่าวป่านนี้สระไม่ปิดแล้วหรอ

ผึ้ง: ยังๆอีกตั้ง20นาที ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิรอข้างนอกก็ได้เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาเอง

เหมย: งั้นก็ได้

ฉันวิ่งมากับผึ้งจนมาถึงสระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยผึ้งรีบวิ่งเข้าไปแต่กลับดึงแขนฉันเข้ามาด้วย