สารภาพ ❌อิจฉา❌

1281 Words

หลังจากพักฟื้นจนสภาพจิตใจของอาเหมยดีขึ้น ชายหนุ่มจึงต้องพาเธอมาให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอจึงต้องเล่าเหตุการณ์ในวันเกิดเหตุให้ฟัง ตอนนี้ผึ้งยังได้สิทธิ์ประกันตัวอยู่เพราะถึงยังไงบ้านของผึ้งก็เป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ คงไม่ปล่อยให้ลูกสาวตัวเองต้องมาติดคุกเพราะเรื่องแบบนี้ พีช: เอาเป็นว่าถ้าคุณตำรวจต้องการสอบปากคำอะไรเพิ่มเติมก็โทรหาผมหรือแจ้งไปที่ทนายของผมได้เลยนะครับ ตำรวจ: ได้ครับ ยังไงพวกผมก็จะทำงานให้เต็มที่ถ้าจำเป็นต้องชนก็ต้องยอมครับ พีช: ขอบคุณครับ เหมย: แล้วที่บ้านผึ้งติดต่อพี่พีชบ้างหรือเปล่าคะ พีช: จะจ่าย2ล้านแต่ฉันไม่เอา เหมย: โห!!!! เมื่อทั้งสองคนเดินออกมาก็สวนกับผึ้งที่กำลังมาให้ปากคำต่อจากเธอ แต่ผึ้งดูกลัวๆไม่กล้าสบตาพี่พีชเหมือนเมื่อก่อน ผึ้ง: ตายยากดีเนอะ เหมย: อืม //ฉันหันไปมองผึ้งที่กำลังมองฉันอยู่ พีช: โชคดีนะอยู่ข้างในเพื่อนคงเยอะ ไปเถอะเหมย//พูดจบผมก็จูงมือเหมยออกมาแต่ผึ้งกับด่าเหมยตามมาติดๆ ผึ้ง: อีเหมยมึงไม่ชนะกูหรอก กูไม่ยอมเสียทุกอย่างให้มึงหรอก!! เหมย: อะไรผึ้ง//ฉันสะบัดแขนออกมากมือพี่พีชก่อนจะเดินเข้าไปหาผึ้ง ผึ้ง: ทำไมทุกคนต้องเลือกมึง ตั้งแต่ม.ปลายทั้งๆที่กูดีกว่ามึง พร้อมกว่ามึง มึงกลับได้ทุกอย่างไป ขึ้นมหาลัยมึงก็ยังได้ทุกอย่างแม้แต่คนที่กูชอบมึงก็รู้แต่มึงก็ยังเอา อีเหมยกูเกลียดมึง!! พีช: เลิกบ้าได้แล้วผึ้ง ที่ไม่ได้ทุกอย่างไม่ใช่เพราะเหมยหรอก แต่เพราะตัวเธอต่างหาก นิสัยของเธอมันไม่เหมาะที่จะเป็นผู้นำ ไม่เหมาะที่จะได้รับงานที่ต้องใช้ความรับผิด และถ้าเรื่องฉัน ฉันบอกเลยผู้หญิงอย่างเธอฉันไม่คิดที่จะเอา ถ้าจะเอาฉันเอาไปตั้งแต่คืนนั้นแล้ว! เหมย: พี่พีชพอค่ะคนมองเยอะแล้ว //ฉันเข้าไปเขย่าแขนพี่พีชแต่ดูเหมือนจะไม่มีความหมาย ผึ้ง: แต่มึงเป็นครูมึงคิดว่ามันเหมาะหรอ สังคมจะว่ายังไงนะถ้าพี่น้องมาเอากันเองแถมคนนึงยังเป็นอาจารย์อีกคนเป็นลูกศิษย์อีกฮ่าๆๆๆ พีช: ผึ้ง.....ฉันจะบอกอะเธอให้นะ 1.ฉันเป็นแค่ครูที่ถูกจ้างมาสอนคลาสพิเศษให้เธอ 2.ต่อให้ฉันลาออกฉันก็มีงานธุระกิจอีกเพียบ 3.ฉันกับเหมยไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด เธอเนี้ยโง่กว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ //ผมเดินเข้าไปพูดใกล้ๆแต่ผึ้งเมื่อฟังผมแล้วเธอแทบจะกรี๊ดออกมาจนเหมยต้องรีบมาดึงผมกลับไป ผึ้ง: อีเหมยมึงกับกูได้เจอกันแน่!! พีช: เธอกับฉันก็ได้เจอกันแน่ผึ้ง ยุ่งกับคนของฉันเมื่อไหร่เธอเองก็จะอยู่ลำบากเหมือนกัน!! ตอนนี้เจ้าหน้าที่รีบมาพาตัวผึ้งเข้าไปผมจึงรีบพาเหมยกลับบ้าน แต่เหมยดูกังวลใจกว่าเดิมผมจึงตามขึ้นไปคุยด้วย เหมย: กลัวจังเลยค่ะพี่พีช กลัวผึ้งจะไม่ยอมจบ พีช: ให้มันรอดครั้งนี้ก่อนเถอะเมื่อกี้ก็ข่มขู่เดี๋ยวทนายคงจัดการเรื่องนี้ให้ เหมย: ค่ะ เมื่อเดินเข้าบ้านเหมยก็ต้องหยุดเดินกระทันหันจนชายหนุ่มถึงกับเดินชนแล้วหันไปมองก่อนจะต้องตกใจพูดอะไรไม่ออก พีช: พ่อ! เหมย: มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ เหมยและพีชหันไปมองหน้ากันก่อนจะเดินเข้ามานั่งสำนึกผิดแต่ดูเหมือนจะมีแต่เหมยที่นั่งสำนึกผิดอยู่คนเดียว พ่อ: จะให้พ่อตกใจเรื่องไหนก่อนดี? ผู้เป็นพ่อหันหน้ามองลูกชายและลูกบุญธรรมสลับกันไปมา แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะตอบคำถามเองโดยอีกมือยังจับมือของเกมยไว้แน่น พีช: เรื่องผมกับเหมยผมตั้งใจจะบอกพ่อวันเสาร์แต่ไม่คิดว่าพ่อจะกลับก่อนกำหนด พ่อ: เพราะพ่อเป็นห่วงลูกไงข่าวออกให้ครึกโครมแล้วตำรวจว่ายังไงบ้าง พีช: ตำรวจก็พร้อมชนเต็มที่ครับทางนั้นเสนอเงินมา2ล้านแต่ผมไม่รับ พ่อ: พวกระยำ!! บ้าอำนาจเห็นมีเงินมีอำนาจก็คิดจะปิดปากประชาชนง่ายๆหรือไง เงินมึงคิดว่ามึงมีอยู่คนเดียวหรือไงวะ!! พีช: ถ้าจะสู้ในศาลยังไงฝั่งนั้นก็แพ้ แต่สู้กันข้างนอกนี่สิ //ผมหันไปมองหน้าเหมยก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อ พ่อ: เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพ่อจัดการเองส่วนเราก็ดูแลน้องดีๆ พีช: ว่าแต่พ่อรู้เรื่องผมกับเหมยได้ไงผมบล็อกเฟสพ่อไปแล้วนะ พ่อ: พ่อรู้ตั้งแต่ครั้งที่แล้วล่ะ ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเหมยก่อนจะหันไปหาพ่อและพี่เลี้ยงของเธอ เหมย: พี่เฟิ่งรู้เรื่องนี้หรอคะ พี่เฟิ่ง: ค่ะคุณหนูเหมย วันที่พี่เอาผ้าปูมาซักพี่กำลังจะขึ้นไปถามว่าชอบลายผ้าปูอันใหม่ไหมก็เห็นคุณพีชกอดคุณหนูก่อนจะดันคุณหนูเข้าห้อง ตอนแรกพี่ก็ตกใจคิดว่าคุณพีชจะข่มขืนคุณหนูพอเดินเข้าไปใกล้ๆก็ได้ยินเสียงคิกคิกๆๆ พี่เลี้ยงของสาวน้อยเอามือป้องปากหัวเราะด้วยความเขินอายทำเอาทุกคนยิ้มออกมาหมด พีช: เฟิ่ง!! ฉันจะไล่เธอออก!!! พี่เฟิ่ง: งั้นเฟิ่งจะพาคุณหนูไปด้วยนะคะ พีช: ฉันไม่ให้เธอพาเมียฉันไปไหนทั้งนั้นแหละ!! เหมย: อุ้ย!!! พ่อ: ฮ่าๆๆๆๆ เอาๆไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นแหละ ผู้เป็นพ่อรีบห้าศึกครั้งนี้เพราะดูแล้วลูกชายน่าจะสู้รบกับสาวๆไม่ไหว พีช: ว่าแต่พ่อรู้เรื่องผมกับเหมยจากเฟิ่งหรอครับ พ่อ: เปล่า พ่อมองตาเราสองคนตอนไปทานอาหารพ่อก็รู้แล้ว ยิ่งตาพุฒเข้ามาด้วยพ่อยิ่งมั่นใจ คนอย่างแกถ้าไม่ตกหลุมรักหนูเหมยก็ไม่มีทางที่คิดจะหวงน้องสาวหรอก เหมย: จริงด้วยค่ะ //ฉันพูดสมทบคุณพ่อจนพี่พีชหันมามอง พีช: เดี๋ยวเถอะ! พ่อ: แกไปตกหลุมรักน้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พีช: พ่อถามอะไรเนี้ยผมอายนะ เหมย: งุ้ยๆๆๆ บอกเหมยหน่อยน๊าาา //ฉันขยับตัวเข้าไปกอดแขนพี่พีชก่อนจะซยไหล่เบาๆ พีช: ก็.....ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาไทยอ่ะ เหมย: จริงหรอคะ สาวน้อยทำตาลุกวาวจนทุกคนถึงกับหัวเราะออกมา พีช: ก็ตอนที่เธอลุกไปช่วยเฟิ่งจัดโต๊ะ แล้วเราสบตากันฉันก็มั่นใจว่าเธอยังชอบฉันอยู่เลยตามสืบอะไรอีกนิดหน่อยพอมั่นใจฉันก็เลยจีบเธอไง //ผมยิ้มให้เหมยก่อนจะหยิกแก้มไปทีนึง เหมย: บ้า!!! พ่อ: เฮ้อ...เฟิ่งเราไปกันเถอะตรงนี้ไม่มีที่ของเราแล้วล่ะ เพิ่ง: ค่ะคุณจาง คิกๆๆๆ หลังจากนั้นทั้งสองคนจึงไม่ต้องปิดบังสถานะของตนเองกับใครแล้ว แต่ก็จะแสดงความรักให้อยู่ในขอบเขตมากขึ้น อยู่มหาลัยก็เป็นเพียงอาจารย์กับลูกศิษย์เพื่อเป็นการให้เกียรติซึ่งกันและกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more