#เพ้นท์ของพาย :: CHAPTER 1 [30%]
1580 Words
เพ้นท์ของพาย #1
:: คุณพาย ::
เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นรอบข้าง แต่ทว่าฉันกลับไม่ได้สนใจเลยสักนิดเอาแต่จับจ้องไปที่เอกสารตรงหน้าเพื่อไล่หาชื่อของตัวเองแต่ทว่ามาถึงแผ่นที่สองก็ยังไม่เจอหรือว่าบางที...
อันดับที่ 25 ‘นางสาวพาณิภัค บุญฑรี’ คณะบริหารธุรกิจ
“สอบติดแล้ว”
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองฉีกยิ้มได้กว้างแค่ไหน แต่ที่รู้ๆ คือหัวใจของฉันเต้นแรงมากเลยก็ว่าได้ ความทุ่มเทที่ฉันทำมันมาตั้งแต่ต้นตอนนี้เป็นผลสำเร็จแล้ว ฉันสามารถสอบติดคณะที่ต้องการเพื่อเรียนต่อในระดับมหาลัยและฉันก็เลือกที่จะเรียนมหาลัยรัฐฯ เพื่อที่ค่าใช้จ่ายจะได้ไม่สูงมาก
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นเวลาสองปีกว่า ฉันเรียนจบมัธยมปลายอย่างที่หวังและความหวังอีกขั้นคือการสอบเข้ามหาลัยตามที่ตัวเองต้องการ ฉันเดินแหวกฝูงชนออกมามองพระอาทิตย์ที่สาดส่องใบหน้าก่อนจะรีบพุ่งตรงกลับไปยังบ้านหลังที่อบอุ่นหลังนั้น... ที่มีคุณพาย ผู้ชายที่มอบชีวิตใหม่ให้กับฉันทั้งที่ไม่มีใครอยากจะเสียเวลาไปกับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าหรือเด็กที่เป็นแค่เพียงคนรับใช้เท่านั้น
สองเท้าก้าวเข้ามาในบ้านก่อนจะมองไปยังมุมโต๊ะทำงานก็เห็นคุณพายกำลังนั่งดูเอกสารในมืออยู่ ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเขาที่เงยขึ้นมามองนิดหน่อยและก้มหน้าลงต่อ “เป็นไง สอบติดหรือเปล่า?”
ดีใจจนพูดไม่ออกยืนเงียบจนคุณพายปิดแฟ้มเอกสารลงพลางเอามือประสานเข้าหากัน “คะ”
“ถามว่าสอบติดหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบ”
“ติดค่ะ เพ้นท์สอบติดคณะที่ตัวเองต้องการเลยค่ะ” คุณพายเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปากและลุกขึ้นยืนหยิบเอกสารสองสามเล่มไว้ในมือ
“ดี” พูดแค่นั้นก็เดินสวนฉันออกจากบ้านไป “ไม่ต้องทำอาหารรอนะ วันนี้ฉันมีนัด”
ได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะมองแผ่นหลังกว้างเดินจากไป ฉันนึกย้ำกับตัวเองเสมอว่าตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้นได้เพราะได้รับโอกาสจากคุณพายที่ยื่นมือเข้ามาช่วยอุปการะเลี้ยงดู และฉันก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจนคุณพายเป็นที่พึงพอใจ ฉันกลัวว่าวันหนึ่งทำอะไรไม่ถูกใจเขาไม่อยากถูกเฉดหัวกลับไปที่บ้านคุณท่านอีก ฉันกลัวการโดนทำลายหรือการด่าทอ แม้ว่าจะต้องก้มหน้ารับชะตากรรม แต่หลุดพ้นมาแล้วก็ไม่อยากจะกลับไปอีก เพราะคุณท่านขู่ไว้แบบนั้นฉันจึงอยากทำให้คุณพายสะดวกสบายที่สุด
ไม่ว่าจะทำงานบ้านทุกอย่าง ทุกซอกทุกมุม หรือการทำอาหารที่คุณพายมีอาการแพ้หรือไม่ชอบ ฉันทำมันอย่างดีหวังให้คุณพายพอใจไม่โมโหหรือขับไล่ฉัน แม้ว่าคุณพายจะพาผู้หญิงมานอนด้วยก็ตามที
ใช่ คุณพายมักจะพาผู้หญิงมานอนค้างที่ห้องด้วยและฉันก็ไม่เคยสนใจเพราะทำตามหน้าที่ของตัวเอง ทุกครั้งที่เข้าไปทำความสะอาดในห้องจะพบกับเศษส่วนเครื่องป้องกันที่ถูกใช้งานแล้วเต็มถังขยะหรือชั้นใน กางเกงในของผู้หญิงที่คุณพายพามานอนด้วย ฉันไม่รู้ว่าคุณพายมีแฟนหรือคนรักหรือเปล่า? แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องไปอยากรู้หรือสอดเห็นเรื่องของเจ้านาย
แค่คุณพายเป็นคุณพาย... เป็นผู้มีพระคุณส่งเสียเลี้ยงดูฉันมันก็มากเกินพอแล้วชีวิตนี้
เที่ยงคืนผ่านไป
ฉันยังคงไม่ได้นอนเพราะเอาแต่ฟังเสียงรถของคุณพายว่าจะมาตอนไหน สำคัญคือวันนี้ฉันหลับไม่ลงด้วยเนื่องจากอาการดีใจจากการสอบติดมหาวิทยาลัยทำให้ฉันตื่นเต้นที่จะได้เข้าสู่การเรียนที่สูงขึ้น
~บรื้น
เสียงที่ฉันรอคอยก็มาถึง จึงวิ่งออกจากห้องและเปิดประตูออกไปต้อนรับคุณพายที่ลงจากรถคันหรูสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาดูเหนื่อยล้าพร้อมกับฝ่ามือที่นวดคลึงไปตามท้ายทอย กระทั่งเขามาถึงหน้าประตูเห็นฉันยืนยิ้มอยู่ก็ทำหน้ามึนงง “ทำไมยังไม่นอน ดึกมากแล้วนะ”
“เพ้นท์รอคุณพายน่ะค่ะ มาค่ะเพ้นท์ถือให้” รีบกุลีกุจอไปคว้าเอาเสื้อสูทกับเอกสารแฟ้มงานที่คุณพายหิ้วกลับมาที่บ้านทุกวัน ฉันเพิ่งจะรู้เกี่ยวกับตัวตนของคุณพายว่าก่อนจะได้มาเป็นประธานบริษัทโชว์รูมรถ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เขารับฉันมาเลี้ยงดูตอนนั้นคุณพายต้องพิสูจน์ตัวเองอยู่เป็นปีกว่าที่บริษัทจะยอมรับ ฉันจำได้ดีเลยว่าคุณพายทำงานหนักจนป่วยเข้าโรงพยาบาลแต่ก็ไม่เคยย่อท้อต่อการพิสูจน์ตัวเอง เพราะเห็นตัวอย่างดีๆ แบบนั้นฉันจึงอยากทำให้ได้อย่างเขา
อยากให้เขาได้รู้ ให้เขาได้เห็นว่าไม่เสียแรงที่ส่งเสียเลี้ยงดูหรืออุปการะเด็กอย่างฉัน
“เฮ้อ หิว” ทิ้งตัวบนโซฟาเบทสีเทาตัวใหญ่เท่าเตียงในห้องของเขาก่อนจะปลดเนกไทสีเลือดหมูโยนไว้ข้างตัวจนฉันต้องเก็บมารวบไว้กับเสื้อสูท
“คุณพายบอกมีนัด เพ้นท์คิดว่าคุณพายทานมาแล้วอีกอย่างคุณพายไม่ได้สั่ง”
“ใช่” เขาหันมามองฉันพร้อมกับนวดไปตามท้ายทอย “มีนัดกับหญิง อิ่มกายแต่ไม่ได้อิ่มท้อง”
ฉันทำหน้าบูดใส่แต่เขาไม่เห็นก่อนจะคิดว่าจะทำอะไรให้เขาทานดีเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย “คุณพายอยากทานอะไรดีคะ?”
“บะหมี่แล้วกัน” บอกแบบขอไปทีและถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจนเห็นร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนที่เต็มไปด้วยรอยสักลวดลายสวยงาม ตอนแรกๆ ฉันน่ะไม่ชินเลย เขินมากด้วยซ้ำเมื่อได้เห็นเรือนร่างของผู้ชายแต่เดี๋ยวนี้จะบอกว่าชินก็ไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยที่ฉันจะชินกับแผงอกแกร่งของเขา “พอดีเลย ว่าจะคุยเรื่องเรียนด้วย”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเอาเสื้อผ้าของคุณพายใส่ตะกร้าไว้หน้าห้องซักผ้าและจัดการลงมือทำบะหมี่ให้เขาทาน แน่นอนว่าต้องอัดแน่นไปด้วยคุณค่าทางอาหาร ฉันใส่ผักที่มีอยู่และเนื้อสัตว์ลงไป บางอย่างที่คุณพายทานไม่ได้จะไม่มีอยู่ในตู้เย็นหลังนี้ เมื่อทำเสร็จถ้วยบะหมี่ถูกนำมาเสิร์ฟพร้อมกับแก้วน้ำชากุหลาบที่ฉันชงแบบเย็นไว้และนั่งลงพับเพียบบนพื้น
“ขอเวลากินแปบนะ”
“ได้เลยค่ะ เพ้นท์รอได้” ยิ้มให้กับเขาก่อนจะจับจ้องมองคุณพายที่ทานบะหมี่อย่างหิวๆ แต่ทว่าสายตาจับจ้องทีวีและเอกสารตรงหน้า คุณพายเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมาเลย เขาเป็นผู้ชายในแบบที่สาวหลายคนใฝ่ฝัน มีฐานะ ชาติตระกูล การงานก็ดี เรียนจบจากเมืองนอกเป็นผู้ชายที่ตรงสเปกผู้หญิงหลายคนที่คุณพายพามาด้วยบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยเห็นใครได้อยู่กับคุณพายนานสักคน สลับสับเปลี่ยนหน้าจนฉันมึนงงไปหมดว่าคนไหนตัวจริงของเขา
“จ้องอะไรขนาดนั้น”
“อะ เออ...” สติถูกดึงกลับมาทันทีเมื่อคุณพายทักด้วยน้ำเสียงเชิงดุ ฉันยกมือเกาศีรษะตัวเองอย่างรนราน “คือเพ้นท์แค่เห็นคุณพายทานอร่อย ก็สบายใจค่ะ”
“หึ” หัวเราะในลำคอพลางยกชากุหลาบขึ้นดื่ม “รู้ไหมถ้าเธอทอดแค่ไข่ดาว มันก็อร่อยสำหรับฉันเพราะว่าเธอเป็นคนทำ”
“...”
“ฉันไม่ค่อยชอบกินอาหารฝีมือใคร ถ้าถูกปากจริงๆ จะติดรสมือคนนั้น” ควรดีใจใช่ไหมที่คุณพายพูดชมและชื่นชอบอาหารฝีมือของฉัน ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาคุณพายก็ทานอาหารฝีมือฉันมาตลอดมันคือเรื่องจริง เวลาออกไปไหนหรือทานอาหารกับลูกค้าคุณพายก็จะกินพอเป็นพิธีแต่ก็เลือกที่จะกลับมาทานอาหารที่ฉันทำเสมอ “วันนี้จะลองไม่กินฝีมือเธอบ้าง ก็เลยไปกินอาหารที่ร้านแต่นั่นแหละ... ต้องกลับมากินอยู่ดี”
“ขอบคุณค่ะที่คุณพายไว้ใจเพ้นท์” หัวใจพองโตสุดๆ ที่ทำให้ผู้มีพระคุณรู้สึกดีขนาดนี้
“เรื่องเข้ามหาลัย ว่ายังไง?”
“อ๋อ อีกสองวันเพ้นท์ต้องไปรายงานตัวค่ะแล้วก็อาจจะได้รู้ว่าค่าเทอม ค่าชุดและค่าจิปาถะต่างๆ” ตอบด้วยความมาดมั่น ฉันน่ะอยากจะสวมชุดนักศึกษาแย่แล้ว
“ดูมาให้ครบ ดูมาให้ดีๆ ขาดเหลืออะไรบอกฉันให้หมด เข้าใจไหม?”
“ค่ะ” คุณพายถอนหายใจและพยักเพยิดหน้าไปทางประตูห้องนอน
- Writer
