My Precious thing #เพ้นท์ของพาย

My precious thing #เพ้นท์ของพาย INTRO 'พาย' เป็นอักษรกรีกความหมายเป็นค่าคงตัวทางคณิตศาสตร์ แต่สำหรับ 'พาย พนิธาน' คนนี้คือชนิดของขนมที่ไม่ว่าจะกินซ้ำอีกกี่ครั้งก็ไม่มีวันเบื่อ :: PAAI TALK :: “ครับ ได้ครับงั้นจองตั๋วเครื่องบินให้ผมเลยแล้วกัน ผมก็พร้อมที่จะรับงานแล้ว” กรอกเสียงลงไปตามสายหลังจากได้รับรู้ว่าตัวเองต้องเดินทางกลับจากฝรั่งเศสเพื่อไปสานต่อธุรกิจครอบครัวที่เปิดโชว์รูมรถหรูไว้หลายที่ทั่วโลก และที่ที่ผมต้องไปประจำเป็นประธานบริษัทคือแผ่นดินบ้านเกิดที่ผมจากมานานแสนนานตั้งแต่วัยเยาว์ ตอนนี้กับตอนนั้นจะแตกต่างกันมากแค่ไหนนะ ผมชื่อ ‘พาย พนิธาน อัยยารัตน์’ อายุยี่สิบสองปีเรียนจบด้านบริหารธุรกิจ แน่นอนว่าอาจจะไม่ใช่คณะหรือสาขาที่ผมต้องการจะเข้า แต่ด้วยเพราะครอบครัวมีธุรกิจดังนั้นคณะนี้จึงเหมาะสมที่สุดสำหรับคนที่จะกลายเป็นผู้บริหารในวันข้างหน้า ผมเรียนจบที่มหาลัยชื่อดังในฝรั่งเศส ได้เกียรตินิยมอันดับสองเพราะยังมีคนที่เก่งกว่าผมได้รับมันไป แต่ผมไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด มันก็แค่เครื่องการันตีความสำเร็จในการเรียนมันก็เท่านั้น “คุยกับใครคะ?” เมื่อวางสายจากผู้เป็นพ่อ ผมก็เอี้ยวตัวไปมองร่างหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ก่อนจะหยิบบุหรี่เข้าปากและจุดไฟสูบเอานิโคตินเข้าปอด “พ่อน่ะ โทรมาให้กลับไปรับตำแหน่งประธานบริษัทโชว์รูมที่ไทย” ตอบออกไปพลางขยับตัวพิงหัวเตียง พร้อมกับหยิบรีโมทกดเลื่อนไปที่ช่องสารคดีสัตว์โลกซึ่งเป็นเสือดาวสองตัว ณ ตอนนี้กำลังเสพสมกันอยู่ “ถามจริง?” น้ำเสียงเล็กแหลมอุทานออกมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งทั้งที่ตัวเองเปลือยเปล่า จนผมกลอกตาไปมองหน้าอกและเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากตัวเธอ “อือ” “แล้วเรื่องของเราล่ะคะ” เธอถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “มิลานยังต้องเรียนต่อนะ มีงานแฟชั่นอีก” ผมถอนหายใจออกมา ‘มิลาน’ สาวสวยนักเรียนนอก ครอบครัวประกอบธุรกิจอะไหล่รถทุกชนิด เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของผมที่ทางครอบครัวของเราสองคนได้จับจองให้ และเราสองคนก็มีสัมพันธ์กันก่อนโดยที่พ่อกับแม่ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะอยู่ที่นี่อยากจะทำอะไรก็ได้ทำ จึงไม่เป็นปัญหาถ้าหากเราสองคนจะเสพสมกันเหมือนสัตว์ในช่องสารคดีตอนนี้ “เธอก็เรียนไปสิ งานมีก็ทำไป” “คิดว่ามิลานอยากปล่อยพายไปเหรอ...” เธอทำหน้าบูดใส่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังยางที่หัวเตียงเพื่อรัดผมสีแดงยาวของตัวเองให้เป็นมวยขึ้นไป “มิลานคงคิดถึงพาย” ยกยิ้มมุมปากเมื่อมองร่างสวยขยับมานั่งคร่อมบนตักก่อนจะวาดมือไปตามแผงอก “คิดถึงฉัน หรือคิดถึงเซ็กส์กับฉันกันแน่หืม” “ถ้ามิลานบอกทั้งสองอย่าง พายจะว่าหรือเปล่า?” ส่ายหน้าไปมาและโอบรัดเอวเธอให้ขยับเข้ามา พร้อมกับซุกใบหน้าลงกับหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โต “ว่าทำไม ใครๆ ก็ติดใจพายชิ้นนี้” “มิลานชอบกินขนม” เธอกดศีรษะผมให้จมลงไปยังก้อนเนื้อ “ขนมที่มีชื่อว่าพาย กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อค่ะ” เงยหน้าสบตากับเธอพลางโน้มขึ้นไปบดขยี้ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม มิลานเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมมีเซ็กส์ด้วยไม่เคยเบื่อ แม้ว่าเราสองคนจะถูกจับให้เป็นคู่หมั้นกัน แต่ทว่าผมก็ยังคงกินไปเรื่อย ส่วนเธอไม่รู้เลยสักนิดแต่ก็ไม่คิดจะสนใจเท่าไหร่ ก็คิดไว้นะว่าผมคงไม่คิดจะมีใครหรือตกหลุมรักใคร สุดท้ายก็ต้องแต่งงานกับเธอในที่สุด ผมไม่แคร์เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว... มีความสุขที่อยู่กับผมก็มีไป แต่ถ้าไม่ก็แค่จาก มันก็เท่านั้น “หึ พูดดี” ยกยิ้มขึ้นก่อนจะตวัดร่างเธอให้นอนลงบนเตียง “อยากโดนอีกกี่รอบ?” “ไม่รู้สิคะ ก่อนหน้านั้นพายจัดไปสาม” ชูนิ้วมือให้ผมและเลื่อนขึ้นมากอดลำคอ “แต่คราวนี้มิลานขอยันเช้าเลยได้ไหมคะ?” ไม่รอให้คำตอบ แต่ผมก็จัดให้มิลานตามคำขอ เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ผมเรียนอยู่ปีสี่จนตอนนี้เรียนจบแล้วก็เป็นเวลาหนึ่งปีที่ผมกับเธอเราสองคนมีเซ็กส์กัน ใช่ เพราะเราคือคู่หมั้นกันไงผมคิดแบบนั้น ถึงได้ไม่ต้องไปหาผู้หญิงที่ไหนมาเสพสม สำคัญคือมิลานก็ตอบสนองผมได้ดีไม่ต่างกัน ดังนั้นผมถึงได้บอกไงว่าถ้าถึงเวลาที่ผมกับเธอเราไปจนถึงจุดที่สุด ผมอาจจะตกลงแต่งงานกับเธอก็ได้ หลังจากจัดการเธอจนสลบไปตอนเช้ามืดผมก็จัดการตัวเองเรียบร้อยและมองเธอซึ่งนอนหลับใหลอยู่บนเตียงพลางเก็บของส่วนตัวทั้งหมดลงกระเป๋าเดินทางที่มีหลายใบ พ่อบอกว่าจะส่งคนมาดูแลผมในทุกเรื่องรู้สึกจะเป็นเลขาคนสนิทมือซ้ายที่ชื่อว่า ‘ธนิน’ เขาอายุห่างกว่าผมหลายปีรู้สึกจะอายุขึ้นเลขสามแล้วด้วย เคยเห็นผมตั้งแต่เด็กจนโต สนิทกันพอที่จะดูแลผมขณะเดินทางไปทำงานที่ไทยล่ะนะ “อือ...” สายตาทอดมองไปยังร่างของมิลานที่ลุกขึ้นนั่ง ยกมือยีดวงตาตัวเองและโฟกัสมาที่ผม “อย่าบอกนะคะว่าจะไปวันนี้” “ใช่” ตอบแบบขอไปที “เร็วไปหรือเปล่าคะ มิลาน...” “จัดให้เมื่อคืน ไม่สะใจหรือไง?” พูดแกมขำแต่มิลานก็ลุกขึ้นจากเตียงโดยเอาผ้าขนหนูพันรอบตัวและเดินมากอดผมจากด้านหลัง “มิลานไม่อยากให้พายไป” “อย่างี่เง่า ฉันไม่ชอบเธอรู้ดี” ผมไม่ชอบผู้หญิงที่จุกจิก แม้ว่ามันคือการอ้อนวอนหรือเว้าวอนให้ผมคิดว่ามันน่ารัก แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ มันออกจะไร้สาระกับการกระทำแบบนี้ “โอเค” เธอยื่นใบหน้ามามองผม “มิลานไปส่งพายไม่ได้นะ มีงานต้องทำ” “อือ ไว้จะติดต่อหา แต่ถ้าไม่แสดงว่าฉันไม่ว่าง” บอกปัดทันทีเพราะถ้าได้ทำงานผมคิดว่าตัวเองคงยุ่งมากแน่ๆ “กลับไปที่บ้านเกิด คงจะได้เจอเพื่อนๆ เยอะนะคะ” มิลานถอยหลังไปหยิบชุดเดรสในตู้ของตัวเองและเดินเข้าห้องน้ำไปซึ่งผมก็ตามไปหยิบของใช้ส่วนตัวกวาดลงกระเป๋าเป้ “มีไม่กี่คนหรอกที่ติดต่อหากันน่ะ” “มิลานขอพูดอะไรหน่อย” ผมหันไปมองสบตากับเธอซึ่งกำลังยืนให้น้ำจากฝักบัวไหลรดรินร่างกายยั่วยวนตรงหน้า “ว่ามาสิ” “มิลานเป็นคู่หมั้นพาย” เธอแสดงความสัมพันธ์ระหว่างเรา “พายคงไม่... มีใครหรือ fall in love ใครนะคะ” ถอนหายใจออกมาและไม่คิดจะตอบคำถามที่มันไร้สาระ มิลานยืนเงียบไม่ต่างจากผมเช่นกันและพอผมสบตากับเธอจึงยักไหล่ไหวเพราะไม่มีคำตอบจะให้นอกจาก... “ห่างกันแบบนี้ จะได้รู้ไงว่าสุดท้ายเราสองคนเหมาะสมกันหรือเปล่า?” “...” “แค่ว่าที่คู่หมั้น ยังไม่ได้รักกันจริงๆ สักหน่อย ฉันพูดถูกไหม” มิลานนิ่งเงียบไปทันทีเมื่อเรื่องจริงออกมาจากริมฝีปากของผมเอง “ทุกวันนี้เราต้องการกันและกันเพราะเซ็กส์ ใช่ไหมมิลาน” เดินตรงไปใกล้ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากเธอ “นี่คือเครื่องพิสูจน์ว่าสุดท้ายเราสองคนต้องการเซ็กส์หรือความรัก หลังจากนั้นค่อยมาว่ากันอีกที” “พายไม่ได้รักมิลานเลยเหรอ?” ขณะกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำก็ต้องชะงักกับคำถามของเธอ รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อได้ฟังคำถามที่มันตลกซะไม่มี หึ “รักเหรอ... ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยรู้จัก” “พาย” “แล้วเธอล่ะรักฉันหรือเปล่า?” ถามกลับและก็ได้ความเงียบเข้ามาแทน “ไม่ใช่ไหม ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ เราต้องการอะไรมิลาน เธอกับฉันเรารู้ดี” แม้จะดูเหมือนว่าผมใจร้าย แต่ผมแค่พูดไปตามความรู้สึกและมันคือความจริงที่ผมพูดไปแบบนั้น ผมไม่คิดจะรักษาน้ำใจใคร และไม่คิดว่าควรจะต้องรู้สึกผิดแม้ว่าเธอจะเป็นว่าที่คู่หมั้น แต่เราสองคนไม่ได้