บทที่ 16
กลับบ้านเดิม
เช้าวันต่อมา…
ฉันปลุกลูกๆ ให้ตื่นแล้วบอกว่าจะไปหาคุณยาย
ลี่เหมยตื่นเต้นมากที่จะได้เล่นกับพี่ชายและพี่สาวที่บ้านหลิน ส่วนลี่หมิงก็อมจุกนมเด็กที่ฉันเอาออกมาจากมิติให้ลูกอมไว้มองแม่และพี่สาวเดินไปเดินมาตาแป๋ว
ฉันเดินมาอุ้มลูกชายอีกมือก็ถือตะกร้าที่ใส่ของและยังมีตะกร้าสะพายหลังอีกอัน วันนี้ฉันเอาของมาฝากที่บ้านเยอะเลย ส่วนลูกสาวก็เดินตัวปลิวถือตุ๊กตาหมีที่ฉันเอาออกมาให้เมื่อวาน เด็กน้อยยิ้มมาตลอดทางจนฉันเอ่ยแซว
“เหงือกแห้งแล้วมั้งลูก หุบยิ้มก่อนก็ได้”
แต่เด็กน้อยก็ยังยิ้มหวานเหมือนเดิม จนเดินมาถึงบ้านหลิน ซึ่งเป็นบ้านอิฐผสมดินเหนียวหลังเก่า เพราะอยู่มานานหลายสิบปีแล้ว แต่ยังไม่ทรุดโทรมเท่าไหร่นัก
ฉันเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็กก็เห็นพ่อหลิน พ่อของฉันนั่งสานอะไรไม่รู้อยู่บนแคร่ข้างบ้านคนเดียว
“พ่อ” ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มกว้างให้กับพ่อหลิน
“ซูซู” พ่อหลินมองลู
