บทที่ 17
ปะทะกับบ้านหลินสายหลัก
ประมาณยี่สิบนาทีได้มั่ง ฉันและพ่อแม่และพี่ๆ นั่งปรึกษากันอยู่ ก็มีเสียงของคนที่ฉันอยากให้มา ดังอยู่นอกบ้าน
“น้องรอง!!”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางหน้าบ้านทำให้คนในบ้านหลินที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ชะงัก ตามด้วยร่างของคนที่ร้องเรียกที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าถมึง
“พี่ใหญ่” พ่อหลินมองคนที่มาใหม่ด้วยความตกใจ เขาคิดไว้ไม่มีผิดว่าพี่ใหญ่ต้องตามมาเอาเรื่องถึงบ้านแน่
“ไหน นังตัวดี แกพูดอะไรกับป้าสะใภ้” หลินเฉิงชุนพี่ชายของพ่อหลินหันไปตวาดใส่หลินซูมี่จนลี่เหมยที่นั่งกินขนมอยู่บนตักสะดุ้ง
ส่วนฉันที่ถูกเอ่ยถึงก็หายใจยาวๆ ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วเอาลูกสาวให้แม่ แล้วลุกขึ้นเดินไปยืนข้างพ่อ ดวงตากมโตก็มองป้าสะใภ้ใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของลุงใหญ่
“ป้าสะใภ้ไปฟ้องว่ายังไงบ้างล่ะคะ” ฉันยืนกอดอกพูดลอยหน้าลอยตา
“ฉันไม่ได้ฟ้อง ฉันพูดความจริง” คำพูดของฉัน ทำให้ป้าสะใภ้ก็ร้อนตัว
