ตลอดระยะทางฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังตลอดเส้นทาง จนฉันเริ่มหงุดหงิดในใจ เอาจริงโคตรไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ความรู้เหมือนตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือก ทั้งที่มีมาโดยตลอด แล้วฉันทำไมต้องมาทนอยู่กับอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ฉันเลือกที่จะไม่พูดจนกระทั่งถึงคอนโดของฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยบอกพี่เคนและรีบเปิดประตูรถของเขาลงไปโดยไม่รอฟังคำพูดของเขาเลย ฉันเดินเข้ามาในคอนโดโดยครั้งนี้เขาก็ไม่ได้เดินตามฉันลงมาจากรถเหมือนอย่างทุกครั้ง
คาดหวังอะไรอยู่นะเรา...
“จิ๊ เกลียดตัวเองทำไมต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย หงุดหงิดจัง” ฉันที่ยืนรอลิฟต์อยู่ ก็อดที่จะเหลือบมองรถพี่เคนที่ค่อยๆ ขับออกไปไม่ได้ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเจ็บหน่วงในใจ
“พี่เหมือนจะชัดเจนกับเซลนะ แต่ก็ไม่...”
“หยุดเป็นแบบนี้สักทีเซลีน....” ฉันหายใจเข้าใจลึกๆ แล้วค่อยๆพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เพื่อย้ำเตือนสติตัวเอง แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...
