Hinubad ni Bell ang suit jacket niya at tinakip sa akin nang sumugod ang mga tao na kumukuha ng larawan. I silently sob at pinunasan ko ang aking mga luha ng makapasok na kami sa kotse ni Bell. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin, sobra siyang napahiya dahil sa akin. Gusto ko lang naman maging successful ang gabing ito pero nasira ko na naman dahil Hindi ako marunong magbasa.
"I'm so sorry baby," Bell said softly at niyakap ako. He faced me at pinunasan ang mga luha ko.
"A-ako dapat ang mag sorry, napahiya kita" malungkot na sabi ko sa kanya. Pakiramdam ko ngayon ay wala akong kwenta dahil wala naman talaga diba? Hindi ako marunong magbasa, Hindi ako nakapag-aral at Hindi rin ako makahanap ng trabaho dahil dito.
"No. Please don't ever say that. I don't care about any of it. I
