สะดุดรัก...นายฆาตกร

ตามติดนายฆาตกร

"วันนี้เวลา 15.30 น.ได้มีการพบศพหญิงสาวขายบริการถูกฆ่า สภาพศพถูกแทงหลายแผลถูกมัดมือมัดเท้า เล็บถูกถอดออกไปทั้ง20เล็บ

"เหมือนกันเลยเหมือนเหยื่อรายแรกเลย อย่างนี้ฆาตกรต่อเนื่องชัดๆ" ลลิลพูด

"แต่ไม่พบ DNAในที่เกิดเหตุไม่มีร่องรอยอะไรเลยไม่มีการล่วงละเมิดทางเพศไม่มีรอยนิ้วมือ หาตัวคนร้ายยากมาก แต่มีคนปรากฏตัวในที่เกิดเหตุขณะที่เจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานกันอยู่" สารวัตรกิตติพูด

"ใครคะ " ลลิลถาม

"คนเดิม แต่ก็อาจจะเป็นพวกไทยมุงธรรมดาๆก็เป็นได้

จ่าสำลีสังเกตุเห็นน่ะว่ามาด้อมๆมองๆที่ศพเหยื่อ อยู่นาน

แล้วก็เดินไปขอให้เจ้าหน้าที่ ปอเต็กตึ๊ง พลิกแขนข้างขวาให้ดู แล้วก็เดินจากไปแค่นั้น" สารวัตรพูด

"เป็นไปได้มั๊ยคะว่าเขานั่นแหละเป็นคนทำแล้วไปดูผลงานที่ตัวเองทำ ในใจอาจจะเยาะหยันตำรวจอยู่ก็ได้ที่จับเขาไม่ได้" ลลิลวิเคราะห์

"ก็คิดว่าจะลองเรียกเขามาสอบอยู่เหมือนกัน ถ้าเขามีหลักฐานที่อยู่พยานในเวลาเกิดเหตุก็รอดไป" สารวัตรบอก

จากที่พูดคุยกับสารวัตรมาทำให้ลลิลกังวลถ้าเป็น ฆาตรกรต่อเนื่อง จะต้องมีเหยื่อรายต่อไปแล้วผู้ชายข้างบ้านไปป้วนเปี้ยนทำไมที่เกิดเหตุ ลลิลคิดไม่ตก

"เออ...แล้วจะคิดเยอะทำไมเนี่ยเป็นแค่นักข่าวไม่ใช่ตำรวจสักหน่อย ไม่ใช่หน้าที่เรา..เป็นนักข่าวก็อันตรายอยู่แล้วยังจะทำตัวเป็นนักสืบอีก" แม่บ่น

"ก็ลินอยากรู้นี่แม่จะได้มีข่าวเขียน" ลลิลพูด

"อยากรู้อยากเห็นไปทุกเรื่อง " แม่ว่า

"ไม่งั้นจะเรียกว่านักข่าวเหรอแม่ " ลลิลตอบ

"ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่าใช่คุณรึเปล่าที่เป็นฆาตกร วันนั้นคุณอยู่ไหนนะ" ลลิลคิดไปพลางส่องกล้องไปด้วย

"เอ๊ะ..เขาดูอะไรอยู่นะ เหมือนจะเป็นรูปอะไรสักอย่าง

มองไม่ชัดเลย ระระหรือว่าจะเป็นเหยื่อรายต่อไป แต่ทำไมสีหน้าเขาดูเศร้าจัง ฆาตกรจริงๆต้องมีสายตาแข็งกร้าวเหี้ยมโหดกว่านี้นี่นา คืนนี้นอนก่อนดีกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"

เช้าวันรุ่งขึ้นลลิลก็ยังคงประจำที่เดิม ที่สน.เพื่อหาข่าว

"สารวัตรคะเมื่อวานสอบสวนเป็นไงบ้างคะบอกได้มั๊ยคะ"

ลลิลถาม

"เขาชื่อชานนท์ กิจไพศาล เป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์

รวยมาก เขาได้รับมรดกจากพ่อบุญธรรม ช่วงเวลาเกิดเหตุ เขาบอกว่าอยู่บ้านไม่มีพยาน แต่เราไม่สามารถจะจับเขาได้เพราะไม่มีDNAเขาในที่เกิดเหตุ"

ลลิลครุ่นคิดใช่แล้ววันที่เกิดเหตุเขาออกจากบ้านไปวันที่เธอแอบเข้าบ้านเขา

"ใช่แน่ๆนายชานนท์ นายนั่นแหละ ชั้นจะจับนายให้ได้

ก่อนที่นายจะไปฆ่าใครอีก ชั้นจะเป็นเงาตามตัวนายไปทุกที่คอยดู ว่าแล้วก็ไป" ลลิลคิดได้ก็รีบผลุนผลันออกไป

"สารวัตรคะลาล่ะค่ะขอบคุณที่ให้ข้อมูลค่ะพรุ่งนี้จะมาใหม่นะคะ"

ลลิลรีบกลับบ้านไปส่องข้างบ้านอีกแล้ว ครั้งนี้เขาอยู่บ้าน

เขาเดินเล่นอยู่ในสวนน่าแปลกใจทำไมไม่เห็นมีใครมาหาเขาเลยมี่แต่พนักงานทำความสะอาดที่มาทำความสะอาดบ้าน

"เขาไม่มีญาติพี่น้องรึไงนะ ใช่ล่ะสารวัตรบอกว่าเขามีพ่อบุญธรรมเขาน่าจะกำพร้าแน่ๆอาจจะขาดความอบอุ่น

นี่ก็เย็นและถ้าเขาเป็นฆาตกรต่อเนื่องคืนนี้เขาต้องล่าเหยื่ออีกแน่เสร็จชั้นแน่คืนนี้"

ลลิลรอดูว่าเขาจะออกจากบ้านหรือไม่ รอแล้วรอเล่าจนง่วงแต่ก็ต้องถ่างตาสุดท้ายเขาก็เตรียมตัวออกจริงๆครั้งนี้เขาขับรถออกไปลลิลรีบคว้ารถขับตามไปลลิลสะกดรอยตามมาถึงผับแห่งหนึ่งเขาเดินเข้าไปพนักงานทุกคนโค้งคำนับ

"คงมาบ่อยล่ะสิ แน่ล่ะคงหาเหยื่อในนี้แหละ" ลลิลคิด

"ขอดูบัตรประชาชนหน่อยครับ" พนักงานตรวจบัตรพูด

"นี่ค่ะ" ลลิลส่งบัตรประชาชนให้พนักงานดู

"มัวแต่ตรวจบัตรเลยคลาดกันเลย อยู่ไหนล่ะนี่"

ลลิลตามหาเขาอยู่สักพักก็เจอเขาอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง

ท่าทางสนิทกันมาก

"อ่อย จังเลยไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเอง" ลลิลไม่รู้ว่าจะช่วยหญิงสาวยังไงดีจึงพยายามเข้าไปใกล้เพื่อฟังสิ่งที่ทั้งสองสนทนากัน

"พี่นนท์คะแพรคิดถึงพี่จังเลยค่ะแพรมารอพี่ที่นี่ทุกคืนเลยค่ะว่าแต่คืนนี้ให้แพรไปค้างบ้านพี่ได้มั๊ยคะนะคะนะนะแพรเมาแล้วกลับบ้านไม่ไหว" แพรหญิงสาวสวยในชุดแซครัดรูปแหวกหลังสั้นติ๋วจนเกือบเห็นอะไรต่อมิอะไร

เธอเซ็กซี่มากขนาดผู้หญิงด้วยกันเห็นยังตาค้าง

"คืนนี้ใครจะเสร็จใครกันแน่นี่..ใครเป็นเหยื่อใครกันแน่นี่ชิ เออแล้วเราจะโมโหทำไมล่ะนี่ " ลลิลคิดอย่างหงุดหงิด

ลลิลแอบดูพฤติกรรมของทั้งสอง ชานนท์ไม่มีท่าทีอะไรมีแต่ฝ่ายหญิงที่นััวเนียเล้าโลม

"ผมขอตัวเข้าห้องน้ำนะครับเดี๋ยวมานะครับ"

ลลิลประกบฝ่ายหญิงตลอดเวลาเพราะคิดว่าแพรคือเหยื่อที่ชานนท์หมายตาไว้แล้วเขาไม่ทิ้งเหยื่อของเขาแน่ตามพร็อตหนังฆาตรกรรมแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือแพรนำบางสิ่งบางอย่างเป็นผงเทลงในแก้วของชานนท์

"อ้าว..แล้ว แล้วไหงงั้นล่ะตกลงใครเป็นเหยื่อใครโอ๊ยกูงง" ลลิลดูสถานการณ์ต่อไป ชานนท์ออกมาจากห้องน้ำแล้ว แล้วก็ดื่มจนหมดแก้วสักพักเขามีอาการแปลกๆซึ่ง ลลิลก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรตอนนี้ลลิลสับสนเมากพอได้สติก็วิ่งไปคว้าแขนชานนท์ออกมาจากตรงนั้นพาออกมาข้างนอก

"ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย" ชานนท์จับแขนลลิลพลางบอกให้ช่วย

"ชะชะช่วยอะไรช่วยยังไง" ลลิลถาม

"พาผมกลับบ้านที กลับบ้านเร็วๆไม่ไหวแล้วร้อนร้อน"

ลลิลเห็นท่าไม่ดีเลยพาเขากลับบ้านทันที

"ไปโดนตัวไหนมาเนี่ยอาการแปลกๆรึว่าจะเป็นที่ผู้หญิงคนนั้นใส่บางอย่างลงไปในแก้วคุณมันคืออะไรคุณรู้มั๊ย"

"ไม่รู้ผมไม่รู้ เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยผมจะไม่ไหวแล้ว"

"ก็เร็วอยู่นี่ไงเร็วกว่านี้ก็เหาะแล้วล่ะ"

ชานนท์ทุรนทุรายเหงื่อท่วมตัวดึงเสื้อจนกระดุมขาดกระจุยเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆเขาปลดกระดุมออกหมด

"ถึงแล้วขอกุญแจหน่อย" ลลิลพูด

"19192531รหัสประตู" ชานนท์บอก

ลลิลประคองเขาเข้าบ้านเขารีบเข้าห้องน้ำเปิดน้ำราดตัวอยู่พักใหญ่ลลิลอดเป็นห่วงไม่ได้จึงไปค้นเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ ทันทีที่เขาเห็นลลิลเขาก็เข้ามากอดจูบ ลลิลขัดขืนเนื้อตัวเขาเปียกชุ่มไปหมดเขาลากเธอขึ้นโซฟา ลลิลขัดขืนสุดกำลังแต่ว่าสู้ไม่ไหวเขาใช้มือล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอพลางปลดตะขอเสื้อในตัวน้อยหลุดออกมา

"ไม่ไม่ไม่ชั้นช่วยคุณนะปล่อยๆสิคุณเป็นอะไรรึรึว่าคุณจะฆ่าข่มขืนชั้นปล่อยชั้นนะ อื้อๆๆอู้ๆๆอี้ๆ" ลลิลพูดไม่รู้เรื่องเพราะเขากำลังจูบเธออย่างหื่นกระหายมากเขาจูบที่ริมฝีปากของเธอไล่ลงมาที่ติ่งหูใช้ฟันขบที่ติ่งหูเบาๆแล้วลงมาที่ซอกคอเลื่อยๆลงมาที่เนินอกอุ่นของเธอ

"กรี๊ดดดปล่อยทีปล่อยชั้นกลัวแล้วชั้นกลัวอย่าฆ่าชั้นเลยฮือๆๆๆ" ทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของลลิลชานนท์ก็ได้สติเขาประคองเธอขึ้นมากอดเบาๆพร้อมพูดว่า

"ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่มีสติเพราะฤทธิ์ยาน่ะช่วยผมอีกอย่างนะแล้วก็กลับบ้านได้เลย ช่วยหาอะไรร้อนๆให้ผมที" พูดจบเขาก็เข้าห้องน้ำไปนานพอสมควรจึงออกมาพร้อมกับใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ลลิลทำตามที่เขาขอเธอชงน้ำขิงร้อนๆไว้ให้เธอคิดว่าน่าจะช่วยได้ แล้วก็รีบไปอย่างเร็วไวกลัวว่าถ้าเขาออกมาเธออาจจะไม่รอดแน่

ลลิลสงสัยในอาการของชานนท์จึงค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตจึงได้รู้ว่าเขาถูกวางยาปลุกกำหนัดหรือเรียกอีกอย่างว่าปลุกเซ็กส์นั่นเอง

"เขารวยนี่ก็อาจจะมีสาวๆคอยจับเขาอยู่แหละแต่ว่าเขาจูบเก่งจัง คิดว่าจะข่มขืนแล้วฆ่าซะอีกกลัวแทบตาย ถ้าข่มขืนอย่างเดียวก็อาจะ...บ้าๆๆๆ เขาคือฆาตกรนะ

อาจจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องด้วยนี่เราหวั่นไหวกับฆาตกรหรือนี่ไม่นะ ไม่หรอก ช่วงนี้เราแค่ดูเขาทุกวันภาพในหัวเลยมีแต่เขาแหละไม่ได้คิดอะไร "

ลลิลคิดไปพลางส่องดูเขาไปพลางขณะที่แอบดูเขาอยู่นั้นเขาก็หันมามองห้องของลลิลเหมือนรู้ว่ามีคนแอบดูอยู่

"ว๊าย..เขาหันมาหลบแทบไม่ทัน โอ๊ย..ทำไมชั้นรู้สึกว้าวุ่นขนาดนี้"

เช้าวันรุ่งขึ้น

"ปิ๊ง..ป่อง..ปิ๊งป่อง"

"ใครมาแต่เช้าน่ะลินๆไปดูให้แม่หน่อยสิ"

"ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง"

"ลิน..ไปดูสิใครมา"

"เขาน่ะเองคนข้างบ้าน จะมาทำไมเนี่ย"

"มีธุระอะไรคะ"

"ผม..มาขอโทษเรื่องเมื่อคืนน่ะครับและก็ขอบคุณมากนะครับไม่ได้คุณช่วยผมแย่แน่"

"ไม่เป็นไรค่ะชั้นแค่เห็นว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับคุณน่ะ"

เขากลับไปแล้วลลิลว้าวุ่นใจกับพฤติกรรมของเขาจริงๆเขาดูอ่อนโยนเขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากจากเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ทำไมเขาต้องปรากฏตัวในที่ที่มีการฆาตกรรมด้วยนะ ทำไม

"หรือว่าจะเป็นโรคหลายบุคลิกเช่น ฆ่าคนโดยไม่รู้ตัว ใช่แน่เลย ต้องส่องพฤติกรรมเขาดูอีกทีถ้าเขาบุคลิกเปลี่ยนไปก็ชัวร์เลย"

วันนี้ลลิลเข้าออฟฟิศเพราะเธอต้องส่งรายงานข่าวให้ บก.

"ลินไปสิงอยู่ สน.ทุกวันไม่เห็นได้อะไรมาเลย ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย"

"โธ่ บก. ตำรวจเขาก็มืดแปดด้านหาตัวคนร้ายไม่ได้ คนร้ายไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้เลย"

"มีผู้ต้องสงสัยเลยเหรอ?"

"มีอยู่1คน แต่ตำรวจยังไม่ปักใจเพราะไม่พบdnaในที่เกิดเหตุเลยค่ะ"

"โอ๊ย...ตำรวจนี่ทำงานล่าช้าจัง เดี๋ยวก็มีคนตายอีกหรอกข่าวก็ยังไม่ได้ประชาชนรอฟังข่าวอยู่นะนี่"

"พี่สารวัตรกิตติเขาบอกแล้วว่าถ้าพบเบาะแสเขาจะ บอกลินเป็นคนแรก"

"เออ ก็ยังดีที่เธอสนิทกับสารวัตร ไปได้แล้ว"

"ไปไหนคะ?"

"ไปประกบแหล่งข่าวไง"

"Okได้เลยปฏิบัติ"

ลลิลไปที่ สน.แต่สารวัตรไม่อยู่เธอเลยกลับบ้านไปตั้งหลักเพราะเธอก็ยังไม่ทิ้งผู้ต้องสงสัยหลักก็คือหนุ่มข้างบ้าน วันนี้ลลิลก็ส่องพฤติกรรมเขาอีกเช่นเคย

"ทำไมวันนี้เขาดูลุกลี้ลุกลนพิกลหรือว่า ได้เวลาล่าเหยื่อเตรียมพร้อมกล้องความเร็วแสงสูง มีดพกป้องกันตัวได้เวลาล่าฆาตกร"

ชานนท์ออกจากบ้านด้วยรถยนต์แต่โชคดีที่รถติดทำให้ลลิลขับรถมอไซค์อีแก่คู่ใจตามไปอยู่ไม่ห่าง เขาขับไปจอดหน้าร้านอาบอบนวดแห่งหนึ่ง แล้วเขาก็ออกมาอย่างผิดหวัง เขาขับต่อไปอีก เข้าร้านอาบอบนวดร้านต่อไปอีก

แล้วเขาก็ออกมาหน้าแบบสิ้นหวังอีกเช่นเคย เขาตระเวนเข้าร้านอาบอบนวดไปทั่ว ลลิลคิดว่าเขาตามหาใครอยู่นะ

ขณะที่ลลิลกำลังเดินสะกดรอยตามชานนท์อยู่นั้นก็มีอันธพาลกลุ่มหนึ่งมาลวนลาม เธอ

"เฮ้ย..อย่ามายุ่งกับชั้นนะ พี่ชายชั้นเป็นตำรวจนะ"

"เหรออออ..งั้นก็ตามพี่ชายมาสิจ๊ะน้องสาว พี่อยากสมัครเป็นน้องเขยสักหน่อย แต่อาจจะมีน้องเขยเยอะหน่อยนะ 55555...เฮ้ย..จัดการเหยื่อมาถึงที่แล้ว ผู้หญิงที่เดินแถวๆนี้ก็ผู้หญิงอย่างว่าทั้งนั้นแหละมามะพี่จะพาไปขึ้นสวรรค์"

ลลิลถูกชุดกระชากลากถูไปที่เปลี่ยวและกำลังจะขืนใจเธอ

เธอถูกกระชากเสื้อจนขาดเหลือแต่ชุดชั้นในแต่ยังไม่ทันได้ดึงกางเกงก็มีชายปริศนามาช่วย เธอมองไม่เห็นหน้าเขาเพราะมันมืด

"พลั๊ก..ตุ๊บ..ตับ..โอ๊ยย"

เสียงต่อสู้กันอย่างดุเดือดในตอนแรกสักประเดี๋ยวหนึ่งเสียงหายไปอันธพาลทั้งหมดหมอบราบคาบเขาเข้ามาประคองเธอ พยุงออกมาที่สว่างที่แท้ชานนท์นั่นเอง ปากแตกมีเลือดไหลตรงแขนมีรอยมีดน่าจะโดนแทงมาเขาน่าจะใช้มือรับ เขาพึ่งสังเกตุว่าลลิลมีแค่ชั้นในตัวเดียว

เแผ่นหลังขาวนวลเนียนเนินเนื้อทั้งสองอวบอิ่มอูม เขาหน้าแดงหูแดงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าลลิลสังเกตุเห็นนะ

ชานนท์รีบถอดเสื้อคลุมสวมให้ลลิลทันที

"โอ๊ะ..โอ๊ยย.."

"คุณเป็นอะไรมากมั๊ยคะ?"

"เพราะชั้นเลยคุณถึงเจ็บตัว..ไปโรงพยายาลกันเถอะอาจจะต้องเย็บนะนี่"

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกแค่ถากๆน่ะกลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้หรอก"

"คุณอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ?..ใครจะทำให้คุณ?"

"คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่คนเดียว?"

"เอ่อ..ก็ชั้นอยู่ข้างบ้านคุณนี่ชั้นก็เห็นสิ..ช่างเถอะเดี๋ยวชั้นไปทำแผลให้นะ"

ลลิลขับมอเตอร์ไซค์ตามรถเขาไปถึงบ้าน เธอเข้าไปในบ้านเขา เธอลืมหรือไงว่าเขาคือฆาตกร

"โอ๊ยยย..ผู้หญิงอะไรมือหนักแท้"

"ขอโทษค่ะ..."

"แล้วเธอไปทำอะไรแถวนั้น?"

"ไปเที่ยวค่ะ..แฮะๆๆๆ"

"ย่านนั้นเป็นแหล่งที่เที่ยวสำหรับผู้ชายนะ"

"อ้าวแล้วคุณไปทำอะไรที่นั่นล่ะ อย่าบอกนะว่าไปซื้อกิน ขนาดมีให้กินฟรีๆคุณยังไม่กินเลย"

"ผมไปหาคนน่ะ"

จริงๆลลิลก็พอจะเดาได้อยู่หรอกว่าเขาต้องหาใครสักคนอยู่ ลลิลทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว ก็ลา กลับบ้านพร้อมทั้งขอบคุณเขาเสียยกใหญ่

"ลินแขนไปโดนอะไรมามีเลือดด้วย...และนั่นใส่เสื้อใครมา?"

"ไม่มีอะไรค่ะ..ไม่ใช่เลือดหนูหรอก...แต่เอ๊ะเลือดเขานี่เก็บไว้เป็นหลักฐานได้เผื่อที่เกิดเหตุจะมีเลือดเจาตกอยู่ตามพร๊อตหนังฆาตกรรม"

ลลิลแอบเก็บเลือดเขาไว้ ลลิลขึ้นห้องนอนแล้วเธอยืนมองเขาอยู่เนิ่นนาน ตอนแรกก็มั่นใจว่าเขาคือฆาตกรแน่แต่ตอนนี้คิดกังวลใจว่าไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกรเลย

"หวังว่าคุณจะไม่ใช่ฆาตกรนะ...ขอบคุณมากนะถ้าไม่ได้คุณชั้นคงแย่ แต่คุณเท่ห์จังเลยตอนต่อสู้กับอันธพาล ว่าแต่ว่าเขาเห็น milk ของชั้นรึเปล่านะ คงไม่เห็นหรอกชั้นปิดไว้นี่นา"

ชานนท์มองมาที่หน้าต่างห้องของลลิล เธอยังไม่ปิดไฟเลยเธอคงยังไม่นอน

"แปลกจังเห็นของผู้หญิงมาตั้งมากมายที่คอยมาอ่อยแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ยัยนั่นมีอะไรนะทำไมทำให้เราตื่นเต้นได้ ครั้งนั้นก็เกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ครั้งนี้แค่เห็นตรงนั้นก็ ตื่นตัว มันคืออะไร ต้องอยู่ห่างๆเธอไว้แล้วยัยนี่ตัวอันตราย"

"ลิน..ลิน..วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ? สายแล้วนะ"

แม่ปลุกลลิล เพราะเห็นว่าสายแล้วปกติรีบไป สน.แต่เช้า

"แม่...วันนี้หนูหยุดค่ะ"

"ตายแล้วฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลายลลิลหยุดงานได้"

"หนูลางานค่ะแม่หนูป่วย"

อาจจะเป็นเพราะบอบช้ำจากการต่อสู้กับพวกอันธพาลเมื่อคืนนี้ทำให้ลลิลมีไข้นิดหน่อย ชานนท์อักเสบแผลจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้มีไข้ ลลิล แอบมองทางหน้าต่างเธอคิดว่าขนาดเธอบาดเจ็บจาดการโดนฉุดกระชากเธอยังมีไข้ แต่เขาทั้งโดนต่อยโดนแทงจะเป็นอย่างไรบ้างนะ

"ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง.."

"มีอะไรให้ช่วยมั๊ยคะ?"

"พอดีคุณผู้ชายมีไข้นะค่ะแต่ดิฉันหายาในบ้านไม่เจอถามคุณผู้ชายเขาก็ไม่รู้สึกตัว ไข้หนักมากเพ้อด้วยค่ะ"

"ลิน...ลิน..ไปช่วยป้าเขาดูคุณคนข้างบ้านทีสิ"

"ตึก...ตึกๆๆๆๆๆ"

ลลิลรีบวิ่งลงมาอย่างไว

"อ้าวหายแล้วเหรอ?"

"หายแล้ว"

"ป้าคุณนนเป็นอย่างไรบ้าง?"

"อาการไม่สู้ดีค่ะ"

"ปะเดี๋ยวหนูไปดูให้"

ลลิลรีบวิ่งนำหน้าไปโดยที่ไม่ลืมหยิบยามาด้วย อาการไม่สู้ดีจริงๆ ตัวแดงเพราะพิษไข้ ลลิลวัดไข่ได้39องศาไข้สูงมาก

"ป้าเดี๋ยวหนูดูเองค่ะป้าวานไปซื้อโจ๊กให้ทีค่ะก่อนกินยาเขาต้องให้มีอาหารรองท้องก่อน เดี๋ยวหนูเช็ดตัวรอ"

ป้าพนักงานทำความสะอาดออกไปแล้ว ลลิล ปลดกระดุมเสื้อเขาออกมาเพื่อที่จะเช็ดตัวเขา

"โอ้ว..แม่เจ้า หุ่นฟ้าประทานหรือปั้นเองนะ ใครหนอเป็นผู้โชคดี..เฮ้ยยย..คิดอะไรเนี่ยเขาคนนี้อาจเป็นฆาตกรก็ได้"

"นัน..นันอยู่ไหน..นันพี่ตามหานันไม่เจอเลย อยู่ไหน?"

เขาเพ้อชื่อใครบางคนพร้อมดึงลลิลเข้าไปกอด ลลิลยิ่งดิ้นยิ่งโดนรัดแน่น ลลิลจึงปล่อยให้เขากอดไปก่อน

"อืมมฟินจัง...เฮ้ยยเขาอาจจะเป็นฆาตกรก็ได้..ไอ้ลินเอ้ย..ฟินกับใครไม่ฟินมาฟินกับฆาตกร แต่หุ่นเขาแซ่บมากเลยนะ ไม่ไม่ไม่ สติๆๆกลับมา กลับมา"

ลลิลทะเลาะกับตัวเอง แม่บ้านกลับมาพอดีช่วยดึงออกให้พร้อมพูดว่า

"เมื่อกี้ก็กอดป้าแบบนี้เลยกว่าจะหลุดออกมาได้เพ้อถึงใครไม่รู้แฟนรึเปล่าไม่รู้"

นั่นสินะลลิลก็คิดแบบนั้น ลลิลพยายาหยอดโจ๊กให้เขากินแต่เขาไม่ได้สติเลยลลิลเช็ดตัวให้เขาอยู่ทั้งวันจนค่ำป้ากลับไปแล้ว ลลิล เอามือแตะหน้าผากดู ตัวเริ่มเย็นลงแล้ว ลลิล รู้สึกเพลียจึงเผลอหลับไป

ชานนท์ตื่นมาเห็นลลิลฟุบหลับอยู่ข้างๆ อีกแล้วหัวใจเต้นอีกแล้ว

"แค่เห็นคนหลับตื่นเต้นตรงไหนนี่เราป่วยจนบ้าไปแล้วสงสัยเป็นเพราะป่วยน่ะแหละ ว่าแต่เธอมาทำไม?"

ชานนท์จ้องมองหน้าขาวเนียนของลลิลอยู่เนิ่นนาน

"ไม่เคยสังเกตุเลยว่าเธอก็สวยเหมือนกันนะ"

"ใครสวย"

ลลิลตื่นขึ้นมาพอดี

"มะมะไม่มีใครสวยแค่ละเมอผมละเมอ"

"เลิ่กลักแล้ว1 นี่คุณหิวข้าวมั๊ย?"

"คุณจะทำให้ผมกินเหรอ?"

"ปล่าว..ฉันทำไม่เป็นหรอก"

"อ้าว..แล้วถามทำไม?"

"ก็แม่ฉันทำไว้ให้น่ะ แม่เอามาให้แล้วเมื่อตอนบ่ายเดี๋ยวฉันอุ่นให้"

ลลิลกินข้าวเป็นเพื่อนเขา

"แม่ควรทำอาหารอร่อยจังเลยไม่เคยกินอาหารอร่อยแบบนี้มานานแล้ว"

"ก็แม่ฉันเปิดร้านอาหารนี่"

"อ้าวเหรอ..ผมคงต้องไปอุดหนุนบ่อยไปแล้ว"

"ไม่เห็นต้อง ไปเลยเดี๋ยวฉันเอามาส่งให้ก็ได้ที่ ร้านก็มีบริการส่งให้อยู่"

"ข่าวสด เมื่เวลา18นาฬิกาวันนี้มีคนพบศพหญิงสาวถูกฆ่าตายสภาพศพถูกมัดมืมัดเท้าเล็บถูกถอดออกทั้ง20เล็บตามลำตัวถูกแทงหลายสิบแผล"

"คุณกลับบ้านไปก่อนผมต้องไป..ผมมีธุระ โอ๊ยยย"

"คุณจะไปไหนคุณป่วยอยู่นะ"

"ผมจะไปที่นั่น ที่เกิดเหตุ...ผมต้องไป"

"งั้นชั้นขับรถไปให้นะ"

ลลิลคิดว่าเขาไม่น่าจะใช่ฆาตกรเพราะเธออยู่กับเขาตลอด แต่ใครล่ะคือฆาตกร ยิ่งคิดยิ่งปวเหัวลลิลขับรถไปถึงที่เกิดเหตุแอบจอดรถห่างๆที่เกิดเหตุเดียวเขาจะจับได้ว่าเธอแอบสืบเรื่องของเขาแล้วก็แอบดูพฤตกรรมของเขาด้วยเขามาทำไมที่เกิดเหตุหรือนี่จะเป็นเหตุผลที่ทำให้เห็นเขาทุกที่ที่มีเหตุเกิด

ชานนท์วิ่งเข้าไปขอดูศพเขาขอให้เจ้าหน้าที่พลิกดูข้อมือศพแล้วเขาก็เดินออกมาอย่างโล่งใจ

"คุณตามหาใครน่ะ?"

"น้องสาวผมเธอชื่อชนกนัน...เราพลัดพรากจากกันตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีผู้อุปถัมภ์สองสามีภรรยาได้อุปถัมภ์เธอไปเป็นลูกบุญธรรมแต่แล้ววันหนึ่งสองสองสามีภรรยาได้ถูกจับข้อหาค้ามนุษย์เขาทั้งสองได้รับสารภาพว่าอุปถัมภ์เด็กไว้หลายคนเพื่อเอาไปขายด้วยที่ว่าพวกเขาฐานะดีและก็มีคนใหญ่คนโตหนุนหลังพวกเขาผมต้องตามหาน้องผมผมสืบจนรู้ว่าพวกเขาขายน้องผมไปอยู่สถานที่อโคจร แหล่งรวมหญิงสาวค้าประเวณี ผมไปทุกที่แล้วแต่ไม่เจอเลยช่วงนี้มีหญิงสาวขายบริการถูกฆ่าผมกลัวว่าจะเป็นน้องผม ...ส่วนผมมีลุงใจดีอุปการะผมเพราะเขาไม่มีทายาท"

ชานนท์เล่ารายละเอียดให้ลลิลฟัง ลลิลรู้สึกสงสารเขาจับใจแอบน้ำตาไหล

"นี่เราอ่อนไหวจังเลย...แต่เขาน่าสงสารจริงๆ"

ลลิลคิดในใจ ขับรถไปส่งเขาที่บ้านแล้วก็เดินกลับบ้านไปอย่างหดหู่

"ไอ้ลิน...ไปไหนมาไม่กลับบ้านกลับช่อง นี่แม่มีลูกชายหรือลูกสาวกันนี่ทำตัวให้มันเหมือนลูกสาวหน่อยอยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนหน่อย"

"โหแม่น่ะใช้คำพูดโบราณจริงเลย หนูก็อยู่แถวนี้แหละ"

"แถวนี้แล้วแถวไหน?"

"ก็ข้างบ้านไง..สุดหล่อของแม่น่ะ"

"โอย..ให้ไปดูแลเขาแป๊บเดียวแล้วกลับบ้านไม่ใช้ไปค้างบ้านเขา ใครรู้เข้าว่าไปค้างบ้านผู้ชายเขาจะกล้ามาขอล่ะนี่"

"โถ่แม่ไม่มีใครเอาก็อยู่เป็นโสดไงแม่ไม่ดีเหรออยู่กับแม่ตลอดไปไม่แบ่งความรักให้ใครเลยให้แม่คนเดียว"

"ให้มันจริงเถอะพอมีแฟนแม่คงได้เจอหน้าน้อยลงทุกวันนี้ก็แทบจะไม่ได้เจออยู่แล้วลาออกเถอะนะ"

"อีกและ..พูดอีกและ..ไม่เอาแม่..หนูไม่ลาออกหรอก"

"เบื่อพูดกับคนดื้อเชอะ"

แม่งอนตุ๊บป่องเดินเข้าครัวไป ลลิลขึ้นไปนอนแต่นอนไม่หลับ เธอคิดแต่สิ่งที่เขาเล่าให้ฟังวันนี้ แล้วก็คิดว่าใครกันนะฆาตกร

"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าฆาตกรมันฆ่าผู้หญิงค้าบริการทำไม..มีความแค้นหรือมีปมอะไร ที่แน่นนายชานนท์ไม่ใช่ฆาตกรแน่นอน ขอโทษนะที่ฉันเข้าใจนายผิดไป"

วันรุ่งขึ้นลลิลไปที่ สน.เธอไปหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ถูกฆาตรกรรมทั้งหมดแต่ก็ไม่เจอรายชื่อของชนกนันท์เลย