EP4 - รหัสผ่านและแบบประเมินความฝัน
1432 Words
4 - รหัสผ่านและแบบประเมินความฝัน
“พิชชา”
ผมได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อผม จะว่าไปนี่มันไม่ใช่เสียงของว่านนี้นา ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาผมอยู่ในห้องนอนและเตียงนอนอุ่น ๆ เซฟโซนผ่อนคลายร่างกายที่ดีที่สุด แต่ว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ผมรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาพบว่าภายในห้องนอนนี้ ไม่ใช่ห้องนอนของผม การจัดวางแปลกไปแม้แต่สีผ้าห่มลายผ้าปูเตียง ผมรู้สึกตัวแล้วมาปรากฏตัวที่ห้องนี้มันหมายความว่ายังไง
ผมตกใจเหมือนว่าตอนนี้ผมโดนลักพาตัวมาเก็บไว้ที่ไหนสักที่ ผมคลำหาโทรศัพท์ของตัวเองก็ไม่เจอ แล้วนี่มันห้องนอนใคร ทุกอย่างที่เห็นมันแปลกแต่ในความประหลาดมีความคุ้นตา เพราะการจัดวางห้องนอนเหมือนผมเคยเห็นมาก่อน ผมไม่ได้คิดไปเองเพราะถ้าผมมีอาการงุนงงใจกับตัวเอง ผมจะรนจนหาคำตอบตอนนี้ให้ได้
ผมมองไปตรงหน้าต่างตอนนี้ผมอยู่ชั้นสองของห้องนอน บ้านหลังตรงข้ามถนนในซอยหลังสีชมพู มุมนี้คุ้นตาผมมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เพื่อความแน่ใจผมค้นของในลิ้นชักและมุมต่าง ๆ ในห้องเพื่อตามหาว่าใครเป็นเจ้าของห้องนี้ มันน่าแปลกเพราะผมค้นหาอะไรก็ไม่เจอ ไม่สามารถระบุตัวตนได้เลย ผมกลั้นใจรวบรวมความกล้า เอาหูแนบประตูห้องนอนเพื่อฟังว่ามีเสียงอะไรใกล้ตัว มันเหมือนเสียงฝีเท้า ผมตั้งสติแล้วหลบอยู่ในห้องนอนไปก่อน หากเงียบไปแล้วผมจะหาทางหนีเอง
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...”
เมื่อเสียงของมันเงียบลง ผมค่อย ๆ เปิดประตูออกมาหันทุกทิศทางช้า ๆ ด้วยความระแวง ผมเดินให้เบาที่สุดเพื่อที่เจ้าของบ้านหลังนี้จะไม่รู้ตัว ผมคิดว่าเจตนาของมันไม่ดีตั้งแต่แรกไม่งั้นมันจะพาผมมานอนในที่แปลกตาทำไม ผมอยากหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้นาทีนี้ผมไม่คิดอะไรแล้ว ขอย่องออกมาหาประตูทางออกให้ได้ แต่ทว่าทำไมผมหาทางออกไม่เจอ ราวกับหนีไปอย่างไร้ทิศทาง เพราะทางเดินนี้เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงทางออก ที่นี่คือบ้านไม่ใช่ปราสาทหรือหอคอยหลอกตาซ่อนกลไกบางอย่างไว้ในบ้าน
“อื้ออ”
ผมตกใจเมื่อมีอะไรบางอย่างเข้ามาฉุดผมในเงามืด ผลักลงพื้นก่อนจะลากตัวผมกลับไปที่ห้องนอน มันลากผมไปกับพื้นโดยที่มันจับมือขวาผมไว้ แรงของมันมหาศาล ผมกรีดร้องสุดเสียงด้วยความกลัวแต่เหมือนว่าความกลัวของมันจะปลุกความสนุกของมันเพื่อปลิดชีวิตคนเป็นผักปลา ผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อทำให้ตัวเองหลุดพ้นให้ได้ ผมกรีดร้องโวยวายใช้มืออีกข้างจิกเล็บใส่เนื้อแขนมันแรง ๆ แต่มันก็ไว้เล็บยาวจิกกลับเต็มแรง ผมร้องไห้น้ำตาเล็ดเพราะมันเอาจริงและไม่เปลี่ยนใจไว้ชีวิตให้ผมอยู่ต่อ
“มึงเป็นใครน่ะ ไอ้เลว”
ผมโดนโยนใส่ผนังห้องนอนเต็มแรง ร่างกายเจ็บปวดกระดูกแทบหัก ชายตรงหน้าหุ่นหมีตัวใหญ่เล็กน้อย ผมเห็นต่างหูวงกลมในเงามืดแกว่งไปมา ตอนนี้ผมยังไม่เห็นหน้าที่แท้จริงของมัน มันเป็นคนเดียวที่เข้ามาหลอกหลอนในฝันผมทุกคืน แน่จริงแสดงตัวออกมาสิว่ามันเป็นใคร ถึงทำร้ายผมไม่หยุดกะจะเอาสุขภาพจิตผมพังยับเยินให้ได้
“จำไม่ได้เหรอพิชชา”
“กูไม่รู้นะว่ามึงต้องการอะไร แต่มึงออกไปจากชีวิตกู ออกไปจากฝันกูสักที...”
“มึงปัญญาอ่อนเหรอ ตอนนี้กูอยู่ในฝันมึงแล้วนะ คิดว่ากูจะยอมออกไปง่าย ๆ เหรอ” ตอนนี้ผมกับพิชชาถือว่าอยู่ในความฝันไม่ได้ออกไปไหน ถึงต่อให้ผมจะออกไปได้ ผมก็ไม่มีวันออกไปเพราะมันทำร้ายผม มาทำให้ผมรู้สึกดีแล้วจากไป ผมจะยอมปล่อยมันไปง่าย ๆ งั้นเหรอไม่มีทาง
“ที่รัก...”
“ไอ้เชี่ย กูไม่ใช่เมียมึงนะ อย่ามาเอากูไปจากว่าน”
“มึงนี่โง่นะ ชอบผู้ชายแบดบอยชะตากรรมก็ต้องจบแบบนี้ถ้ามึงชอบแบบนี้มึงก็ต้องรับชะตากรรมให้ดี”
“มึงเป็นใครกันแน่”
“ฟังเสียงเราสิ อ๊าสส์ เราชอบนายมากเลยนะ” ผมได้ยินเสียงของผู้ชายโรคจิตคนนี้กำลังเลียรูหูผมชุ่มไปด้วยน้ำลาย เขาครางให้ผมฟังและเฉลยความจริงบางอย่างให้ผมฟัง เสียงอุ่น ๆ ของผู้ชายคนนี้กำลังทำให้ผมฉุกคิดอะไรบางอย่าง โครงหน้าอ้วน ๆ ของผู้ชายหุ่นหมีและต่างหูวงกลมที่เขาใส่อยู่ มันเหมือนคนที่ผมรู้จัก
“แก... อ๊ากกก”
ผู้ชายตรงหน้าผมเปิดเผยใบหน้าออกมา ผมเห็นเต็มตาถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวสุดขีดเพราะเขาคือคนที่เคยอยู่ในชีวิตผมมาก่อน ตอนแรกผมไม่เคยรู้ว่ามันเป็นใคร ผมไม่เคยเอะใจเพราะมันหลบซ่อนตัวอยู่ในฝันไม่ไปไหน เมื่อมันเปิดเผยหน้าตาออกมา ความจริงปะทะเข้าที่หน้าผมเต็มแรง ผมร้องออกมาเพราะสิ่งที่เห็นเกินกว่าจะเก็บอาการได้ มันคือคนที่ผมเคยเห็นและผ่านชีวิตมาด้วยกัน แต่มันจบไม่ดีและผมไม่อยากจำ
“อ๊ากกกก”
“พิชชา”
ว่านตกใจสะดุ้งตื่นเมื่อพิชชาคนรักของผมเกิดอาการหลอนประสาทเมื่อภาพในฝันปรากฏขึ้นอีกครั้ง ผมแทบจะจำทุกฉากของเขาได้แล้ว ถ้าผมเป็นผู้กำกับหรือเขียนบทภาพยนตร์ ผมจะเอาเรื่องของพิชชาไปสร้างเรื่องราวให้คนทั้งโลกสนใจกอบโกยรายได้มหาศาล ผมเปิดประตูห้องวิ่งตรงไปกอดทันที ผมถือว่าตัวเองเป็นเซฟโซนที่ดีพร้อมปกป้องคนที่รัก ผมคิดว่าถ้าอาการของเขาไม่ดีขึ้น ทางเดียวที่ช่วยได้คือหมอวรพงศ์
ที่โรงพยาบาล
“อาการของแฟนผมหนักมากเลยครับหมอ...” ว่านบอกกับหมอวรพงศ์ถึงอาการที่แฟนผมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เมื่อคืนเขากรีดร้องโวยวายสะดุ้งตื่นตอนตีสอง บอกกับผมว่ามีผู้ชายคนหนึ่งพร้อมฆ่าเขาให้ตาย หน้าตาของเขาคล้ายกับหมอตรงหน้าเลย มันดูบังเอิญเพราะลักษณะผู้ชายในฝันของพิชชา คนที่พร้อมทำร้ายเขา เหมือนคนตรงหน้าไปประมาณหนึ่งแล้ว
“ว่าแต่ผมหน้าเหมือนแฟนคุณเลยเหรอ”
ว่านแปลกใจว่าทำไมผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาหลอกหลอนทุกคืน ถึงอาฆาตพร้อมจะปลิดชีวิตไม่คิดจะไว้ชีวิตเลย ผมมองหน้าหมอวรพงศ์แล้ว ผมรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่ยังไม่แน่ใจ เขาอาจจะเป็นใครบางคนที่พร้อมพรากชีวิตแบบไม่ลังเล
“อาจจะเป็นแบบนั้นครับ เขาบอกผมมาแบบนี้”
“ถ้าอย่างนั้นผมมีวิธีรักษาแบบที่หมอคนอื่นไม่เคยทำ” ผมตกใจเล็กน้อยว่าหมอวรพงศ์จะรักษาแบบไหน เมื่อเขาบอกว่าวิธีนี้ไม่เคยมีหมอคนอื่นทำ ผมลังเลเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาบอกว่าจะรักษาด้วยวิธีประหลาด ผมกลัวว่าหมอจะทำแฟนผมตาย นี่มันความตั้งใจและผิดจรรยาบรรณร้ายแรงมาก มันไม่มีใครทำกันหรอก
“หมอพูดแบบนี้ผมจะกล้าไว้ใจไหมครับ”
“คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำให้พิชชาหวาดกลัวแน่นอนครับ ช่วยตั้งรหัสหกตัวด้วยครับ”
“อะไรนะหมอ”
ว่านแปลกใจว่าหมอให้ผมตั้งรหัสหกตัวทำไม นี่หมอจะขโมยรหัสบัตรเอทีเอ็มหรือรหัสผ่านโทรศัพท์ หรือหมอเป็นมิจฉาชีพขโมยข้อมูลส่วนตัวของผมกับพิชชาไปเปิดบัญชีม้า ถ้าขอบัตรประชาชนด้วย ผมสามารถไปแจจ้งตำรวจจับหมอในโรงพยาบาลนี้ได้เลย
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ มันเป็นวิธีการรักษาแบบใหม่ของผม Dream Seculity Password”
“มันคืออะไรครับหมอ”
- Writer
