บทที่ 2 เธอถูกเขาจับได้ (1)

1663 Words

เพล้ง! แก้วน้ำใบหนาของทางโรงแรมตกบนพื้นด้วยฝีมือของคุณป้าแว่นคนโก๊ะ เบญญาพรถอนหายใจเฮือกก่อนจะนั่งยองๆ แล้วเก็บเศษแก้วอย่างระมัดระวัง เมื่อสักครู่เธอใจลอยไปหน่อยทำให้แก้วน้ำหลุดมือ แต่แล้วดวงตากลับเบิกกว้างหลังจากสมองคิดลบ แก้วตกแตกคือลางบอกเหตุใช่ไหม “หรือว่านี่คือลางร้าย ไม่หรอกๆ ก็แค่แก้วแตก” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ในใจก็ยังคิดว่ามันอาจจะเป็นลางไม่ดี เพราะวันนี้เธอจะลงมือทำภารกิจให้สำเร็จ แต่ไม่รู้ทำไมใจมันรู้สึกหวิวชอบกล “โอ๊ยเจ็บ เฮ้อโดนบาดจนได้” แม่สาวแว่นหนาบ่นด้วยความเอือมระอากับความซุ่มซ่ามของตนเอง ทำแก้วแตกครั้งไหนก็มักจะได้บาดแผลมาเสมอ “ให้มันได้แบบนี้สิชีวิต” บ่นอีกรอบก่อนพ่นลมหายใจพรืดใหญ่หลังจากใช้กระดาษทิชชูกดแผล แต่ดันไม่มีทั้งยาทาแผลและปลาสเตอร์ หญิงสาวจึงตัดสินใจจะไปเอาที่กองถ่ายละคร เธอจัดการเก็บของใส่กระเป๋ารวมถึงยาที่คนผู้นั้นส่งมาด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะเดินออกไปรอลิฟต์ ยืนรอไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก จึงเดินเข้าไปโดยไม่ได้มองว่าข้างในมีใครและไม่ได้มองว่าลิฟต์กำลังขึ้นไปชั้นบน “สวัสดีครับคุณ” พระเอกหนุ่มหน้าหยกยิ้มทักทาย ทว่ารอยยิ้มของเขาดูร้ายพิกล บังเอิญจริงๆ เขากำลังคิดถึงเธออยู่พอดี “คุณครองภพ!” ไม่ใช่มีเพียงเขาที่คิดถึง เธอเองก็เหมือนกัน เบญญาพรถอยหลังหนีไปหนึ่งก้าวหลังจากตั้งสติได้ ก่อนจะกอดกระชับกระเป๋าผ้าที่กำลังคล้องไหล่ไว้ข้างหนึ่ง “เรียกเต็มยศเลย คุณเป็นแฟนคลับผมจริงไหมเนี่ย” นั่นน่ะสิยิ่งเห็นอาการเลิ่กลั่กเขาก็ยิ่งมั่นใจ เธอไม่ใช่แฟนคลับเขา และเขาก็ต้องรู้ให้ได้เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ “จริงสิคะ ฝันเป็นแฟนคลับของคุณแน่นอน” ยังคงยืนยันคำเดิมถึงจะแสดงพิรุธออกไปมากมาย เบญญาพรไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหน้าซีดขนาดไหน ครองภพยิ้มอีกครั้งรู้สึกสนุกไม่น้อยที่ได้เห็นคุณป้าแว่นตัวสั่นงันงก มันถึงเวลาแล้วที่เขาต้องเค้นความจริงจากปากเธอ “แต่ผมไม่เคยได้ยินแฟนคลับเรียกคุณเลย ส่วนใหญ่เขาจะเรียกผมว่าพี่ไม้หรือน้องไม้” “...” “คุณเป็นคนแรกเลยที่เรียก เหมือนไม่ใช่แฟนคลับผม” “คือฝันเพิ่งมาเป็นแฟนคลับคุณได้ไม่นานค่ะ ยังไม่ชินที่จะเรียกแบบนั้น” “อ้อ เหรอครับ แล้วนิ้วมือคุณโดนอะไรมา” “ฝันทำแก้วหลุดมือ เศษแก้วมันบาดนิ้ว ฝันกำลังจะไปหายามาทาแผล” “งั้นไปห้องของผมก็ได้ ที่ห้องของผมมีกล่องปฐมพยาบาล” “ไม่เป็นไรค่ะ ฝันไปที่กองดีกว่า” “แต่ตอนนี้คุณกำลังใช้ลิฟต์ที่ขึ้นข้างบน แล้วมันก็กำลังขึ้นไปบนชั้นของผม” ชายหนุ่มชี้ตัวเลขกลางลิฟต์ให้หญิงสาวดู ลิฟต์ไม่ได้เคลื่อนไปชั้นล่างจริงๆ “อ้าวนึกว่าลิฟต์ลงชั้นล่าง” หญิงสาวเงยหน้ามองถึงกับร้องเสียงหลง โอ๊ยทำไมวันนี้มันถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อน ทำแก้วตกแตกต้องชดใช้ให้ทางโรงแรมไม่พอ ยังต้องเจอหน้าคนที่เธอต้องทำร้ายด้วยความไม่เต็มใจอีก แถมลิฟต์ก็กำลังพาเธอขึ้นไปชั้นบนแทนที่จะลงชั้นล่าง เฮ้อชีวิตหนอชีวิตมีอะไรได้ดั่งใจบ้างไหม “ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปทำแผลที่ห้องผมดีกว่า” เปล่าหรอกเขาไม่ได้ชวนเธอเพราะความใจดีมีเมตตา แต่ชวนเพราะมีแผนการบางอย่างที่เพิ่งคิดได้สดๆ ร้อนๆ “เอ่อ คือ ฝันว่า” เธอไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เพราะปกติเป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเก่ง มันคือข้อเสียอย่างหนึ่งที่แก้ไม่หายสักที “หรือคุณกลัว ไม่ต้องกลัว ผมเลือก รูปร่างหน้าตาอย่างคุณไม่ใช่สเป็ก” น้ำเสียงที่เอ่ยคำว่า ‘เลือก’ ของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน ก่อนจะปรายตามองรูปร่างหน้าตาของสาวแว่นแล้วส่ายหัวอย่างแรง “ก็ได้ค่ะ แต่มันจะดีเหรอคะที่ให้ฝันเข้าไปในห้องนอนของคุณ” เบญญาพรตัดสินใจตกลงเพราะเจ็บแผล ตอนนี้เธออยากทำแผลให้เร็วที่สุด ทว่าการเข้าห้องไปกับผู้ชายสองต่อสองมันจะดูไม่งามจึงลังเลเล็กน้อย “คุณควรดีใจนะ นอกจากผู้จัดการ แม่บ้านก็ไม่มีใครได้เข้าห้องผม” คำตอบเต็มไปด้วยความมั่นหน้าทำให้หญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้ คิดว่าสาวๆ ต้องชอบเขาทุกคนเหรอ ขอโทษเถอะค่ะ เธอไม่ชอบผู้ชายตัวขาว หน้าตี๋ “ทำไมต้องดีใจด้วยคะ คุณครองภพก็ไม่ใช่สเป็กของฝันเหมือนกัน” ชายหนุ่มหุบยิ้มแทบไม่ทัน หลังจากได้ยินคำตอบไม่เข้าหูอย่างแรง “ก็ดีครับ” มุมปากยกยิ้มขึ้นมาราวกับตัวร้าย กล้ามากยัยป้าแว่นแล้วเราจะได้เห็นดีกัน อีกเดี๋ยวก็รู้เมื่อวานเธอเข้าไปในเต็นท์ทำไม เพราะเขาจะใช้วิธีปิดประตูตีแมว บีบบังคับให้เธอพูดออกมา หลังจากประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาวมาที่ห้องพักของตนเอง ซึ่งมีขนาดกว้างและมองเห็นวิวทะเลได้สุดลูกหูลูกตา ด้วยความสวยงามของธรรมชาติ ทำให้เบญญาพรตกตะลึงจนลืมเรื่องเจ็บไปชั่วขณะ ภาพตรงหน้ากำลังดึงดูดความสนใจของเธอจนไม่อาจละสายตาไปมองตรงไหนได้เลย “คุณแฟนคลับมานั่งตรงนี้สิ ผมทำแผลให้เอง” ครองภพเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลก่อนจะเดินมาหาเบญญาพร ที่กำลังดื่มด่ำกับความสวยจนไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขา เธอชอบธรรมชาติมากไม่ว่าจะเป็นทะเล ภูเขา น้ำตก แต่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเพราะติดปัญหาเรื่องเงินทอง “สวยมาก เกิดมายังไม่เคยเห็นอะไรสวยขนาดนี้มาก่อน” เอ่ยราวกับคนละเมอ ยังไม่รู้ตัวว่าครองภพเดินมาข้างหลังในระยะประชิด “นี่คุณได้ยินผมไหม คุณป้าแว่น” เพราะเสียงของเขาทำให้เธอตกใจจึงหันขวับด้วยความรวดเร็ว อุบัติเหตุจึงเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ในจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะหงายหลังล้มตึง ชายหนุ่มรีบยื่นมือไปคว้าตัวเธอแต่เสียหลักทำให้ล้มไปด้วยคน “โอ๊ย” / “เฮ้ยยย” สองหนุ่มสาวประสานเสียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย หลังจากล้มลงบนพื้นห้องอย่างแรงโดยมีเขาเป็นเบาะรองรับตัวเธอ “คุณลุกขึ้นสิ มันหนัก” ครองภพทั้งเจ็บทั้งจุก ไม่คิดว่าเบญญาพรจะตัวหนักขนาดนี้ เขาแสดงละครมาหลายเรื่อง ต้องอุ้มนางเอกไม่รู้กี่คน ยังไม่เคยเจอใครหนักเท่าเธอเลย “อะเออ ขะ...ขอโทษค่ะ” เบญญาพรพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ผมยาวสลวยกลับไปเกี่ยวกับกระดุมเสื้อของคนใต้ร่าง ทำให้เธอล้มลงอีกครั้ง คราวนี้ปากของทั้งคู่จึงสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มเบิกตากว้างไม่ต่างจากหญิงสาว ก่อนจะตกใจกับเสียงกรีดร้องของพิชญะที่เปิดประตูเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “อ๊ายยย ทำอะไรกัน” “พี่พิชชี่!” / “คุณพิชญะ!” หลังจากสถานการณ์กลับเข้าสู่ความสงบ สองหนุ่มสาวที่ประสบอุบัติเหตุปากชนปากแยกกันนั่งเรียบร้อย พิชญะก็ไม่รอช้าที่จะทำการสอบสวน ตกลงแล้วแม่ชะนีน้อยใส่แว่นคนนี้คือใคร แล้วทำไมถึงมาอยู่ในห้องกับครองภพได้ “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะน้องไม้” คุณผู้จัดการชี้ไปที่เบญญาพรในขณะสอบถามพระเอกหนุ่มรูปหล่อ ถ้าบอกว่าแฟนเขาไม่มีทางเชื่อเพราะครองภพไม่ชอบผู้หญิงหน้าตาจืดชืดแบบนี้ “ทีมงานในกอง” คำตอบของพระเอกสร้างความสงสัยให้พิชญะมากขึ้นจึงหันขวับไปมองเบญญาพรด้วยความไม่เข้าใจ “ทีมงาน? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในห้องของน้องไม้ล่ะคะ” “มือเธอบาดเจ็บ ผมก็เลยชวนมาทำแผลในห้องนี้” ชายหนุ่มชี้ไปยังนิ้วที่พันด้วยทิชชูอย่างลวกๆ หญิงสาวถึงกับเกร็งขึ้นมาทั้งตัว เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของคุณผู้จัดการมือทอง “ได้เหรอคะ ถ้านักข่าวรู้เข้าจะเป็นยังไง” พิชญะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ถึงครองภพกำลังจะอำลาวงการแต่ยังไม่ได้ออกจริงๆ ทำอะไรก็ต้องระวังตัว “เรื่องนั้นช่างมัน เอาเรื่องตอนนี้ก่อน” “มีเรื่องอะไรที่พี่ยังไม่รู้อีกคะน้องไม้” “เมื่อวานผู้หญิงคนนี้แอบเข้าไปในเต็นท์ของผมก่อนพี่พิชชี่จะเดินมาตาม เธอบอกว่าเป็นแฟนคลับอยากมาขอถ่ายรูป” “ตายแล้ว พี่พิชชี่บอกทางผู้จัดให้กำชับทีมงานทุกคนแล้วนะคะ ไม่ได้ๆ เรื่องนี้ต้องถึงหูคุณกิ่งแก้ว มีทีมงานในกองแบบนี้ได้ยังไง” พิชญะเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาผู้จัดละคร “อย่านะคะ ถ้าคุณพิชญะทำแบบนั้นฝันต้องตกงานแน่” เบญญาพรยกมือขึ้นมาพนมขอความเมตตา ถ้าทางบริษัทรู้เรื่องนี้เธอตายลูกเดียว ใครทำผิดกฎต้องถูกไล่ออกเท่านั้นเพราะความเป็นส่วนตัวของนักแสดงถือเป็นสิ่งสำคัญ “กล้าขัดคำสั่งก็ต้องกล้ารับผลกรรมสิคะคุณน้อง” พิญชะไม่ยอมทำให้หญิงสาวน้ำตาแตก ตอนนี้เรื่องแม่ยังไม่เรียบร้อยเธอจะตกงานไม่ได้เด็ดขาด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more