เบญญาพรได้รับการดูแลจากทางโรงพยาบาลอย่างดี รวมถึงเขาด้วยจนเธอรู้สึกเกรงใจ มือขวาบาดเจ็บก็จริงแต่มือซ้ายยังใช้งานได้ ไม่เห็นครองภพต้องทำเหมือนเธอเป็นคนพิการจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้
“ฝันกินข้าวเองก็ได้นะคะคุณไม้” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน เกิดมานอกจากแม่ก็ไม่เคยให้ใครป้อนข้าวป้อนน้ำ
“ได้ยังไงกัน มือคุณเจ็บขนาดนี้ให้ผมป้อนดีกว่า” ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ ตักข้าวต้มขึ้นมาจ่อตรงปากหญิงสาวด้วยความเต็มใจ เธอควรดีใจเพราะเขาไม่เคยปฏิบัติกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน ทว่าคนเจ็บยังไม่กล้าอ้าปากรับข้าวในช้อน
“แต่ฝันไม่ชินที่มีคนป้อน”
ปฏิเสธทั้งสีหน้าแววตาและน้ำเสียง
“เอาน่า อ้าปากเร็ว คุณต้องกินยาอีกนะ อย่าช้าสิ”
คนมีน้ำใจคะยั้นคะยอ
“ก็ได้ค่ะ” ใช่ว่าเธออยากให้เขาป้อนแต่ดูทรงแล้วปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์ ชายหนุ่มยิ้มพอใจมันต้องแบบนี้สิถึงจะถูก
เบญญาพรอ้าปากรับข้าวต้มด้วยความเคอะเขิน แต่
