“คุณฟาอินจะรับข้าวต้มไหมคะ”
“กินสิ อร่อยแบบนี้ พ่อต้องกิน นีอาตักข้าวต้มให้พ่อเลยครับ” ฟรานบังคับไปอีก
“ได้ค่ะ”
เพียงเดี๋ยวเดียว ข้าวต้มของฟาอินก็ถูกเสิร์ฟ
“คุณพ่อต้องกินระวัง ๆ นะครับ เพราะข้าวต้มมันร้อน”
ฟาอินมองไปที่รพิชาเธอกำลังคนข้าวต้มให้กับน้องฟราน
“ค่อย ๆ กินนะ เป่าด้วย”
“ครับผม” รอยยิ้มสวยถูกส่งไปให้รพิชาอีก
รพิชารู้สึกว่าเขาจ้องเธอไม่หยุด เธอเงยหน้าขึ้นก็ปะสายตาของเขา หญิงสาวจึงก้มหน้าลงไปตักข้าวต้ม
รพิชา... ใบหน้าของเธอไม่ได้แต่งแต้มสีสันอะไรสักนิด เป็นหน้าตาเปล่า ๆ โล้น ๆ แบบธรรมชาติ
ดวงตากลมใหญ่ของเธอที่ปกคลุมด้วยแพขนตาสีดำหนา ทำให้ฟาอินละสายตาจากเธอไม่ได้
รพิชาเองพอถูกเขาจ้องหนัก ๆ อย่างไม่เว้นวาย หัวใจของเธอเต้นระบำ รพิชาเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง การถูกมองจ้องแบบนี้ทำให้พวงแก้มของเธอเป็นสีแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
‘โอ๊ย! เขาจะจ้องมองอะไรฉันนักหนานะ รู้สึกหายใ
