ในมือของฟาอินยังเลื่อนอ่านมือถือไปเรื่อย ๆ เขายังเปิดรูปของฟรานและรพิชา สิ่งเดียวที่ทำให้ฟาอินหมกมุ่นคือ รพิชาดั่งคนคนเดียวกันกับคริสตัล แค่เพียงสีผิวและผมที่หยัก ๆ
เขาลอบพ่นลมหายใจออกมา อนึ่งที่เขายังไม่ยอมมีใคร เขายังคิดถึงคริสตัลอยู่เสมอ เมื่อเห็นหน้าฟรานก็เหมือนเห็นหน้าเธอ จะว่าเกลียดก็เกลียด แต่ถ้าคนเราเมื่อรักมาก ความเกลียดก็คงจะมากพอ ๆ กัน เกลียดจนลืมคนคนนั้นไม่ได้
ใบหน้าของเขาที่เคร่งขรึมหมกมุ่นอยู่กับงาน ตอนนี้ดูผ่อนคลายลงไป ฟาอินตัดสินใจทำเพื่อลูก เพราะนีอาส่งข้อความมาหลายอย่าง รวมถึงเรื่องการเรียนซัมเมอร์ของฟรานด้วย
ฟาอินจำได้ว่า ตอนเด็ก ๆ คุณพ่อคุณแม่ของเขาไม่เคยคร่ำเคร่งให้เขาต้องเรียนและตรากตรำแบบนี้ เขาผิดใช่ไหมที่ไม่ให้ความสนใจกับลูก ทั้งที่ฟรานอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ และต้องการการหล่อหลอมจากพ่อ
‘พ่อขอโทษนะฟราน ต่อไปพ่อจะใส่ใจฟรานให้มากขึ้น พ่อดูแลฟรานให้มากขึ้น’
น
