“ดีใจอะไร จะโดนทิ้งวันไหนก็ไม่รู้ เรากับเขาน่ะมันต่างกันเกินไป...” ระพัดบ่นแบบรู้ตัว สังคมห่างกันแทบจะคนละชั้น เธอเองก็ระวังใจ แต่ก็ยังเผลอถลำเข้าไปในวังวนที่หวาดระแวงจนได้ “แอน...เป็นไงบ้าง?”
ความเป็นห่วงเต็มเปี่ยมในน้ำเสียง ถึงจะรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน สามสาวตรงหน้าก็คือเพื่อนคนหนึ่งของเธอ เรื่องของแอนนาที่ได้ยินผ่านปากนิโคไล ระพัดรู้สึกชิงชังผู้ชายคนนั้น และสงสารแอนนาจับใจ เมื่อมีโอกาสแวะมาหา เลยอยากมาปลอบขวัญ
“ไม่เป็นไรจ้ะ สบายดี”
แอนนาตอบพร้อมกับยิ้วเซียวๆ ให้
“ปรึกษาได้นะ ที่เบอร์ฉัน...อยากระบายอะไรก็ได้เลยยินดีรับฟัง” ความหมองเศร้าในหน่วยตาคู่งามระพัดอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย หล่อนยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวให้ โชว์เบอร์ที่สามารถติดต่อเธอได้ทันที
แอนนาเมมเบอร์โทรศัพท์ของระพัดไว้ แต่เธอคงไม่โทร. ไปรบกวน
“เดี๋ยวกลางวันฉันมารับนะ มีคนใจดีอยากเลี้ยงข้าว เราไปถล่มกัน”
หลังคุยกันไปสักคร
