รักวุ่นวายเจ้าชายต่างแดน

“รอยยิ้มที่จริงใจ”

“หรือว่าคุณความจำเสื่อมด้วย”

“…” เขากำลังคิดว่าจะโกหกตามน้ำไปเลยดีมั้ย

“ถ้าคุณเงียบ ไม่บอก ฉันต้องพาคุณไปหาคุณตำรวจให้ช่วยแล้วนะ”

“ขอผมพักที่นี่สัก 2-3 วัน ได้มั้ยครับ”

“คุณเป็นคนร้ายลักลอบเข้าเมืองหรือเปล่า ทำไมไม่กล้าไปโรงพยาบาล ไม่กล้าไปหาตำรวจด้วย” ลดาถอยหลังออกมาให้ห่างจากเขา

“ผมไม่ใช่คนร้าย” เขายืนยัน

“แต่ว่า” ตอนนี้ยายก็ไม่อยู่ จะให้เธออยู่กับเขาสองต่อสอง แม้เขาจะบาดเจ็บอยู่ มันก็คงดูไม่ดีแน่ๆ ถึงแม้เขาจะหน้าตาดี สูง กล้ามท้องแน่น ผิวขาวตามสไตล์ชาวต่างชาติก็ตาม

เจ้าชายอาร์เดล พอเข้าใจถึงความหนักใจของเธอ คงไม่มีใครกล้าช่วยคนแปลกหน้า แถมไม่รู้ที่มาที่ไปแบบเขา

“ผมเข้าใจ ถ้าไม่รบกวนคุณจนเกินไป ผมขอยืมเงินคุณ 500 บาท ได้ไหม ผมสัญญา ถ้าผมหาเพื่อนเจอ ผมจะรีบเอาเงินมาคืนคุณทันที” เขาจ้องเด็กสาวผมยาว ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีน้ำตาล ผิวพรรณกลี้ยงเกลาไร้ตำหนิ แก้มแดงฝาดและริมฝีปากเรียวบางที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีชมพูกุลาบบาง ๆ ดูน่ารักน่าเอ็นดู เท่านั้น ผมเธอมัดหางม้าหลวมๆ สวมเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ สีขาว และกางเกงขาสั้นใส่สบายๆ

“แล้วคุณจะหาเพื่อนเจอเหรอ”

“ผมก็ไม่แน่ใจ” เขาจ้องมองในดวงตาของเด็กสาวที่มีความกังวล เมื่อได้ยินคำตอบของเขา

“ถ้าไปแบบนี้ แผลได้อักเสบแน่ๆ” เธอมองมาที่แผล และน้ำเกลือที่ยังให้ไม่หมด

“ไม่เป็นไรครับ คุณช่วยผมมาขนาดนี้ ผมรู้สึกซาบซึ้งมาก” เขาเอ่ยอย่างเกรงใจเธอ เขาเป็นหนี้ชีวิตเธอ เขาต้องหาทางตอบแทนเธอแน่ๆ

“คุณนอนพักไปก่อน อย่าเพิ่งคิดมาก ขอเวลาฉันคิดก่อนนะ” ลดาเดินเข้ามาพยุงเขาให้ลงนอนให้ดี เจ้าชายจ้องมองเธอใกล้ๆ ก่อนจะดึงผ้ามาห่มให้เขา แล้วเดินออกไป เจ้าชายมองตามแผ่นหลังของเธอที่เดินออกไป

ลดาเดินไปที่ห้องครัว ไปทำข้าวต้มมาให้คนเจ็บ

ลดาเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ชายหนุ่มหลับไปแล้ว เธอดูน้ำเกลือก็ใกล้หมดแล้ว

“จะทำยังไงดีนะ” เธอเริ่มใช้ความคิด ใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของเขา

“ตัวร้อน ไข้ขึ้นสินะ” เธอเดินไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นมาวางที่หน้าผากให้เขา เพื่อช่วยลดไข้ ความเย็นจากผ้าทำให้เจ้าชายสะดุ้งรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมา เห็นลดากำลังนั่งอยู่ข้างเตียง

เขาคลำไปที่หน้าผาก จับที่ผ้าขนหนู

“ห้ามเอาออกนะ คุณไข้ขึ้น ผ้านั่นจะช่วยคุณได้” เธอสั่ง

เจ้าชายค่อยๆ ลดมือลง ลดาหยิบผ้าที่หน้าผากเจ้าชายมาจุ่มน้ำเย็น บิดพอหมาดแล้ววางกลับที่เดิม เจ้าชายมองการกระทำของเธอ รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก เธอช่วยเขาโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าชาย เขาต้องตอบแทนเธอแน่นอน

“วัดไข้หน่อยนะคะ” เธอหยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมาสะบัดสองสามที ก่อนเสียบเข้าไปที่รักแร้

“อยู่นิ่งๆ แล้วหนีบไว้” เธอสั่งเขา เจ้าชายยอมทำตาม

“37.8 องศา” เธอหยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมาดู

“หิวไหม” ลดาถามเขา

“…” เขาส่ายหัว

ลดาเดินกลับมาที่ห้องครัว ตักข้าวต้มที่เธอทำไว้มาให้เขา วางไว้ที่โต๊ะ แล้วดูน้ำเกลือที่ตอนนี้หมดแล้ว เธอดึงเข็มออก พยุงเขานั่งพิงหัวเตียง

“อยากเข้าห้องน้ำหน่อยไหม” เจ้าชายมองหน้าลดาด้วยความสงสัย เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากเข้าห้องน้ำ

เขาพยักหน้า ขยับจะลงจากเตียง

“โอ้ย” เขาเจ็บแผล ลดาจึงเข้ามาช่วยประคอง

“รู้เหรอว่าห้องน้ำอยู่ไหน”

“ไม่รู้”

“เดี๋ยวฉันพาไป” เธอเริ่มไว้ใจเขา เพราะเขาไม่มีท่าทางเหมือนคนร้าย เธอจับแขนเขาช่วยพยุง

“คุณชื่ออะไรเหรอ”

“ก่อนถามชื่อคนอื่น ควรแนะนำชื่อตัวเองก่อนไหม”

“ขอโทษ ผมชื่อ อาร์เดล”

“ลดา ค่ะ”

เจ้าชายพยักหน้า เขาจะจดจำชื่อนี้ไปตลอดชีวิต

“ถึงแล้ว” โชคดีที่บ้านเธอมีห้องน้ำทั้งสองชั้น เธอกดเปิดไฟในห้องน้ำให้เขา

อาร์เดลพยักหน้าให้เธอ เขาค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำ ส่วนลดายืนรอหน้าห้องน้ำ

อาร์เดลเปิดประตูออกมา พบลดายืนรออยู่ เขาแปลกใจเล็กน้อย ถึงความใจกล้าของเธอ เกิดเขาเป็นคนไม่ดีขึ้นมา ป่านนี้เธอคงแย่ไปแล้ว

ลดาช่วยประคองเขามานั่งที่เก้าอี้ ด้านหน้ามีข้าวต้มส่งกลิ่นหอมวางอยู่

“คุณไม่กินเหรอ” อาร์เดลถาม เพราะเห็นมีข้าวต้มวางไว้แค่ถ้วยเดียว

“ยังไม่หิวค่ะ คุณรีบทานข้าวก่อน เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย ทานเสร็จจะได้ทานยา” เธอบอกเขา

“ขอบคุณครับ” เขาตักข้าวต้มเข้าปากคำแรก

“อร่อยจัง” เขาชม

“แน่นอนอยู่แล้ว” ลดานั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา มองดูเขากิน ด้วยท่าทีสุภาพ ท่าทางเป็นคนได้รับการอบรมมารยาทมาเป็นอย่างดี เขาทานจนหมดถ้วย

“เอาอีกไหมคะ”

“อิ่มแล้วครับ ขอบคุณนะ”

“นี่ค่ะ” เธอยื่นยาแก้ไข้ให้เขา

เขารับมาทาน โดยที่ไม่ถามเธอด้วยซ้ำว่ามันคือยาอะไร แต่ในเมื่อเธอยังกล้าไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเขา เขาก็กล้าไว้ใจเธอเช่นกัน

“อีกสักพัก คุณจะมีเหงื่อออกเยอะ ไม่ต้องตกใจนะ เพราะยาที่คุณทานเข้าไปจะพยายามขับความร้อนออกมาทางเหงื่อ ทำให้มีเหงื่อออกในช่วงที่ไข้ลดได้” เธออธิบาย

“ครับ” เขาฟังการอธิบายของเธอ เธอเป็นคนที่มีความรู้ในด้านนี้เป็นอย่างดี

“เป็นหมอเหรอ” เขาถามออกไป

“…” เธอไม่ตอบ แต่ยิ้มให้แทน

“ขอถามอีกอย่างได้ไหม” เขาไม่กล้าถามส่งเดชเพราะกลัวเธอเข้าใจผิด

“อะไรเหรอ”

“คุณอยู่บ้านคนเดียวเหรอ”

หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยความสงสัย ทำไมอยากรู้เรื่องนี้

“ไม่ใช่อย่างที่คุณกำลังคิดนะ ที่ถามเพราะเห็นคุณอยู่คนเดียว แล้วตอนนี้ผมคงกำลังทำให้คุณอึดอัดอยู่”

“อยู่กับยายค่ะ แต่ยายไปเที่ยวอีกสองสามวันถึงจะกลับ” เธอโกหกเขานิดหน่อย เพราะยายไปนานกว่านั้น

“ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว คงไม่รบกวนคุณแล้ว” พอรู้ว่าเธออยู่คนเดียว เขายิ่งเกรงใจ กลัวคนอื่นมองเธอไม่ดี ก่อนมาอาร์เดลได้ศึกษาวัฒนธรรมไทยมาพอสมควร

“คุณนอนพักต่ออีกสักตื่นเถอะ ยาจะทำให้คุณง่วง”

“ผมไม่ได้ทำให้คุณลำบากใช่ไหม” เขาถามอย่างเกรงใจ

“ลำบากสิ” เธอก็ตอบตรงๆ

เจ้าชายแอบสะดุ้งเล็กน้อย กับคำตอบแบบตรงไปตรงมา

“แต่ก็ช่วยไม่ได้ คุณมาจากที่อื่น ไม่รู้จักใคร พอเกิดปัญหา ก็ต้องพึ่งพาคนในประเทศนั้นอยู่แล้ว ขอแค่คุณไม่ใช่คนร้าย ฉันก็พร้อมช่วยคุณ” ลดายิ้มให้เขา

เจ้าชายอาร์เดล มองหญิงสาวที่ยิ้มให้เขา ด้วยรอยยิ้มจริงใจ ไม่ได้หวังเอาใจเขา เพียงเพื่อหาประโยชน์ แต่เธอช่วยเขาเพราะความมีน้ำใจ เธอเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร เขายิ้มให้เธอ

“นอนสิ ยังจะยืนยิ้มอยู่อีก” เธอพยักหน้าให้เขาไปนอน เจ้าชายอมยิ้มลงนอนตามที่เธอสั่ง

เขาเป็นเจ้าชายที่มีแต่คนตามใจ ไม่เคยฟังคำสั่งใคร แม้กระทั้งพระบิดาและพระมารดา เขามีทหารนับหมื่นนับแสนคอยฟังคำสั่ง แต่ตอนนี้เขากลับต้องมาฟังคำสั่งเด็กสาวคนหนึ่ง ช่างน่าขำจริงๆ

ลดาเอาหลังมือมาอังที่หน้าผากเขา

“ตัวคุณยังอุ่นๆ อยู่ ถ้าตื่นมาแล้วยังไม่ดีขึ้น คงต้องกินยาอีกรอบนะ ตอนนี้คุณนอนพักไปก่อน ฉันขอไปทำรายงานต่อก่อน” ลดาพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้เขานอนพัก

เจ้าชายอาร์เดลหลับตาลง เขารู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลายเพราะการกระทำที่เรียบง่ายของเธอที่ดูจริงใจ ไม่เสแสร้ง เขาสามารถนอนหลับโดยที่ไม่ต้องคอยระแวง