"เรื่องวุ่นๆ ของวัยรุ่นในวัง"
1559 Words
“ตามแดเนียล มาหาเราที” เจ้าชายแจ้งนางกำนัลหน้าห้อง เพราะเจ้าชายโทรตามแล้วแต่แดเนียลไม่รับสายเขา
“ต้องขออภัยด้วยคะเจ้าชาย ตอนนี้คุณแดเนียล โดนลงโทษกักบริเวณ 1 สัปดาห์เพคะ”
“ใครเป็นคนสั่งลงโทษแดเนียล”
“คิงส์ลูตินเพคะ”
“พาเราไปหาแดเนียล” เจ้าชายรู้สึกผิดที่ทำให้แดเนียลเดือดร้อน
“เจ้าชายทรงมาที่นี้ทำไมพะย่ะค่ะ” แดเนียลคุกเข่าทำความเคารพเจ้าชาย
“นายพูดกับเราเหมือนที่ไปเมืองไทยก็ได้” รัชทายาทไม่ชอบพิธีรีตองอยู่แล้ว
“ไม่ได้พะย่ะค่ะ ที่นี่อยู่ในพระราชวังจะให้กระหม่อมพูดจาเหมือนที่ประเทศไทยไม่ได้”
“ที่นี่น่าเบื่อจริงๆ” เจ้าชายบ่น
“เจ้าชายอย่าพูดแบบนั้นให้คนอื่นได้ยินนะพะย่ะค่ะ” แดเนียลเตือนเจ้าชาย เพราะคนจับตาเจ้าชายทุกย่างก้าว และพร้อมจะเอามาโจมตีให้เจ้าชายเสียหาย
“ที่นี่มีแค่นายกับเรา เราเลยกล้าพูด”
“เป็นเพราะเราทำให้นายต้องได้รับโทษ เราจะไปทูลขอเสด็จพ่อเอง”
“อย่าเลยขอรับ กระหม่อมผิดควรได้รับโทษ คิงส์ลูตินทำโทษกระหม่อมแค่นี้ถือว่าปราณีกระหม่อมมากแล้วพะย่ะค่ะ” ถ้าเจ้าชายเข้าไปพูดกลัวแต่จะไปเพิ่มโทสะให้คิงส์ลูตินมากขึ้น แล้วมาเพิ่มโทษเขาซะมากกว่า แดเนียลได้แต่อ้อนวอนอยู่ในใจ
“ใครบอกว่าเราจะไปลดโทษให้ เราจะทูลขอให้เพิ่มโทษต่างหาก โทษฐานที่พาตัวเรามา โดยที่เราไม่เต็มใจ” เจ้าชายอาร์เดลนึกโกรธแดเนียลไม่น้อยที่ทำให้เขาต้องกลับมาแบบนี้ แล้วเขาจะตอบแทนลดาได้อย่างไรกัน
“ขออภัยเจ้าชายพะย่ะค่ะ” แดเนียลก้มหน้านิ่งยินดีรับโทษ
“รอให้นายออกมาก่อน ค่อยมารับโทษจากเรา”
“พะย่ะค่ะ”
“งั้นเราต้องไปก่อนนะ ไปช้าเดี๋ยวเสด็จพ่อจะกริ้วอีก” เจ้าชายทำหน้าเบื่อหน่าย
“รีบไปเถอะพะย่ะค่ะ”
“ครบ 7 วัน นายออกมา แวะไปหาเราที่วังบลูบลิงด้วย (**วังบลูบลิงวังส่วนตัวของเข้าชายอาร์เดล แยกส่วนมาจากพระราชวังอิมเมอเนอร์ซึ่งเป็นที่อยู่ของคิงส์ลูติน)
“พะย่ะค่ะ”
เจ้าชายเสด็จไปยังพระราชวังอิมเมอเนอร์เพื่อต้อนรับเจ้าหญิงแอนิตา ตามรับสั่งของคิงส์ลูติน
“ถวายความเคารพเสด็จพ่อ” เจ้าชายทำความเคารพแบบทางการ จนคิงส์ลูตินหันมามองด้วยความประหลาดใจ
“มานั่งนี่สิ เราจะแนะนำให้เจ้าชายรู้จักเจ้าหญิงแอนิตา”
เจ้าหญิงแอนิตาผู้มีสิริโฉมงดงาม รูปร่างอรชร สวยสง่า นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ทำความเคารพเจ้าชายเพคะ” เจ้าหญิงแอนิตาทำความเคารพเจ้าชายอย่างอ่อนน้อม กิริยามารยาทเรียบร้อยสมดั่งเป็นผู้ที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี
“เจ้าหญิงตามสบายเถอะ” เจ้าชายพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
“เพคะ แต่หญิงมีของจากประเทศไลมาเฟียมาถวายเจ้าชายด้วยเพคะ” เจ้าหญิงพยักหน้าให้พี่เลี้ยงนำออกมา
“เจ้าหญิงถวายเสด็จพ่อดีกว่า กระหม่อมไม่ค่อยรู้จักศิลปะสักเท่าไหร่ เกรงว่ารับมาก็คงไม่รู้คุณค่าของภาพ” เจ้าชายพูดโดยไม่มองหน้าเจ้าหญิงสักนิด ไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเจ้าหญิงเอาอะไรมาถวาย
“แต่ว่า....หญิงเตรียมเพื่อมาถวายเจ้าชายนะเพคะ” เจ้าหญิงหน้าเสีย ไม่คิดว่าเจ้าชายจะปฏิเสธเธอตรงๆ แบบนี้
“....” เจ้าชายเริ่มรำคาญ จะเอามาให้เขาทำไม ในวังแห่งนี้เขาไม่ได้ขาดสิ่งของสักนิด
“ไหนๆ เอามาให้เราก็ได้” คิงส์พูดทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด เจ้าลูกคนนี้ทำไมไร้มารยาทแบบนี้นะ
“เพคะ” เจ้าหญิงถวายของให้คิงส์แม้จะขัดใจก็ตาม
“โอ้ว สวยมากเลย รูปนี้สวยมากจริงๆ ลายเส้นมีเอกลักษณ์มากๆ” คิงส์ลูตินเอ่ยชม
“เพคะ รูปนี้เป็นรูปที่จิตรกรวาดเมื่อ 400 กว่าปีที่แล้ว เพื่อมอบให้ชายคนรักเพคะ” เจ้าหญิงเล่าที่มาของภาพ
“งั้นเรารับมาคงจะไม่ดี เจ้าชายเจ้ามารับไปสิ เจ้าหญิงตั้งใจเตรียมมามอบให้เจ้าแล้ว อย่าให้เจ้าหญิงต้องเสียความตั้งใจเลย” คิงส์สั่งเจ้าชาย
“พะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ” เจ้าชายทรงรับไว้เพราะไม่อยากขัดพระทัยคิงส์ลูติน เจ้าหญิงแอนิตายิ้มพอพระทัยที่เจ้าชายรับรูปไว้
“แล้ววันนี้เจ้าหญิงมาพบเรา นอกจากมาถวายพระพรเราแล้ว ยังมีเหตุอื่นอีกหรือเปล่า”
“เพคะ หม่อมฉันจะมาศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยในประเทศอาเชอร์ ในเปิดเทอมหน้าเพคะ”
“ดีๆ ดีสิ มาศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยอะไรเล่า”
“เอกการปกครอง มหาวิทยาลัยคารีรายเพคะ”
“แบบนี้ยิ่งดีเลยสิ เจ้าชายอาร์เดลก็จบการศึกษาจากที่นี่เหมือนกัน ต่อไปมีอะไรก็ถามเจ้าชายได้เลยนะ ใช่ไหม” คิงส์หันมาสบตาเจ้าชาย
“กระหม่อมจบนานแล้ว เกรงว่าจะให้คำแนะนำไม่ดีพอสำหรับเจ้าหญิง” เจ้าชายตอบปฏิเสธอีกครั้ง
‘ไอ้ลูกคนนี้ทำไมชอบหักหน้าเรานักนะ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน ...หื้ม...’
คิงส์ลูตินได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้ในพระทัย ส่วนเจ้าหญิงแอนิตานั่งนิ่ง ด้านเจ้าชายเอง พอจะเข้าใจถึงการมาของเจ้าหญิงและการที่ให้พระองค์มาพบกันในวันนี้แล้ว
“เย็นนี้เจ้าหญิงอยู่ทานมือค่ำกับเราก่อนสิ” คิงส์ชวน
“หม่อมฉันไม่รบกวนดีกว่าเพคะ” เธอดูออกว่าเจ้าชายไม่พึงพอใจเธอนัก
“งั้นพรุ่งนี้เจ้าหญิงมีแผนจะไปที่ใดกัน” คิงส์ชวนคุย
“แม่น้ำโมฮาย่าเพคะ” แม่น้ำโมฮาย่าเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ของประเทศอาเชอร์ คนในประเทศอาเชอร์ต่างมีความเชื่อว่าคนที่ไปขอพรที่แม่น้ำแห่งนี้จะสมหวังในเรื่องที่ขอ
“พรุ่งนี้เจ้าหญิงให้เจ้าชายพาไปสิ” คิงส์ลูตินสร้างโอกาสให้เจ้าหญิง
“หม่อมฉันเกรงใจเจ้าชายเพคะ” เจ้าหญิงอมยิ้ม
“กระหม่อมว่ากระหม่อมจะไปรบกวนเจ้าหญิงซะมากกว่านะพะย่ะค่ะ”
“ไม่รบกวนเพคะ” เจ้าหญิงรีบเอ่ย
“งั้นตกลงตามนี้ พรุ่งนี้สัก 9 โมงเจ้าชายพาเจ้าหญิงไปแทนเรา” คิงส์รีบสรุปก่อนที่เจ้าชายจะปฏิเสธ เจ้าชายไม่อยากหักหน้าคิงส์ จึงได้แต่นั่งนิ่ง
“ขอบพระทัยคิงส์เพคะ”
คิงส์พยักหน้ารับคำขอบคุณ
เจ้าชายเสด็จกลับวังบลูบลิง เขาไม่ชอบการถูกคลุมถุงชนสักนิด เขาพยายามหนีมาตลอด หรือครั้งนี้เขาจะหนีไม่รอดแล้ว เขาลองนึกภาพอนาคตของตัวเองกับเจ้าหญิง แต่ภาพที่ควรจะเป็นใบหน้าเจ้าหญิงแอนิตากลับมีใบหน้าของสาวอีกคนผุดขึ้นมาแทน .... ลดา
“มีใครอยู่ด้านนอกบ้าง เข้ามาหน่อย”
“เพคะเจ้าชาย”
“ชุดที่เราใส่กลับมา อยู่ที่ใด”
“ชุดนั้น นางกำนัลนำไปทิ้งแล้วเพคะ”
“อะไรนะ ให้อนุญาตให้เอาชุดเราไปทิ้งกัน”
“นางกำนัลเห็นว่าซักรีดเห็นว่า พระองค์คงไม่ได้ใส่อีกเลยนะไปทิ้งเพคะ”
“บังอาจ ของเราเรายังไม่อนุญาต ใครกล้าเอาไปทิ้ง ไปเรียกตัวมาพบเราเดี๋ยวนี้” เจ้าชายเสียงดัง
“เพ เพคะ” นางต้นห้องรีบวิ่งมาตามนางกำนัลซักรีด
“มาแล้วเพคะ”
“เธอเหรอ คนที่กล้านำชุดเราไปทิ้ง” เจ้าชายมองด้วยสายตาดุดัน
“เพ เพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ” นางกำนัลซักรีดตอบตะกุกตะกัก
“เจ้าเอาไปทิ้งที่ไหน ไปเอามาคืนให้เราเดี๋ยวนี้!! ถ้าหาไม่พบเจ้าเตรียมตัวโดนลงโทษสถานหนักได้เลย” เจ้าชายเกี้ยวกราดแบบที่ไม่มีใครในวังเคยเห็นมาก่อน เพราะเจ้าชายได้รับการอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่พระเยาว์ในข้อปฏิบัติของการเป็นเจ้าชาย และกฎที่สำคัญข้อหนึ่งคือ การรักษาอารมณ์ไม่แสดงอารมณ์โกรธต่อหน้าธารกำนัลและพสกนิกร ซึ่งเจ้าชายก็ทำได้ดีมาโดยตลอด
“เพ เพ เพคะ หม่อมฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้” นางกำนัลตกใจกลัวจนร้องไห้ ตัวสั่น รีบออกไปหาชุดมาคืนเจ้าชาย
“ไปช่วยกันหาสิ จะอยู่ทำอะไรกัน” เจ้าชายตะโกนสั่งด้วยอารมณ์หงุดหงิด ตอนมานอกจากชุดที่เธอซื้อให้ เขาก็ไม่มีอะไรที่เป็นตัวแทนของเธออีกแล้ว เธอคงเกลียดเขามากแน่ๆ ที่จากมาโดยไม่ลา แล้วไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้เจอเธออีกหรือเปล่า..
หลังจากข่าวเจ้าชายออกมาต้อนรับเจ้าหญิงแอนิตาได้เผยแพร่ออกไป ทำให้ฝ่ายมูเลเตส ต้องหยุดการเคลื่อนไหว เพราะไม่มีข้ออ้างในการก่อกบฎอีก ส่วนประชาชนต่างพึงพอใจที่เจ้าชายยังมีชีวิตอยู่ เหตุการณ์ความวุ่นวายที่กำลังครุกรุ่นได้สงบลงชั่วคราว
- Writer
