GODDESS 05 เพื่อนเก่า

1551 Words

เวลาต่อมา... “อ่า~อิ่มมมมม” นี่ไม่ใช่เสียงของฉันนะแต่เป็นไอ้อัลมอนด์ที่มานั่งกินอาหารของฉันจนหมด!! “หนอยย!!ถ้าเป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่ตนอื่นโดนคอหักไปแล้วนะ!!” แต่นี่เป็นฉันที่สวยและใจดีมากเลยเว้นไว้หรอกและเพราะว่าเขาเป็นลูกชายของผู้ใหญ่ด้วยเลยไม่ได้อะไร Rrr~ เสียงโทรศัพท์ของคนตรงหน้าแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันไม่ใช่เรื่องของฉัน “ฮัลโหลมีอะไร?” พูดจาไม่ดีหางเสียงเอาซะเลย (เมื่อไหร่มอนด์จะกลับกิ๊บซี่คิดถึงแล้วนะ) เสียงของผู้หญิงดังออกมาทะลุโทรศัพท์ท่าทางจะเสียงแหลมน่าดูเลยแหะ “ฉันจะกลับเมื่อไหร่ก็เรื่องของฉันเถอะมีเรื่องอะไร?” (ทำไมคะจะโทรหาแฟนตัวเองนี่ต้องมีเรื่องอะไรด้วยเหรอ?) อ่อ แฟนของไอ้เด็กนี่เอวสินะ “กิ๊บซี่พูดอะไรระวังหน่อยฉันไม่ได้เป็นแฟนเธอและอีกอย่างตามมาก ๆ ระวังฉันจะเบื่อ” หู้ยย!!พ่อรูปหล่อพูดจาหมาไม่แดกเอาซะเลยนะ ชิ! (มอนด์ถึงยังไม่ใช่แต่ตอนนี้ก็เหมือนป่ะเมื่อไหร่จะกลับ?) “ยังไม่รู้เธอมีอะไรวะ?” (มอนด์บ้านไปนานแล้วนะ!) แม่คุณเอ๊ยยยย!!เขากลับบ้านเกิดมาหาพ่อไม่ได้มาหากิ๊ก!! “เดี๋ยวก็กลับแล้วฉันไม่อยู่ที่นี่นานหรอกเธอก็รู้นิ อย่าโทรตามไร้สาระได้ป่ะ?” เขาถามอย่างหงุดหงิด (ไร้สาระตรงไหนก็มอนด์บอกว่าไปสองสามวันนี่มันสี่แล้วนะ!) ไร้สาระของจริง -.- “โว๊ะ!!น่ารำคาญวะปกติเธอเคยตามฉันแบบนี้เหรอ?” “ขอร้องอย่าทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” (มอนด์!!!....อย่ายุ่งกับคนของกู!!!!!!!!!!!!) ขวับ!!ฉันหันไปมองหน้าของอัลมอนด์เพราะว่ามีเสียงประหลาดออกมาจากโทรศัพท์ “แค่นี้นะ!!!” และมันไม่ใช่เสียงของคนธรรมดาทั่วไป “แม่งโคตรน่ารำคาญเลย!” พรึ่บ!!บ่นเสร็จก็ลุกออกไปทันที “เสียงเมื่อกี้คือผีอาฆาตขอรับ” ไอ้ดำบอกกับฉันมันเป็นเสียงที่มีแต่วิญญาณเท่านั้นที่จะได้ยิน “เสียงแบบนั้นฉันฟังก็รู้และเหมือนว่าผีตัวนั้นจะหวงอัลมอนด์มาก ๆ เลย” ฉันบอกและมองไปที่แผ่นหลังของอัลมอนด์เขาเป็นคนเจ้าชู้และรักแต่ตัวเองคงไปทำอะไรให้ผู้หญิงเสียใจละสิ แต่ว่าผีตัวนั้นกลับไม่มาตามอัลมอนด์แต่กลับไปตามติดแฟนของเขาแทนทำไมกันนะ? “ช่างเถอะ...มันไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อย” ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นเพื่อกลับศาลอยู่ที่นี่ร้อนไม่มีแอร์ (อัลมอนด์) วันต่อมา... “จะกลับแล้วหรือไง?” เสียงพ่อของผมเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่เคาะและผมกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ “ใช่ ก็บอกแล้วว่ามาไม่นาน” “จะรีบกลับไปไหนตอนนี้แกปิดเทอมอยู่นิ” พ่อพูดและเดินเข้ามานั่งในห้องผม ส่วนผมก็เก็บของต่อไป “ผมก็ไม่ได้ชอบอยู่ที่นี่อยู่แล้วป่ะพ่ออยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี นั่ง ๆ นอน ๆ น่าเบื่อ เบื่อต้องมาเจอพ่อกับเมียใหม่ด้วย” ผมพูดด้วยท่าทางไม่ชอบใจเท่าไหร่ เฮ้อออ! ไม่ขัดขวางแต่ไม่ได้หมายความว่าสนับสนุน “แล้วทำไมไม่ห้ามถ้าไม่ชอบ” “คิดไปคิดมาก็ดีแล้วที่พ่อแต่งงานใหม่ผมจะได้ไม่ต้องห่วงเวลาไปอยู่กรุงเทพไง” ผมเลิกคิ้ว “แกห่วงพ่อด้วยหรือไง?” ดูถามมาได้ “ก็ห่วงดิมีพ่อคนเดียวนะและอีกอย่างผมคงไม่ได้กลับมาที่นี่บ่อย ๆ ด้วยชวนไปอยู่กรุงเทพก็คงไม่ไป” “ใช่ วุ่นวายจะตายห่าและอีกอย่างที่ดินที่นาไร่ที่นี่มีเป็นพันไร่จะทิ้งไปได้ยังไงไอ้มอนด์!” “ก็เพราะแบบนี้ผมเลยไม่ห้ามพ่อไงอยากทำอะไรก็ทำแต่อย่าหลงจนยกทุกอย่างให้เมียเด็กละ” ผมบอกกับพ่อตอนนี้ทำเป็นพูดว่ายังไม่ได้ต้องการอะไรแต่ใครจะรู้ในอนาคตความโลภอาจจะบังตาก็ได้ พ่อผมรวยนะเห็นอยู่บ้านนอกแบบนี้ก็ไม่ใช่ธรรมดานะครับทุกคน “พ่อไม่ได้โง่นะไอ้มอนด์...อยู่ต่ออีกสักอาทิตย์เถอะ” ยังอีก...ยังไม่จบเรื่องนี้อีกนะ “ไม่เอาร้อนไม่ชอบอยู่ที่นี่” “พ่อไปดูดวงมาว่าแกดวงไม่ดีเท่าไหร่พ่อเป็นห่วงถ้าจะปล่อยแกกลับกรุงเทพตอนนี้” นั่นไงว่าแล้วเชียว “พ่อ...เลิกดูหมอดูและเลิกไปไหว้ศาลเจ้าแม่อะไรนั่นได้แล้วมันงมงายไม่มีอยู่จริงหรอกที่พ่อได้สิ่งที่ต้องการก็เพราะตัวของพ่อเองทั้งนั้นไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าแม่เจ้าพ่อที่ไหนเลยด้วยซ้ำเพราะงั้นเลิกซะ” “ไอ้มอนด์แกไม่เชื่อพ่อไม่ว่าแต่อย่าลบหลู่เจ้าแม่ชะอมทองท่านช่วยพ่อช่วยชาวบ้านแถวนี้ไว้เยอะจริง ๆ ” “เฮ้อออ!!ใครอยากเชื่อก็เชื่อไปเถอะผมไม่เชื่อด้วยละคนนึง” ผมก้มหน้าเก็บของต่อ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังพ่อผมก็เป็นคนลุกไปเปิด แกร๊ด! “อ้าว! นางมีอะไรเหรอ?” เป็นเมียใหม่ที่เคาะซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอคงมาหาพ่อผมนั่นแหละ ดีที่เธอรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรเธอเลยไม่พยายามเข้าหาผมและไม่ยุ่งกับผม “คือว่ามีคนมาหาอัลมอนด์น่ะค่ะบอกว่าเป็นเพื่อน” เธอพูด “เพื่อน?” ผมพูดออกไปและคิดไปด้วยว่าใครว่าเพื่อนผมตั้งแต่ไปอยู่กรุงเทพผมก็ไม่ได้ติดต่อเพื่อนที่นี่อีกเลย “ค่ะ ชื่อว่านัท” “นัท?” นัทไหนวะ? “นัทลูกไอ้ทิศไงเพื่อนพ่ออะ” อ่ออออ ไอ้นัทเองสินะ “อ่อออ มันมาทำไมอะ?” ผมทำหน้างง “ไอ้ควาย” “อ้าวพ่อ!!!” “ก็มันเพื่อนมึงมันก็มาหามึงไงลงไปหาเพื่อนบ้างอย่าคบแต่เพื่อนกรุงเทพ” โดนด่าเฉย “เออ ๆ ก็ได้” เพราะไม่ได้ติดต่อกันมานานเลยงงนิดหน่อยและไม่รู้ด้วยว่าจะคุยอะไรกันผมไปเรียนกรุงเทพตั้งแต่มอปลายเพราะพ่อนั่นแหละอยากให้มีสังคมการศึกษาดี ๆ แล้วที่นี่มาตามกลับบ้าน ก็นะพ่อคงไม่คิดว่าผมจะลืมกำพรืดดดดดดตัวเองไง ^^ ผมเลยต้องละมือจากการเก็บของที่ไม่ได้มากมายหรอกแต่มัวคุยกับพ่อเลยทำให้ช้าและลงไปที่เพื่อนเก่าก็เราไม่ได้สนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้วนิ ตึก! ตึก! ตึก! ผมเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านความจริงผมไม่ได้เลือกคบเพื่อนหรอกนะแต่คนมันไม่ได้เจอนานก็ไม่รู้จะคุยอะไรไหม เฮ้อออ!! “ไงมึง?” ผมทักมาก่อนเพราะมันนั่งหันหลัง “หวัดดีเพื่อนเป็นหนุ่มกรุงเทพบ้านช่องไม่กลับเลยนะ” มันหันมาคุยกับผม “ก็มันไม่ได้ว่างขนาดนั้นไงแล้วมึงมาทำไมอะ?” “ได้ข่าวมึงกลับมาบ้านเลยแวะมาทักทายหน่อยพ่อกูก็ฝากของมาให้พ่อมึงด้วย” มันพูดและหยิบถุงบางอย่างเดินไปให้พ่อผมที่กำลังเดินลงมากับเมีย มันไม่ได้มางานแต่งงานพ่อผมแต่พ่อมันมา “ลุงรีย์ครับพ่อฝากให้เอาเหล้ามาให้” “ขอบใจ ๆ จะเอามาให้ทำไมก็ไปกินบ่อย ๆ อยู่แล้ว ฮ่า ๆ” พ่อผมขำยกใหญ่เพราะได้เหล้าฟรี “สรุปว่ามึงมาทำไม?” ผมอยากเก็บของให้เสร็จและกลับกรุงเทพแล้ว “เอ่อ คือว่าเพื่อนสมัยมอต้นมันนัดสังสรรค์กันน่ะกูเลยมาชวนมึงด้วยไหน ๆ ก็มาแล้วเจอเพื่อนเก่าเป็นไง?” มันบอกผม ตอนนี้ในความทรงจำผมแทบไม่มีชื่อเพื่อนเก่าอยู่แล้ว “ดี ๆ เอามันไปด้วย” เสียงพ่อผม “พ่อ...” “ไปเหอะ! มึงกลับกรุงเทพคราวนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่และอีกอย่างพวกกูก็ไม่ได้รวมตัวกันได้บ่อย ๆ แบบนี้นะเว้ย!” แม่งน่ารำคาญวะ “ไปเถอะไอ้มอนด์เจอเพื่อนบ้างช่วงนี้ปิดเทอมก็อยู่บ้านกับพ่อนาน ๆ หน่อย” “อยากให้อยู่ด้วยแล้วจะให้ออกไปเที่ยวกับไอ้นัททำไม?” ผมถามพ่อ “ก็มีนัทไปด้วยไงพ่อเลยวางใจว่านัทดูแลแกได้อยู่ต่อีกหน่อยเถอะพ่อขอแล้วกัน” เฮ้ออ!! “เออ ๆ ก็ได้ แล้วร้านไหนละ?” สุดท้ายผมก็ยอมพ่อจนได้ “ร้านในเมืองอะเดี๋ยวไปรถคันเดียวกับกูก็ได้” “ไม่เอาอะบอกชื่อร้านมาเดี๋ยวกูไปเองไม่ชอบนั่งรถคนอื่น” ผมบอกมัน “อะอ่อ ได้สิงั้นเดี๋ยวใส่ให้ในไลน์แล้ว” “อืม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more