อันราตรีเคลื่อนคล้อยผันผ่านอย่างสงบสุข เป็นหนที่สองแล้วที่ไท่ซือเฉินได้พบกับความเงียบอันสุขล้นแสนหายาก หากไม่เป็นเพราะคนในอ้อมแขน ตนคงไม่มีทางได้พักผ่อนอย่างมีความสุขเช่นนี้
นิ้วเรียวยาวค่อยๆ ลูบไล้ไปตามสันจมูกโด่งของหญิงงาม ใบหน้าขาวเนียนละเอียดดั่งหยกเนื้อดี ไม่ว่าอย่างไรก็มิใช่ผิวพรรณของสามัญชน ยามนี้ตนมั่นใจมากกว่าแปดในสิบส่วนแล้วว่าจ้าวหลันคือหนึ่งในท่านหญิงแห่งแคว้นจ้าวจงที่หลงเหลืออยู่ หากตนได้ครอบครองนางก็เท่ากับได้ถือสิทธิ์ในการช่วงชิงจ้าวจงมาไว้ในมือ อำนาจนี้แม้แต่พระชายาก็มิอาจย่างกรายได้
ทว่าตนไม่สนใจชื่อเสียงหรืออำนาจ ที่มีชีวิตอยู่ก็เพื่อทำตามประสงค์ของมารดาเท่านั้น
จงอย่าหลงใหลในอำนาจและมีชีวิตต่อไป
ไท่อ๋องก็รู้ประสงค์ของท่านแม่ของตน จึงได้ประทานเมืองไท่โหวให้ตนดูแล เมืองชายแดนอันห่างไกลและไร้การเหลียวแล ประชาชนส่วนใหญ่ล้วนยากจนทำให้เหล่าขุนนางเลิกสนใจตนทันที
แต่ใครจะคิ
