ไท่ซือเฉินเลิกคิ้วพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู
“เช่นนั้นต้องลงโทษอย่างหนัก เจ้าพวกนี้กล้าปล่อยอนุของข้าหิวได้อย่างไร ซ่างเจียง!”
จ้าวหลันตกใจรีบร้อนเข้าไปนั่งข้างๆ มือเล็กเกาะแขนบุรุษเพื่ออ้อนวอน “ท่านชาย ได้โปรด...”
“ขอรับท่านชาย!” ซ่างเจียงขานรับทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก จากนั้นเปิดผ้าม่านออกเพื่อถามความต้องการ แต่เมื่อเห็นท่าทางของทั้งคู่จึงรีบปิดม่านอย่างรู้มารยาททันที “ท่านชายเรียกข้า ต้องการสิ่งใดหรือขอรับ”
ไท่ซือเฉินเหลือบมองคนข้างกายพร้อมกับปัดปอยผมช่อหนึ่งที่ปรกใบหน้าของนางออกอย่างอ่อนโยน จากนั้นออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“หยุดขบวน ข้าหิวแล้ว นำอาหารเข้ามา”
“ขอรับท่านชาย!” ซ่างเจียงรับคำสั่งแต่โดยดี จากนั้นรีบสั่งให้หยุดรถม้ากลางป่า โชคดีที่ป่าแห่งนี้มิใช่ป่าดิบชื้น แต่เป็นเส้นทางสัญจรของพ่อค้า ที่ต้องระวังก็มีแค่โจรป่าเท่านั้น แต่ขบวนของท่านชายมีหน่วยทหารเงาคอยคุ้มกัน จึงไม่ต้อง
