พาสต้ารู้ดีว่ากะเพราต้องการพูดเพื่อให้เธอรู้ เธอกัดปากแน่นเพื่อข่มความไม่พอใจ ในขณะที่กะเพรานั่บนหน้าตักแกร่งของเกรย์อย่างลอยหน้าลอยตา ส่วนเอเดนนั้น เขาไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำเพราะเขารู้อยู่แล้วว่ากะเพราเป็นผู้หญิงของเจ้านายตัวเอง
"อีกนานไหม"
"อีกยี่สิบนาที"
"งั้นฉันไปรอที่โซฟาดีกว่า ไม่อยากกวนนาย"
เกรย์ฉีกยิ้มกว้างจนเกือบเห็นฟันทั้งสามสิบสองซี่ เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าสดใส วันนี้กะเพราน่ารักกับเขาเสียจริง ก่อนที่เธอจะเดินไปเธอยังไม่วายปรายตามองพาสต้าที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงข้ามเกรย์ เธอกดจูบลงบนริมฝีปากหยักลึกของเขาเบาๆ โดยที่ไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใด แล้วเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่โซฟาข้างหลังของเอเดนกับพาสต้า
- ยี่สิบนาทีต่อมา -
"เหนื่อยไหม"
กะเพราถามเกรย์อีกครั้งขณะที่เขาและเธอกำลังเดินไปที่รถยนต์คันหรู เกรย์จับประสานมือของเธอเอาไว้ตลอดตั้งแต่เดินออกมาจากห้องทำงานของเขาเลยเสียด้วยซ้ำ
"ไม่เห
