ระยะเพื่อน

คนในความลับ

"จริงเหรอยัยเพรา"

ฟองเบียร์ถามเพื่อนรักด้วยความสงสัยใคร่รู้ กะเพราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเลย แม้ว่าเธอกับกะเพราเพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึงสามปีก็ตามแต่เธอมั่นใจว่าเธอก็เป็นเพื่อนที่สนิทกับกะเพราคนหนึ่ง

"ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ"

ถึงแม้จะยังสงสัย แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี่กะเพรามากนักเพราะทุกคนคงอยากมีพื้นที่ส่วนตัว การที่เธอเห็นเกรย์เดินจับมือกะเพราเมื่อครู่ก็คงไม่น่าจะใช่อย่างที่เธอคิดหรอกมั้ง เกรย์เป็นชาวต่างชาติเขาคงไม่ได้ถือเรื่องจับมือถือแขนสักเท่าไหร่

ฟองเบียร์เม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิดแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธออีกนั่นแหละ เธอจะมาคิดมากทำไมเนี่ย แต่เขาชวนเพื่อนเธอกลับบ้านด้วยเลยนะเว้ยยย ความคิดวุ่นวายในหัวสมองตีกันให้วุ่น แม้ว่ากะเพราจะยังยืนเฉยๆ ไม่พูดอะไรออกมาก็ตาม

"งั้นกลับพร้อมฉันเลยก็ได้จะได้ไม่เสียเวลา ทำความรู้จัก"

เกรย์จงใจเน้นคำเพื่อให้ฟองเบียร์กับฮันน่าสงสัย เพราะเขาอยากให้ทุกคนรู้เรื่องของเขากับกะเพรา เขาอยากเปิดตัว เขาไม่อยากให้กะเพราเก็บเขาไว้ในความลับอีกแล้ว เขายอมเธอมามากเกินไปแล้ว

"แกจะไปกับเขาเหรอยัยเพรา"

ฟองเบียร์กระซิบกระซาบกับเพื่อนสาวของตัวเอง แต่เธอคงลืมไปว่าตรงนี้ไม่ได้มีแค่เธอกับกะเพราเพียงสองคน และน้ำเสียงของเธอที่ถามกะเพราออกมามันก็ไม่ได้เบาจนคนอื่นไม่ได้ยิน

"มะ ... ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันอยู่คอนโดเดียวกับเขาจริงๆ เราเจอหน้ากันบ่อยๆ น่ะ"

อยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเตียวกัน แถมยังนอนเตียงเดียวกันอีก เกรย์เหยียดยิ้มร้ายออกมาทำให้ฟองเบียร์ที่ลอบมองใบหน้าคมสันของเขาอยู่เป็นระยะด้วยความไม่ไว้ใจเมื่อเห็นสีหน้าที่อันตรายนั่น

"แต่ฉันว่าเขาอันตรายนะ แกจะไปกับเขาจริงๆ เหรอ"

"ขออนุญาตขัดนะคะ" ฮันน่าที่เห็นสองสาวกระซิบกันอย่างไม่มีมารยาท เธอจึงรีบขัดขึ้นเพราะเกรงว่าเกรย์อาจจะไม่พอใจ และไม่จ่ายค่าจ้างก็ได้ เกรย์เป็นนักธุรกิจชื่อดังเขาคงไม่ทำอะไรร้ายๆ ทำลายชื่อเสียงของตัวเองหรอกฮันน่าคิดแบบนั้น

"กะเพราจะกลับเลยไหมลูก หรือจะไปปาร์ตี้กับพวกพี่ต่อ"

เธอเลือกเสนอทางเลือกให้กับกะเพราจะได้ดูไม่น่าเกลียดหากกะเพราจะเลือกมาปาร์ตี้กับพวกเธอ หญิงสาวลอบมองใบหน้าคมสันที่ตอนนี้นิ่งราวกับรูปปั้นเขาไม่แสดงอารมย์ใดๆ ออกมา มันเป็นสัญญาณร้ายที่บอกเธอว่าหากเธอไม่ไปกับเขาเธอตายแน่ยัยเพราเอ้ย

"วันนี้เพราเหนื่อยๆ เพราขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ"

คำตอบของกะเพราทำให้เกรย์พึงพอใจเขายกยิ้มมุมปากแล้วปรายตามองฮันน่ากับฟองเบียร์ที่เบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจอย่างมีเลศนัย เขายื่นเอกสารให้กับเอเดนเพื่อจัดการสิ่งต่างๆ แล้วเดินออกไปทันที

"ยัยเพรา" ฟองเบียร์กับฮันน่าสบถออกมาเบาๆ เพราะเอเดนก็ยังอยู่ตรงนี้ กะเพราเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กที่โต๊ะ แล้วรีบเดินตามเกรย์ออกไป

ปึก!!

เสียงปิดประตูรถยนต์คันหรูดังขึ้น อุณหภูมิภายในห้องโดยสารของรถยนต์คันหรูมันเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก เธอนั่งนิ่งๆ โดยไม่หันไปมองใบหน้าของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งคนขับ

"ฉลาดเลือกดีนิ"

"ถ้าฉันไม่มาด้วย นายก็จะทำให้คนอื่นรู้ใช่ไหมว่าเรา ..."

"เป็นผัวเมียกัน"

เกรย์พูดสวนขึ้นทั้งๆ ที่กะเพรายังพูดไม่ทันจบ เขากระชากรถออกมาด้วยความแรงก่อนที่ภายในรถจะเงียบสนิทราวกับไม่มีใครอยู่ในนั้น หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นระรัวราวกับคนที่ทำผิดแล้วถูกพ่อจับได้ ให้ตายเถอะเธอจำได้ว่าตอนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันใหม่ๆ เธอเป็นต่อเขาอย่างเห็นได้ชัดแต่ทำไมตอนนี้เหมือนเธอกำลังเป็นรองเขาไปเสียทุกทาง

"เกรย์"

กะเพราเอ่ยเรียกเมื่อภายในรถมันเงียบจนเกินไป เธออยากจบความสัมพันธ์แบบนี้ตั้งนานแล้วแต่เกรย์เองที่ไม่ยอมจบ เขาไม่ยอมปล่อยเธอไป

"ฉันอยากจบความสัมพันธ์บนเตียงกับนาย แต่เราจะยังคงความเป็นเพื่อนได้ไหม"

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!

เกรย์เหยียบเบรกอย่างแรงด้วยความโมโห เขาหันไปมองหน้าผู้หญิงใจร้ายที่คิดจะฟันแล้วทิ้งอย่างเต็มตา ก่อนจะหันหน้ามาออกตัวรถพุ่งไปด้วยความแรงโดยที่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับเธอแม้แต่คำเดียว ความเงียบของเขามันทำให้เธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังโมโหขนาดไหน

"ฉันจะยอมจบ ก็ต่อเมื่อเธอยอมเป็นเมียฉัน"

"งั้นเราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก ถ้านายอยากเสียเพื่อนอย่างฉันไป"

"ฉันยอมเสียเธอในฐานะเพื่อนตั้งแต่ตัดสินใจกระแทกร่องเธอแล้ว แล้วเธอละเพราที่ยอมให้ฉันกระแทกเพราะอยากได้ฉันเป็นผัวหรือแค่รักสนุก"

กะเพราเงียบลงทันทีเธอเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อรถยนต์คันหรูของเกรย์ขับมาจอดอยู่ที่ลาดจอดรถใต้คอนโดของเธอ เธอตั้งท่าจะก้าวขาลงจากรถ แต่เกรย์กลับกะชากแขนเธอเข้าหาตัวพร้อมกับรั้งใบหน้าหวานของเธอบดจูบเธอด้วยความรุนแรงจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ซึมออกมาผสมกับน้ำลาย

"อื้ออออออ!!!"

เกรย์ผละตัวออกเขารีบลงจากรถแล้วฉุดกระชากลากถูหญิงสาวไปรอลิฟต์เพื่อขึ้นบนห้องของเธอมือหนายังจับข้อมือเล็กของเธอเอาไว้แน่น เขาไม่ยอมมองหน้าเธอ ไม่พูด ไม่คุย ไม่ขอโทษกับการกระทำรุนแรงป่าเถื่อนที่ทำเมื่อครู่ด้วย

"ปล่อยได้แล้วเกรย์ฉันเจ็บ"

กะเพราพยายามแกะมือหนาที่จับกับข้อมือของเธอไว้แน่น แต่ยิ่งแกะเขายิ่งจับไว้แน่น เกรย์สอดสายตามองหากล้องวงจรปิด เมื่อเขาเห็นว่ามีกล้องอยู่หน้าลิฟต์มุมปากหนาที่ราบเรียบก็แปรเปลี่ยนเป็นยกยิ้มร้ายขึ้นมาในทันที

"ฉันเจ็บ"

"แล้วฉันไม่เจ็บเหรอวะ ที่โดนเธอเอาแล้วทิ้งอะ ฉันไม่เจ็บรึไงวะ!!"

พูดออกมาแต่ละคำเหมือนใช้มีดที่คมกริบเชือดเฉือนชิ้นเนื้อของเธอไปโยนเล่น ใบหน้าหวานน้ำตาเริ่มเอ่อคลอออกมามันเหมือนตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น กะเพราก้มหน้างุดเมื่อเธอเห็นคนที่ผ่านไปผ่านมาหันมามองเธอกับเกรย์เป็นตาเดียวเพราะเสียงดังของเขาเมื่อครู่

ติ๊ง~

พลั่ก!!

ประตูลิฟต์เปิดออกเกรย์ดันร่างบางของกะเพราเขากับผนังลิฟต์เขาบดจูบเธออย่างเร่าร้อนราวกับหื่นกระหายมาจากไหนโดยที่หญิงสาวพยายามดีดดิ้นเพราะเธอรู้ว่าในนี้มีกล้องวงจรปิด

"หยุดนะเกรย์ ฉันบอกให้หยุด!!"

"ทำไมฉันต้องหยุด ในเมื่อเธอเป็นของฉัน"

"ถ้านายอยากเล่นหนังสดให้ รปภ. ดูก็ทำเลย"