ระยะเพื่อน

ฝังใจ

จุดเริ่มต้นเรื่องราวของเขาและเธอมันมาจากความโลเลของเขาเอง กะเพรา กับเอิงเอยเป็นเพื่อนรักกันเขาแอบชอบเอิงเอยมาตั้งนานโดยไม่รู้เลยว่ากะเพราแอบชอบเขาอยู่

จนวันนึงเขาอกหักจากเอิงเอยเพราะเอิงเอยไปคบกับกาวินพี่ชายของกะเพรา และในวันเดียวกันนั้น เขาก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้วกะเพราชอบเขามากขนาดไหน

กะเพราคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ คอยเป็นห่วงเขาเสมอตั้งแต่ก่อนที่เขาจะอกหักจากเอิงเอยด้วยซ้ำ ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเรียกได้ว่าเป็นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนสนิทที่ดีต่อกัน

- เหตุการณ์วันนั้นในคลับxxx -

'มีสติหน่อยได้ไหมเกรย์ นายต้องเข้าใจนะเว้ยคนที่ดีกับคนที่รักยังไงมันก็ต่างกัน นายต้องยอมรับว่าเอยมันรักพี่วินไปแล้ว'

'ทำไมนายไม่ลองมองคนอื่นดูบ้าง ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ชื่นชอบนายเพราะนายเป็นนายนะ'

'ใครว่ะ ใครมันจะมารักฉัน ฉันไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลเหมือนเอย ฉันไม่ใช่มาเฟียเหมือนมาร์ติน มาร์แชล และฉันไม่ใช่ซุปตาร์เหมือนพี่ชายเธอ ฉันมันแต่คนธรรมดา'

'ฉะ ... ฉันไง'

'เธอว่าไงนะ กะเพรา'

'ฉะ ... ฉันชอบนาย เกรย์ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่ได้เจอกันครั้งแรก ฉันชอบนาย'

'นะ ... นายไม่ต้องชอบฉันตอบก็ได้ แค่รู้ไว้ฉันชอบนายก็พอ'

เธอยังจำความรู้สึกวันนั้นได้เป็นอย่างดีแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตามมันเป็นความเจ็บปวดปนความอับอายที่เธอได้รับจากเขา

วันนั้นหลังจากที่เธอสารภาพรักกับเขาไป เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยความหวัง แม้ใจจริงจะรู้ว่าเขาชอบเพื่อนรักของตัวเองขนาดไหน

เธอตัดสินใจโน้มใบหน้าสวยหวานประทับริมฝีปากอวบอิ่มกับริมฝีปากหนาของเขาอย่างแผ่วเบา และเขาก็ตอบรับรสจูบของเธอกลับอย่างช่ำชอง

เขาและเธอจูบกันอย่างดูดดื่มหัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่าบ้าคลั่งเธอหอบหายใจถี่ๆ เพราะความตื่นเต้น เธอมีความหวัง เพราะเขาไม่ได้ปฎิเสธจูบของเธอ เธอมีความหวัง

"ฉะ ... ฉันกลับก่อนนะ"

เมื่อเขาได้สติเขารีบดันตัวเธอให้ออกห่าง แล้วออกมาจากตรงนั้นในทันที ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความหวังที่พังทลาย คล้ายกับขึ้นไปยืนอยู่บนยอดตึกแล้วถูกถีบลงมาอย่างแรง หัวใจดวงน้อยของเธอมันกระตุกวูบร่วงหล่น น้ำตาใสของเธอไหลลงมาอาบแก้มนวลเป็นทางยาวเขาปล่อยให้เธออยู่ลำพัง

หลังจากวันนั้นเขาก็หายไประยะหนึ่ง และกลับมาอีกครั้ง กลับมาในวันที่เธอคิดว่าเธอน่าจะทำใจได้แล้ว

- คืนก่อนปัจจุบัน -

กะเพราในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำสั้นรัดรูป กับรอบเท้าส้นสูงห้านิ้วสีเดียวกันกับชุดนั่งอยู่ที่เคาเตอร์บาร์ในคลับ มันเป็นที่นั่งประจำของเธอ

"คนสวยมาคนเดียวเหรอครับ"

หญิงสาวหันไปตามทางของเสียง ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลายืนซ้อนอยู่ข้างหลังของเธอ หญิงสาวระบายยิ้มสดใสออกมาในทันทีที่เจอหน้า

"ลูคัส!!"

"คิดว่าจะจำฉันไม่ได้"

หญิงสาวกระโดดลงจากเก้าอี้บาร์ตัวสูงแล้วเข้าสวมกอดลูคัสเพื่อนของเธอ หรืออันที่จริงจะเรียกว่าแฟนเก่าก็ได้ เขาและเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แต่เลิกกันเพราะความห่างไกลเท่านั้น เพราะลูคัสต้องไปเรียนที่อื่น

"จะมาทำไมไม่บอก ฉันจะได้ไปรับ"

"แหม่ เน็ตไอดอลอย่างเธอ ฉันติดต่อได้ง่ายมากมั้ง"

"ก็จริง ฉันเปลี่ยนเบอร์ด้วยแหละ"

"งั้นเรามาแลกเบอร์กันหน่อยไหม เพราะฉันก็เปลี่ยน"

"เอาซิ"

สองหนุ่มสาวยังคงตระกองกอดกันอยู่ท่ามกลางความมืดสลัวของคลับที่คลอด้วยเสียงดนตรีบรรเลง มือหนึ่งของหญิงสาวถือแก้วเหล้าส่วนอีกมือคล้องคอของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งอย่างสนิทสนม

ข้อความแชท

เกรย์ : อยู่ไหน

เกรย์ : เพราฉันถามว่าเธออยู่ไหน

เกรย์ : อย่าให้ฉันต้องตามเธอเองนะเพรา

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของกะเพราดังขึ้นถี่ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา แต่แล้วยังไงเธอจำเป็นต้องสนใจด้วยเหรอ ในเมื่อความรู้สึกของเธอที่เสียไปเขายังไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ

เพล้งงงง!!!

แจกันใบสวยที่อยู่บนโต๊ะทำงานของผู้บริหารระดับสูงในบริษัทเกรย์เอ็นเตอร์ไพรส์แตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี

ชายหนุ่มที่เพิ่งเลิกจากการประชุมไตรมาสสุดท้ายของปี เดินเข้าห้องทำงานด้วยความเคร่งเครียดเมื่อติดต่อกะเพราไม่ได้

"เออ ... เกิดอะไรขึ้นคะบอส"

พาสต้าเลขารีบวิ่งเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนปกติ แต่จะไม่วิ่งเข้ามาดูเลยมันก็ไม่ได้เผื่อว่าบอสของเธอต้องการอะไรจะได้หยิบจับได้ทัน ถึงแม้ว่าเธอจะหลงไหลเขามากแต่ก็ไม่อยากเสี่ยงกับอารมย์โมโหของเขา ก็เขาน่ะเป็นบอสที่โมโหร้ายแค่ไหนใครๆ ต่างก็รู้ดี

"ตามหาตัวกะเพราให้ฉันที"

"อีกแล้ว ยัยตัวปัญหา!!"

พาสต้าพึมพำเบาๆ ไม่ให้เกรย์ได้ยิน การตามหาตัวกะเพรามันเป็นเหมือนงานหลักของเธอมากกว่าการทำงานที่แท้จริงสะอีก

"ค่ะบอส"

"สร้างแต่ปัญหา วันๆ ไม่ทำอะไร แต่งหน้าแต่งตัวสวยถ่ายรูปกับของแล้วโพสลงเฟซบุ๊ก อีบ้านิทำให้ฉันต้องหัวหมุนเพราะบอสต้องคอยตามหาตัวแกทุกครั้งที่อยู่ห่างกัน เรียกร้องความสนใจแต่ในเรื่องโง่ๆ วันไหนโดนเขี่ยทิ้งขึ้นมาฉันเนี่ยแหละจะหัวเราะให้ฟันโยกเลย"

พาสต้าบ่นพึมพำโดยไม่ทันได้ระวังว่าใครจะได้ยินก็มันน่าโมโหไหมละ ประชุมเสร็จแทนที่จะได้ทำงานของตัวเองแต่กลับต้องมาคอยตามหาอีตัวของผู้บริหาร

"เธอไม่อยากมีงานทำแล้วใช่ไหมพาสต้า"

เอเดน ลูกน้องคนสนิทของเกรย์ที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี เขาปรามเธอทันทีเพราะรู้ว่าถ้าเกรย์ได้ยินขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น

"คะ ... คุณเอเดน"

"บอสสั่งให้ทำอะไรก็ทำ หน้าที่ของเธอคือทำตามคำสั่ง ไม่ใช่จ้องแต่จะปีนขึ้นเตียงบอส"

"พาสต้าขอโทษค่ะ"

หญิงสาวกัมหน้าเพราะถูกดุ เอเดนเองอำนาจไม่ต่างจากเกรย์มากนักแถมความหล่อก็ไม่เป็นสองรองใคร

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"ขออนุญาตค่ะบอส"

"เข้ามา"

แกร่ก~

พาสต้าเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือมันคือเอกสารสำคัญที่เกรย์ต้องเซ็นเพราะเป็นสัญญาเช่าซื้อสถานที่สำหรับเปิดโชว์รูมรถซุปเปอร์คาร์แห่งใหม่ย่านทองหล่อ

"กะเพราอยู่ไหน"

แหม! มาถึงก็ถามถึงอีตัวเชียวนะ มันทำเสน่ห์ยาแฝดใส่บอสของฉันรึเปล่าเนี่ย

"ฉันถามไม่ได้ยินรึไง"

เกรย์ถามเสียงดังพร้อมกับตั้งท่าจรดปากกาเซ็นลงกระดาษสีขาวที่มีตราประทับของบริษัทประดับอยู่ สายตาของเขาไล่มองตัวหนังสือทุกบรรทัด

"คุณกะเพราอยู่ที่คลับxxxx แถวเอกมัยค่ะ"

"ขอบใจ ส่วนเอกสารนี่ไปพิมพ์มาใหม่เธอพิมพ์วันที่มาผิด"