บทที่13 ต้นปีนี้
“เป็นเช่นนี้เจ้าค่ะท่านแม่” ฉีหรานก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด แต่เดิมนางไม่ได้คิดจะบอกเรื่องของป้าเจียงหลันกับท่านแม่ แต่…
ใครจะคิดว่าท่านพ่อเผยพิรุธ ซึ่งฉีหรานไม่รู้เหมือนกันว่าพิรุธอะไรเพราะสำหรับนางท่านพ่อมีหน้าเดียว! แต่นางฉีหนิงก็ยังจับได้ว่าอารมณ์ของเขาผิดปกติ แต่แทนที่จะซักไซร้เอากับเจ้าตัว มากดดันลูกสาวนั้นง่ายกว่ามาก
“เจ้าหมายถึงเจียงหลัน…ท่านน้าหลันของเจ้าน่ะหรือ?”
“น้าหลัน?”
“ใช่ หากเป็นอาหลันจริงๆก็ไม่แปลกที่นางจะทำเช่นนั้น เจียงหลันนางเป็นน้องสาวร่วมสาบานของแม่เอง ความจริงทั้งพ่อของเจ้า และอาเจียง…สามีของเจียงหลันล้วนเป็นเด็กกำพร้า แม่และอาหลันก็เป็นเด็กกำพร้าเช่นกัน”
“เพราะอย่างนั้นท่านแม่จึงใช้แซ่ของท่านพ่อ และป้าหลันเอ่อ ท่านน้าหลันจึงใช้แซ่ของท่านลุงเจียงใช่มั้ยเจ้าคะ”
“ใช่…การที่นางทำเช่นนั้น คงเพราะต้องการทำเพื่อแม่จริงๆ” ฉีหนิงหัวเราะเบาๆ “นางเป
