“ท่านไม่เชื่อใจข้าเลยรึ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเชื่อใจท่านได้อย่างไร”
“หากบอก พระสนมจะมีใจให้กระหม่อมได้ไหม”
ข้านิ่งอึ้งสายตาเหม่อมองต้นไม้ข้างๆ แล้วยกยิ้ม
“ข้าคิดว่าชีวิตนี้คงไม่อาจที่จะรักใครได้แล้วนอกจากหย่งหมิน แต่ว่า….ข้าเองก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน หากท่านยอมเปิดเผยข้าก็จะลองเปิดใจดู”
“จะ…จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม…”
เขานิ่งเงียบก่อนที่สีหน้าจะตกใจเหมือนกับว่าได้ทำเรื่องพลาดเสียแล้ว
“เอ่อ…กระหม่อม..กระหม่อมคือ…แม่ทัพสูงสุดที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่ง…ชื่อหยางเฉิงพ่ะย่ะค่ะ”
ข้านิ่งงันตกใจจนพูดไม่ออก นิ่งอยู่นานจนตัวเองยังคิดว่าควรพูดอะไรดี
“พระสนม….”
“…ท่านแม่ทัพนี่เอง….ที่ช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด ขอบคุณท่านยิ่งนัก”
“อย่าขอบคุณเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำด้วยหัวใจ”
“ท่านแม่ทัพต่อไปนี้ท่านพูดกับข้าธรรมดาเถอะ ข้าเป็นแค่สนมต่ำต้อย ไม่สิแค่คนๆ หนึ่งที่ตำแหน่งสนมเป็นเพียงฉากหน้า แท้ที่จริงไม่ใช่
