“ในเมื่อมาเอง ก็จงเดินไปเอง”
“ฝ่าบาทล้อเล่นแล้ว ในขบวนไม่มีผู้ใดเดินทางด้วยเท้า ทั้งพระสนมยังขาไม่ดีกระหม่อมคิดว่า….” หยางเฉิงกำลังพูดต่อแต่เมื่อเจอแววตาของหย่งหมินที่มองมาต้องหยุดเงียบทันที
“ท่านแม่ทัพข้าเดินไปได้ ไม่ต้องห่วง”
หย่งหมินมองข้าและแค่นหัวเราะ “ข้าอยากรู้นักว่าจะปากดีได้สักแค่ไหน”
เมื่อเริ่มเดินทางอีกครั้งมีเพียงข้าที่ใช้ไม้ค้ำค่อยๆ เดินตามขบวนที่ตอนนี้รุดหน้าไปไกลแล้ว มีเพียงหยางเฉิงที่เดินจูงม้าชะลอข้า
“ท่านเจ็บแก้มมากหรือไม่”
“ไม่หรอก เจ็บกว่านี้ก็มีมาแล้ว”
เขาถอนหายใจแล้วจับมือข้า
“ซือซือท่านขึ้นไปบนหลังม้าเถอะ”
“ข้าไหว”
“อย่าได้ดื้อรั้นเลย”
“ข้าไม่ได้ดื้อรั้นแต่ท่านก็ได้ยินไม่ใช่หรือว่าเขาสั่งอย่างไร”
หยางเฉิงถอนหายใจ “ข้าจะฝ่าฝืนคำสั่ง” ว่าแล้วก็อุ้มข้าขึ้นหลังม้าพร้อมกับกระโดดขึ้นตาม
“หยางเฉิง… “
เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วคลุมตัวให้ข้า
“ฝ่าบาทต้องโก
