ชมพู่หลับไปทันทีหลังจากอาบน้ำและกินข้าวเสร็จ ร่างบางนอนตะแคงข้าง ร่างกายตั้งแต่อกลงไปจนถึงปลายเท้ามีผ้าห่มบางๆ คลุมไว้ ใบหน้าที่กลับมาไร้เครื่องสำอางอีกครั้งแนบอยู่บนหมอนสีขาวสะอาด ดวงตาที่เคยกลมโตปิดลงจนแผงขนตาทาบไปกับหน้าแก้ม พวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อบางๆ ชมพู่เวลาหลับแล้วน่ารักเหมือนเด็ก... ถ้าไม่บอกว่าจะยี่สิบสามแล้วศิลาคงคิดว่าตัวเองได้ภรรยาอายุไม่ถึงยี่สิบปี
ร่างสูงใหญ่เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หมอหนุ่มไม่รู้สึกง่วงเพราะเมื่อคืนนอนเต็มอิ่ม แต่ยังไม่ได้เวลาต้องลุกมาแต่งตัว เขาเลยตั้งใจว่าจะตอบเมลล์เรื่องงานนิดหน่อย เพราะหลังจากนี้เขาลางานยาวร่วมสามอาทิตย์ แม้จะลาเพื่อไปแต่งงานแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้
“หมอ” เสียงแหบนิดๆ ของคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ศิลาละความสนใจจากมือถือ ชมพู่ลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าดูง่วงงุน “ไม่นอนเหรอคะ”
“ผมไม่ค่อยง่วงครับ”
“แต่คืนนี้งานน่าจะยาว คนที
