Timur’dan
Uçak İstanbul’a gece geç vakitte indiğinde, günün yorgunluğu bedenime çökmüş, zihnimdeyse karmaşık düşünceler dolaşıyordu. Ali’nin cesedi, bileklik, kehanet… Her biri, omuzlarımdaki yükü daha da artırıyordu. Elif’in güvenliğini sağlamak için bu işin peşini bırakmamam gerektiğini biliyordum. Hızla evime gittim, ama uyumak ya da dinlenmek gibi bir lüksüm yoktu. Bu taşın gizemini çözmeliydim, çünkü kader taşının ikinci parçası benim ellerimdeydi.
Kapıdan girer girmez doğruca mahzene indim. Gözlerim, loş ışığa alışırken ellerim ceplerimde mahzenin derinliklerine doğru ilerliyordum. Masaya oturup bilekliği elime aldım. Yüzeyi soğuktu, ama içinde bir tür titreşim, enerjinin akışı hissediliyordu. Bu taşın hikayesi sıradan bir efsane değildi. Kadim Sümer mitolojisinin en derin, en kara
