A Twin Sister Revenge

“Hi, Mom. Kumusta ka?" Masayang bati ko kay Mommy nang makalapit ako sa kanya. “Ayos ka lang ba?" Tanong ko ng makita ko siya na parang nahihirapan. “Mom, okay ka lang ba talaga?" Tanong ko ulit at inalalayan siya. “Bakit hindi ka muna magpahinga? Dun ka muna sa kwarto. Magpahinga ka muna." sabi ko na may pag-aalala. Napahinga ng malalim si Mommy. Ramdam ko ang bawat paghinga niya. “Halika, bumalik ka muna sa kwarto mo. Ako na ang bahala sa pagkain ng mga kakambal ko." sabi ko ulit at hinawakan siya sa braso. “Sige, masyado kang mapilit." Sabi niya, si Mommy habang tinutulungan ko siyang umakyat sa hagdan. Pababa na sana siya ng hagdan nang makita ko siyang bumababa. Kaya naman agad akong lumapit sa kanya. Tinanong agad kung okay lang ba siya at tingin ko kasi, may nararamdaman siya. “M-mommy..." naiyak ako. Ang lakas ng kaba at takot ko habang tumatakbo ako pababa ng hagdan para lapitan si Mommy “Mommy..." umiiyak na sabi ko at tumingin sa taong gumawa nito. Nahulog si Mommy sa hagdanan pagkatapos naming gawin ang huling hakbang nang biglang sumulpot si Lucy at nabangga at nahulog si Mommy. Walang makikita na kahit ano sa mukha ni Lucy. Hindi man lang siya nag-alala na makitang bumagsak si Mommy sa hagdan. Tahimik lang ito habang nakatingin sa amin ni Mommy na ngayon ay walang malay. Habang humahabol ang kalaro niya, nagmamadaling bumaba ng hagdan si Angel, ang isa pa naming kambal, at lumapit kay Mommy. Pero si Lucy... nakatayo lang siya at nakatingin sa kawalan. “Mommy, gising na. Gising na." sigaw ni Angel habang pinipilit si Mommy na gisingin. “Mommy, gumising ka na." Pagmamakaawa ni Angel habang hindi pa rin nagigising si Mommy kahit ilang beses na siyang ginigising. Pero si Lucy, nakatayo pa rin siya sa taas ng hagdan at walang pakialam sa nangyari kay Mommy. “S-sorry, mommy. I'm sorry..." Walang tigil ang pag-iyak ni Angel sa paulit-ulit niyang sinabi. Pero hanggang sa dumating ang driver namin para tulungan si Mommy na bumangon at dalhin siya sa ospital ay napansin muli namin ang kambal naming si Lucy. Nakatayo pa rin siya sa taas ng hagdan, tahimik pa rin at hindi gumagalaw. “I'm sorry, pero wala na ang mommy niyo." Malungkot na sabi ng doktor pagkalabas ng operating room. “I'm sorry, pero hindi nakayanan ng mommy niyo ang operasyon. Paumanhin..." Tumulo ang luha ko, Angel, pero tulala pa rin si Lucy. Tahimik ang paligid at hindi siya nagsasalita. Ilang araw lang pagkatapos ng burol ni Mommy, dinala na rin namin siya sa bago niyang tahanan sa tabi ni Daddy. “Sige, pasok na kayo sa mga kwarto niyo. Bukas, aalis na tayo dito at lilipat sa lugar kung saan mas tahimik makapapamuhay tayong tatlo." sabi ko sa kanilang dalawa habang nagulat pa si Angel at si Lucy tumalikod nalang at lumakad papasok ng kwarto. Hirap na hirap akong sinabihan ang mga kakambal ko na papaalis na kami ng bahay na kinalakihan naming tatlo. Kailangan na naming umalis dahil wala kaming pambayad sa renta, lalo na't wala na si Mommy at kinuha ang bahay na tinitirhan namin. Hindi kami pwedeng magtagal dito. Kung hindi kami aalis, mas mahihirapan ako, ang mga kambal ko na makalimutan ang nangyari kay Mommy. “Dito ba tayo titira?" Tanong ni Angel habang nililibot ang paningin sa bago naming bahay. Mabuti at mabait si Kuya Rafael na pinatuloy kami sa kanyang maliit na bahay na matatagpuan sa gitna ng kagubatan. Nawala na sa amin ang lahat. Naibenta na rin namin ang mga naipundar ni Mommy noong nabubuhay pa siya. Habang hinatak din ng bangko ang sasakyan na naiwan ni Mommy. Kaya magsisimula kami ngayon sa wala. Mga bata pa kaming tatlo. Hindi ko alam kung paano susuportahan ang pamumuhay naming tatlo. Naaawa ako kay Angel. Naaawa din ako kay Lucy. Gusto ko siyang magpatingin sa doktor dahil iyon ang sabi sa akin ng isa sa mga nakakita sa pinagdadaanan ngayon ni Lucy. Tulala pa rin siya, hindi kumikibo at ayaw magsalita. Hindi namin siya makausap. Ayaw niyang magsalita o sumagot man lang sa tuwing tatanungin siya. Tahimik lang si Lucy. Kahit lumipat na kami dito sa gubat, tahimik pa rin siya. Hindi kami magkasundo ni Lucy pero naaawa ako sa kanya. Mas close niya si Angel sa aming tatlo. Pero ngayon parang mahihirapan ako. “Teka, anong nangyayari?" tanong ko sa kanila. Bago matapos ang araw ay nagkagulo na silang dalawa. Nagulat ako ng biglang nag-away yung dalawa. Biglang hinila ni Lucy si Angel at nagpagulong-gulong sila sa sahig. “Tama na yan. Tumigil na kayo." Sinuway ko silang dalawa, pero ayaw nilang tumigil. “Isa ka pa. Isa ka pang dapat sisihin kung bakit namatay si Mommy." Sigaw ni Lucy na ayaw niyang bitawan si Angel habang hinihila niya ang buhok ni Angel. “Tumigil ka na. Walang dapat sisihin sa pagkamatay ni Mommy. Walang dapat sisihin. Isang aksidente lahat. Huwag ka nang makipag-away kay Angel." Sagot ko sa sinabi ni Lucy. Sinisisi niya si Angel sa pagkamatay ni Mommy, kaya ngayon ayaw palayain ni Lucy si Angel mula sa pagkakapatong kay Angel. Araw araw nalang ganyan sila. Palaging inaaway at sinisisi ni Lucy ang pagkamatay ni Mommy sa aming dalawa ni Angel. Hanggang isang araw... “Lucy, nasaan si Angel?" Tanong ko sa kanya, pero nilagpasan niya lang ako. “Kinakausap kita." sigaw ko sa kanya ng hindi niya ako sinagot. “Nasaan si Angel?" Tanong ko ulit, pero hindi man lang ako nilingon. “Lucy, huwag kang bastos. Tinatanong pa kita." Napabuntong-hininga ako at nagtaas ng boses sa pagtatanong sa kanya. “Nasaan si Angel? Bakit hindi mo siya kasama?" Tanong ko, pero hindi pa rin siya sumasagot at dumiretso sa kwarto namin. Hinanap ko si Angel, ngunit hindi ko siya makita. Kahit saan ako tumingin, wala si Angel sa mga lugar na pinuntahan ko. Kahit sa mga tinanong ko, hindi nila nakita si Angel. Sila lang ni Angel ang nag-aaral habang nagtatrabaho ako, para may gastusin kami araw-araw at makapag-aral ko silang dalawa. Pero ngayon, makalipas ang ilang taon, wala pa rin si Angel. Hindi siya umuuwi. Wala rin akong balita kung saan siya nagpunta. Si Lucy naman ay hindi sinasabi ang ginawa niya kay Angel. Palagi kaming nag-aaway, lahat pinakikialam, lagi siyang nang-aasar, at minsan sinisigawan niya muna ako at pinagsasabihan ako ng masama. Lalo na't hindi kami magkasundo ni Lucy. Pero tiniis ko siya dahil siya nalang ang pamilya ko. Kahit madalas niya akong awayin. Hindi ko pinapansin lahat. Tiniis ko dahil siya na ang huling natira sa kambal ko. “Lucy, bakit hindi ka pumasok sa school?" Tanong ko nung nalaman kong absent siya sa school at hindi pumapasok. “It's none of your concern." Sinampal ko siya sa galit ng sagutin ako ng pabalang. “Bakit mo ako sinampal?" bulalas sa galit at sinampal ako pabalik. Hinila niya ako sa buhok at iginulong sa kakahuyan kung saan nakatira pa kaming dalawa nang umaasa ako isang araw na babalik si Angel. “Napakatanga mo. Bakit mo ako sinampal?" Galit na galit si Angel sa akin, sabi niya. Hinila niya muli ang buhok ko at hindi pa natuwa ay hinampas niya ako ng bato sa ulo. Dumugo ang ulo ko. Naramdaman ko agad ang sakit at pamamanhid sa aking ulo. “Nagsisikap ako para lang makapag-aral ka, tapos hindi ka papasok?" Umiiyak na sabi ko ng maramdaman ko ang dugo sa ulo ko. “Huwag mo akong suportahan. Hindi ko kailangan ng tulong mo. Para lang sa baon ko? proud ka pa para sa maliit na baon na ibinibigay mo?" singhal niya sa akin. “Maliit man o malaki, sana, Lucy, isipin mong ginagawa ko ang lahat. Mapag-aral ka lang. Alam mo nahihirapan din ako." sabi ko sa kanya. “Gusto kong mag-aral, pero hindi pwede dahil maliit lang ang kita ko na sapat lang para makapag-aral ka." Muli, umiiyak, sabi ko. “Tumabi ka!" Sabi niya habang tinutulak ako palayo pagkatapos ko siyang hawakan. “Wala akong pakialam kung gusto kong pumasok o hindi. Wala ka ring pakialam." Mariing sabi ni Lucy. Umiiyak ako. Ganito palagi ang sitwasyon ko sa tuwing magkikita kami ni Lucy, at masisita ko siya sa mga pagkakamali niya. Pero ang nakukuha ko sa kanya ay ganito. Sinasaktan niya ako at para siyang demonyo kapag nagagalit at sinasaktan ako. Napapaisip din ako minsan kung ano ba talaga ang nangyari kay Angel. Saan siya nagpunta at bakit hindi na siya umuwi at bumalik? Napasandal na lang ako sa puno, umiiyak habang tumutulo ang dugo sa ulo ko. “Lucy, nasaan ang pera ko? Bakit walang laman ang wallet ko?" Nabigla siya sa sinabi ko sa kanya nung tinanong ko siya. Nawala lahat ng pera ko, kahit maliit lang ang laman ng wallet ko. Pero lahat ng iyon, naipon ko sa pagtitipid ko. May ma-save lang ako in case of emergency. “Alam ko, laging walang laman ang wallet mo. Bakit ka nagtatanong saakin? Anong kinalaman ko sa pagkawala ng lamat ng wallet mo? Wag mong sabihing inaakusahan mo ako?" “Not to blame you, pero ikaw lang ang madalas kumukuha ng laman ng wallet ko." sagot ko sa kanya. “So, inaakusahan mo ba ako?" maang at galit, nanlilisik na mga mata ang ipinukol niya sa akin. “Ang kapal din ng mukha mo. Ako talaga lagi ang pinagbibintangan mo?" Inis niyang binigkas ang sabunot sa buhok ko na paulit ulit niya ginagawa sa akin. “Alam mo, ang kapal ng mukha mo, na lagi mo akong sinisisi sa lahat tuwing nawawalan ka..." Napapikit ako at napakunot ang noo ko sa sakit ng pagsabunot niya. “Nasasaktan ako. Bitiwan mo ako Lucy." Sabi ko dito at hindi pa rin binibitawan ang buhok ko. Palaging ganyan si Lucy, hindi siya nagbago. “Lucy, saan tayo pupunta?" Iniisip ko kung saan kami pupunta kaya tinanong ko siya. “Sumunod ka na lang at huwag kang magtanong." “Kanina pa tayo naglalakad. Saan mo ako balak dalhin?" tanong ko ulit sa kanya. “Sa impyerno, bakit ayaw mo?" Ngumisi si Lucy. Hindi ko alam kung nagbibiro ba siya o seryoso sa sinabi niya. Kinakabahan ako, natatakot sa gagawin nito sa akin. “Alas singko dapat makabalik na ako. Ahh may lakad kami ni Rodel mamaya." Sabi ko at hindi na lang pinansin ang sagot niya sa akin. Hindi ko na lang pinansin ang sinabi niya, kahit na kinabahan at natakot ako sa sinabi ni Lucy. “Pumasok ka. Pasok." Utos, sabi niya. Nagulat ako nang itulak niya ako papasok. “Nasasaktan ako, Lucy. Nasasaktan ako. Bitawan mo ako. Please!" sabi ko pero pilit pa rin niya akong pinapasok sa bahay. “Kahit sumigaw ka, walang makakarinig sayo dito." ngumisi siya, sabi nito, na may pagmamataas at diin. “Bakit tayo nandito?" Nagtanong ako. Inilibot ang mata sa buong bahay. “Para mamatay ka, para mawala ka na sa buhay ko." She replied back to me. “Kailangan pa bang itanong? Napakalinaw, dito ang magiging libingan mo." Sinabi niya na inilabas na niya ang mga posporo. “Lucy, nagbibiro ka lang diba?" Sabi ko, kinakabahan at medyo napaatras pa habang nakatitig sa hawak niyang kaha ng posporo. “Mukha ba akong nagbibiro?" Nang hawakan niya ang buhok ko, nagulat ako ng may hawak siya na isang mabigat na bagay at hinampas ako sa ulo. “Ahh, masakit." nakangiwi na daing ko habang napatingin sa nakatawang si Lucy. Tumatawa si Lucy, habang nakatitig sa akin at pinanunuod ako habang sapo ko ang ulo ko na kanyang pinukpok. Lumuwag ang pagkakahawak ni Lucy sa buhok ko nang hawakan ko ang kanyang braso. “Lucy, nasasaktan ako." muli ay sabi ko habang hindi na matiis ang sakit ng ulo ko na kanyang pinukpok. Pakiramdam ko ay hihimatayin ako, nanlabo ang paningin ko, nahihilo, at pakiramdam ko pipikit na ang mga mata ko at tuluyan na ako babagsak sa sahig. “Lucy, Lucy, huwag..." napasigaw na lang ako habang sinasaboy niya ang gas sa buong bahay. Nanghihina ako, nahihilo, at parang babagsak na talaga ako.