EVIL แค้นร้ายยัยโรคจิต

บทที่10

จีน่าเปิดประตูเข้ามาในห้องเก็บของ เธอต้องเบ้หน้ากับกลิ่นเหม็นอับชื้นและไหนฝุ่นที่เกาะอยู่ตามผนังและบนพื้น ไม้กวาดที่ถูพื้นสิ่งต่าง ๆ นา ๆ ถูกเอามากองรวมไว้ในนี้หมด เธอมองไปยังพื้นที่มันยังว่างอยู่มันไม่พอสำหรับให้เธอได้นอน จีน่าถอนหายใจวางลังกระดาษลงแล้วปลดกระเป๋าออกจากไหล่วางลงข้าง ๆ ก่อนจะลงมือเธอจะรื้อของพวกนั้นออกมาวางไว้ข้างนอกแล้วเข้าไปทำความสะอาดเช็ดถูเพื่อทำเป็นที่พักพิง

หลังจากที่ปัดกวาดเช็ดถูเสร็จแล้วเธอก็เอาผ้าห่มสองผืนและหมอนออกมาจากลังกระดาษ ผืนแรกเธอใช้เป็นที่ปูรองไว้นอนส่วนผืนที่สองเธอไว้ใช้ห่มคลายหนาว กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งทำให้จีน่ารู้สึกตัวว่าเธอมีแผลอยู่จากการที่ถูกแม่เลี้ยงทำร้ายมาและเธอคิดได้ว่าสิ่งแรกที่เธอควรจะทำก็คือไปอาบน้ำล้างคราบเลือดออกเสียก่อนก่อนที่จะทำแผล จีน่าหอบเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปอาบน้ำที่ห้องน้ำที่อยู่ด้านล่างแต่ก็มีเสียงเรียกทำให้เธอต้องหยุดเดินและหันกลับไปมอง

"น้องจีน่า"ตะวันเด็กหนุ่มยืนเกาะรั้วชะโงกคอเรียกจีน่าอยู่ที่ระเบียงบ้านฝั่งบ้านตัวเอง

"พะ...พี่ตะวัน"จีน่าเรียกชื่อตะวันเสียงเบาแววตาของเธอเริ่มสั่นไหวและหวาดกลัวกลัวว่าตะวันจะเห็นเลือดที่เลอะเสื้อของเธออยู่ตอนนี้แต่เหมือนว่าจะไม่ทันเมื่อตะวันเอ่ยทัก

"จีน่า เลือดอะไรติดอยู่ที่เสื้อของน้อง"เลือดที่เปื้อนเป็นวงกว้างติดอยู่ที่เสื้อสีขาวของจีน่ามันทำให้ตะวันเห็นได้ชัด

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ตะวัน"จีน่าตอบตะวันก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำล้างตัวเธอจะได้ทำแผลที่แตกอยู่ที่หัวเสียที

ตะวันที่เห็นจีน่ามีเลือดติดที่เสื้อก็เกิดอาการเป็นห่วงกระวนกระวายเริ่มที่จะอยู่ไม่ติดเพราะเขาคิดว่าเลือดที่ติดอยู่ต้องเป็นเลือดของเด็กสาวข้างบ้านแน่ ๆ เขาตัดสินใจวิ่งไปในบ้านของตัวเองแล้วหยิบกล่องอุปกรณ์พยาบาลประจำบ้านที่วางอยู่ข้างทีวีก่อนที่จะรีบวิ่งกลับมาที่ระเบียงเอาปากคาบที่จับเอาไว้ก่อนปีนระเบียงข้ามไปยังอีกฝั่งซึ่งเป็นบ้านของจีน่า

พรึบ

ตะวันกระโดดลงบนพื้นก่อนที่จะวิ่งไปแอบอยู่ข้าง ๆ บ้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นจวบจนจีน่าเดินออกมาจากในตัวบ้านเขาก็รีบวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

"พี่ตะวัน"จีน่าเห็นพี่ชายข้างบ้านยืนอยู่ตรงหน้าก็ตกใจแต่เธอก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

"พี่มีอะไรกับจีน่าหรือคะ"

"พี่อยากรู้ว่านี่เลือดอะไร"ตะวันมองไปยังเสื้อเปื้อนเลือดที่จีน่าถืออยู่เตรียมจะเอาไปซัก

"เอ่อ... คือเลือด"สายตาของจีน่าเลิ่กลั่กและพูดเสียงเริ่มตัดขัดแต่แล้วความก็แตกเมื่อเลือดที่ยังไม่แห้งดีแถมแผลยังไปโดนน้ำอีกไหลออกมาอาบข้างแก้มของจีน่าทำให้ตะวันที่เห็นถึงกับเบิกตากว้าง

"จีน่า ใครทำอะไรน้อง"ตะวันมองไปยังเลือดที่ไหลด้วยสายตาที่มีคำถามปนเป็นห่วง

"ไม่มีใครทำอะไรจีน่าหรอกค่ะพี่ตะวัน พอดีว่าจีน่าซุ่มซ่ามเดินชนกับราวบันได"จีน่าหลบสายตาของตะวัน ซึ่งทำให้ตะวันรู้ได้ทันทีว่าจีน่ากำลังโกหกเขาอยู่ เพราะถ้าจีน่าโกหกอะไรเธอมักจะหลบสายตาเขาเสมอ

"งั้นจีน่าตามพี่มา"จะวันจับที่ข้อมือของจีน่าเดินไปยังศาลาริมแม่น้ำที่บ้านทุกหลังในละแวกนี้ต้องมี ก่อนที่ตะวันจะบังคับให้จีน่านั่งลงโดยที่เขายืนจ้องเธออยู่

"จีน่ากำลังโกหกพี่ จีน่าบอกความจริงพี่มาว่าคนพวกนั้นทำร้ายอะไรจีน่า"ตะวันถามเสียงแข็งจ้องหน้าจีน่าอย่างเอาจริงเพราะถ้าเขาทำแบบนี้จีน่าจะยอมบอกความจริงทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนที่เขาทำแบบนี้

"คือว่าจีน่า เฮ้อ ใช่ค่ะพวกเขารังแกจีน่าอีกแล้ว แต่ก็ชั่งเถอะค่ะ"ในที่สุดก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่จีน่าจนมุมยอมตอบความจริง

"เขาที่ว่าน่ะ ใคร"

"อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลยค่ะพี่ตะวันปล่อยผ่านไปเถอะค่ะ"

"พี่ถามว่าใครมันทำน้อง"จีน่าพูดไม่ทันจบตะวันก็ตะโกนออกมาเสียงแข็งแววตาแดงก่ำเหมือนกับกลั้นอารมณ์โกรธของเขาอยู่ซึ่งท่าทางแบบนั้นของตะวันมันทำให้จีน่าตกใจเป็นอย่างมากเพราะเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนอย่างมากก็แค่ชักสีหน้าทำเสียงเข้มใส่เธอ

"นะ...น้าสิริเป็นคนทำค่ะ"จีน่าตอบเสียงเบาหวิวก่อนที่เธอจะก้มหน้าหนีไม่กล้าสู้หรือสบตาคมกริบคู่นั้นของตะวัน

"พี่จะไปเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้น"ตะวันพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่แขนของตะวันก็ถูกจีน่ารั้งไว้เสียก่อน

"อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะพี่ตะวัน เราเป็นเด็กทำแบบนั้นเรามีแต่ผิด"

"แล้วจีน่าจะปล่อยให้คนพวกนั้นรังแกจีน่าอยู่แบบนี้น่ะเหรอ"

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ จีน่าต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ใช่เหรอคะ"จีน่าปล่อยมือออกจากแขนของตะวันก่อนที่จะเอามือทั้งสองข้างของตัวเองมากุมเอาไว้แน่น

ตะวันถอนหายใจก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ จีน่าเอามือของเข้ามาวางบนมือของจีน่าและกุมเอาไว้แน่น

"ไปอยู่บ้านพี่นะจีน่าไปอยู่กับพี่ พี่จะปกป้องเราจากคนพวกนั้นเอง"คำพูดที่ออกมาจากปากของตะวันทำให้จีน่านิ่งงัน เธอเงยหน้าขึ้นมามองตะวันที่ตอนนี้กำลังมองหน้าของเธออยู่

"ขอบคุณพี่ตะวันมาก ๆ นะคะที่เป็นห่วงจีน่า แต่จีน่าคงไปอยู่บ้านพี่ตะวันไม่ได้หรอกค่ะ"

"ทำไมล่ะจีน่าทั้ง ๆ ที่พวกนั้น"

"เพราะเขาคือครอบครัวของจีน่า เขาคือพ่อของจีน่า'ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ'แต่จีน่าก็ต้องอยู่ดูแลพวกเขา และอีกอย่างจีน่าเกรงใจคุณลุงคุณป้าแค่นี้พวกท่านก็ช่วยจีน่ามามากแล้ว"

"พ่อกับแม่เข้าใจท่านทั้งสองอยากให้จีน่าไปอยู่ด้วย"ตอนกลับมาจากวัดพ่อกับแม่ของเขาได้บอกเรื่องนี้กับเขาแล้วว่าจะชวนจีน่ามาอยู่ด้วยแต่ก็โดนจีน่าปฏิเสธกลับมา

"จีน่าอยู่ที่นี่แหละค่ะดีแล้ว"เพราะเธออยากจะหาข้อมูลที่เกี่ยวกับพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอถึงจำเป็นต้องอยู่ที่นี้ให้คนพวกนั้นโขกสับต่อ

"พี่ล่ะเหนื่อยใจกับความดื้อของเธอจริง ๆ จีน่า"ตะวันเป็นอีกรายที่จะต้องยอมแพ้ให้กับเด็กน้อยจีน่าคนนี้

"แต่เอาเถอะถึงจีน่าไม่ไปอยู่กับพี่ แต่เมื่อเวลาจีน่าโดนทำร้ายจากคนพวกนั้นขอให้จีน่านึกถึงพี่เป็นคนแรกแล้วพี่จะรีบมาช่วยจีน่าทันที"

"ค่ะ พี่ตะวันเวลาที่จีน่าตกอยู่ในเหตุการณ์ร้าย ๆ จีน่าจะนึกถึงพี่ตะวันเป็นคนแรกเลย"

"จีน่า"ตะวันเรียกจีน่าด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

"ต่อไปนี้พี่จะเป็นเจ้าชาย คอยปกป้องจีน่าเองนะและนี่คือแหวนที่พ่อพี่ทำให้พี่มีแค่วงเดียว"ตะวันถอดแหวนจากนิ้วที่เขาสวมติดตัวอยู่เป็นประจำด้านในมีชื่อของเขาที่เขียนเอาไว้มันเป็นแหวนที่สามารถปรับขนาดได้มาถือเอาไว้

"พี่ให้จีน่านะถือว่าเป็นสัญลักษณ์ตัวแทนของพี่ สวมมันติดตัวไว้นะให้แหวนวงนี้เป็นตัวแทนของพี่ที่จะอยู่กับจีน่าตลอดไป"ตะวันบรรจงสวมแหวนไปที่นิ้วกลางของมือซ้ายอย่างจีน่าซึ่งมันพอดีเป๊ะกับนิ้วของเธอ

"พี่ตะวัน"

"ตอนนี้พี่อาจจะเป็นเจ้าชายที่ขี่ม้าขาวเพื่อปกป้องจีน่าแต่เมื่อเราทั้งสองโตขึ้นพี่จะเป็นเจ้าบ่าวมาอยู่ข้าง ๆ จีน่านะ"สายตาของตะวันที่มองไปยังจีน่ามีความหมายแฝงอยู่ในนั้นทั้งหมด ขอแค่จีน่าอ่านมันออกเธอก็จะเข้าใจ

"ค่ะจีน่าจะรอให้พี่ตะวันมาเป็นเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จีน่านะคะ"จีน่าฉีกยิ้มกว้างเธอไม่ได้ไร้เดียงสาถึงกับไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ว่าเจ้าบ่าวที่พี่ชายข้างบ้านหมายถึงอะไรแต่ตอนนี้เธอยังเด็กและไม่ควรที่จะคิดถึงเรื่องนี้

"มาเถอะเดี๋ยวคุณหมอตะวันคนนี้จะทำแผลให้คนไข้จีน่าเองครับ"ตะวันเปิดกล่องอุปกรณ์ประถมพยาบาลก่อนที่เขาจะเริ่มหาอุปกรณ์ทำแผลให้กับเธออย่างแผ่วเบา

"พี่ตะวันจะเรียนหมอจริง ๆ เหรอคะ ว้าวพี่ตะวันเก่งจัง"จีน่าตาลุกวาวเมื่อรู้ว่าตะวันจะเรียนหมอเธอก็อยากเรียนหมอเหมือนกันแต่คงไม่มีปัญญาได้เรียนหรอก

"ใช่พี่จะเรียนหมอเพราะมีคนบอกพี่ว่าถ้าพี่เป็นหมอพี่จะต้องเป็นหมอที่ดูอบอุ่นมากแน่ ๆ "คำพูดของตะวันทำเอาจีน่าเขินหน้าแดงเพราะเธอนั้นเองที่เป็นคนพูดประโยคนี้แต่เธอไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำจริง

(.....)

"มาเถอะมาทำแผลกันดีกว่า"ตะวันขยับเข้าไปใกล้ก่อนที่จะลงมือทำแผลให้กับจีน่า หลังจากที่ตะวันทำแผลให้กับจีน่าเสร็จทั้งคู่ก็พูดคุยกันตามประสาแต่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบมองทั้งคู่อยู่นานแล้ว

"อีจีน่า ฉันเกลียดแก"