EVIL แค้นร้ายยัยโรคจิต

บทที่9

พรึบ

ไดอารี่ที่จีน่าถืออยู่ค่อย ๆ ร่วงลงไปอยู่บนพื้น น้ำตาแห่งความเสียใจเมื่อรู้ว่าตัวเธอเองนั้นไม่ใช่ลูกของท่านไหลรินออกมา ในสมองของเด็กน้อยตอนนี้ทั้งสับสนมึนงงไปหมดความอัดอั้นที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้เธออยากจะระบายกับใครสักคนให้เขาได้ฟัง แต่ใครล่ะที่จะมาคอยนั่งฟังปัญหาของเธอ จีน่าก้มหน้ามองพื้นอย่างคิดไม่ตก แต่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นกล่องสีดำเธอเอื้อมมือไปหยิบก่อนที่จะเปิดมันออกก็เจอเข้ากับสร้อยที่มีจี้หัวมังกรสีดำมันคงจะเป็นสร้อยที่แม่จันทร์เขียนบอกไว้ในไดอารี่สินะจีน่ามองจี้รูปหัวมังกรอยู่แบบนั้นก่อนที่เธอจะเก็บไว้ในกล่องที่เดิมไว้เป็นอย่างดี

จีน่าลุกขึ้นก่อนที่เธอจะเก็บเสื้อผ้าของเธอใส่กระเป๋าและของใช้ต่าง ๆ ที่สำคัญแค่เพียงไม่กี่ชิ้นในลังกระดาษรวมทั้งสมุดไดอารี่ของแม่จันทร์และกล่องสร้อยเส้นนั้นด้วย เมื่อจีน่าเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างเสร็จแล้วเธอก็ลงมือทำความสะอาดห้องตามจุดประสงค์ของแม่เลี้ยงเธอ จีน่าทั้งปัดกวาด เช็ด ถูก จนทุกอย่างแวววับใหม่เอี่ยม. เธอยกกระเป๋าขึ้นสะพายไว้ด้านหลังในมือของเธอมีลังกระดาษใบขนาดกลางถือเอาไว้ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่เธอเคยนอนด้วยสายตาอาลัยก่อนที่หันหลังเดินออกไปจากห้อง

จีน่าเดินถือลังกระดาษลงมาชั้นล่างก็เห็นสามคนพ่อแม่ลูกกำลังนั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารกันอย่างมีความสุขมันต่างจากเธอที่ยังไม่ได้แตะข้าวสักเม็ดตั้งแต่เมื่อวาน

"อ้าวหนูจีน่า 'กวาดห้อง'ให้ลูกของน้าเสร็จแล้วใช่ไหมจ๊ะ"หวังอะไรอยู่จีน่า ตอนแรกที่เธอได้ยินเสียงแม่เลี้ยงเธอคิดว่าเขาจะเอ่ยชวนเธอกินข้าวแต่ไม่ใช่

"ค่ะ หนูกวาดให้เสร็จแล้ว"

"แล้วกวาดสะอาดดีไหม เพราะลูกทรายเธอแพ้ฝุ่นง่ายเดี๋ยวจะไม่สบาย"นี้ไม่ใช่เสียงของแม่เลี้ยงแต่เป็นเสียงของคนที่เธอคิดว่าเขาคือพ่อของเธอมาโดยตลอดจีน่ากำมือแน่นทั้ง ๆ ที่เม็ดทรายก็เป็นลูกเลี้ยงเหมือนกับเธอ ทำไมเขาถึงไม่รักเธอบ้างคำถามนี้วกวนอยู่ในสมองของจีน่าอยู่ในตอนนี้

"หนูคิดว่าสะอาดแล้วนะคะ. ถ้าไม่สะอาดพ่อก็ควรให้ลูกรักของพ่อหัดกวาดเองบ้างก็ได้นะคะ"ไม่รู้อะไรเข้าสิงเธอให้เธอพูดแบบนั้นออกไปแต่คำพูดนั้นสร้างความไม่พอใจให้ทั้งสามคนที่นั่งอยู่แต่ก็คงจะไม่พ้นนิพลที่เหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกรีบกางปีกปกป้องลูกสาวสุดที่รัก

"น้องทรายไม่เหมือนกับแกมือของน้องทรายบอบบางไม่หนาเหมือนมือของแก และเขาเป็นลูกผู้ดีไม่เหมือนกับแกจีน่า จำใส่สมองของแกเอาไว้ด้วย"นิพลชี้หน้าจีน่าพร้อมกับพ่นคำพูดที่สามารถแทงใจคนฟังได้เป็นอย่างดี

"ค่ะ...น้องทรายไม่เหมือนกับหนูเพราะมือของเธอบอบบางเพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่จีน่าไม่เห็นว่าน้องจะหยิบจับอะไรเลย ส่วนเรื่องน้องทรายเป็นลูกผู้ดีจีน่าว่าพ่อควรจะคิดใหม่นะคะว่าสิ่งที่พ่อพูดมามันจริงหรือเปล่า"

"เพราะมันไม่มีผู้ดีที่ไหนจิตใจต่ำทรามแย่งสามีชาวบ้านหรอกค่ะ"จีน่าทิ้งคำพูดไว้อย่างเจ็บแสบก่อนที่เธอจะเดินออกไปมุ่งหน้าไปยังห้องที่ใช้เก็บของที่อยู่หลังบ้านแต่เมื่อเดินออกไปไม่กี่ก้าวแขนของจีน่าก็ถูกกระชากด้วยน้ำมือของ สิริ

"เมื่อกี้มึงว่าใครอีเด็กเหลือขอ"สิริกระชากแขนจีน่าให้กลับมาเผชิญหน้าสายตาของสิริที่มองจีน่าเหมือนกับนางยักษ์นางมาร

"หนูเจ็บนะคะ"จีน่าพยายามที่จะสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่เป็นผลแถมสิริยังใช้เล็บยาว ๆ จิกลงบนผิวหนังอ่อนนุ่มจนเป็นรอย

"กูถามว่าเมื่อกี้มึงว่าใครห๊ะ"

"หนูพูดลอย ๆ ค่ะ ถ้าคุณน้าร้อน คุณน้าก็รับไปสิคะ"จีน่าเชิดหน้าขึ้นสู้ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บที่แขน แต่แขนของเธอก็ยังมีแรงกอดกล่องลังกระดาษเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"มึงท้าทายกูเองนะอีเด็กเวร"สิริพูดเสียงแข็งก่อนที่เธอจะกระชากจีน่ามายังที่ราวบันไดจากนั้นก็

ปึก ปึก ปึก

จับหัวของจีน่าโขกกับราวบันไดที่ทำด้วยเหล็กหลายครั้งจนหัวของเด็กน้อยจีน่าแตกและมีเลือดไหลออกมา ส่วนนิพลกับเม็ดทรายก็ได้แต่นั่งดูจีน่าถูกเอาหัวแขกอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่มีใครห้ามแถมทั้งคู่ยังส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้จีน่าอีก

"ทีหลังมึงจะท้าทายกูอีกไหม ห๊ะ"สิริหยุดโขกหัวก่อนที่เธอจะจิกหัวของจีน่าให้เงยหน้ามามองหน้าเธอ

(.....) จีน่าเงียบจ้องมองแม่เลี้ยงของตัวเองด้วยสายตาเขม่นเธอรู้สึกเจ็บและปวดหนึบบริเวณแผลที่แตก แต่ที่น่าแปลกใจเธอไม่ร้องไห้ออกมาสักแอะหรือว่าความรู้สึกที่จะต้องมานั่งร้องมันหายจากเธอไปแล้ว

"มึงจะเงียบทำไมห๊ะอีเด็กเวร ทำไมไม่พูด"สิริจิกเส้นผมของจีน่าก่อนที่เธอจะจับมันเขย่า ๆ แล้วสะบัดออกจนเส้นผมของจีน่าหลุดออกจากหนังหัวออกมาเป็นจุก

พลัก ตุ๊บ

"จำใส่สมองของมึงไว้ให้ดีอีเด็กเหลือขอ ต่อไปอย่ามาท้าทายกูแบบนี้อีก"สิริพูดจบก็สะบัดก้นเดินกระทืบเท้าปึงปังเดินขึ้นไปบนบันได

"จำใส่สมองของมึงไว้ด้วยนะ ถ้ามึงยังพูดไม่ให้เกียรติเมียกูแบบนี้ รอบต่อไปมึงโดนกับกูแน่ ๆ"นิพลลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่เขาจะเอานิ้วจิ้มลงไปที่แผลที่แตกก่อนที่จะเดินตามเมียรักขึ้นไปด้านบน

"ปากดีแบบนี้สินะคะถึงได้เจ็บตัวบ่อย ๆ แต่ก็สู้ ๆ นะคะ เพราะคงต้องเจ็บตัวแบบนี้ไปอีกนาน"นี้คือคำพูดของเด็กแค่อายุสิบเอ็ดขวบอย่างเม็ดทรายที่เดินกอดอกมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจีน่าริมฝีปากเล็กแสะยิ้มสะใจส่งไปให้

(......) จีน่าได้แต่กำหมัดแน่นและเก็บความเจ็บปวดครั้งนี้เอาไว้ในใจ

"ไปจัดห้องใหม่ดีกว่า น้องทรายต้องขอบคุณพี่จีน่ามาก ๆ เลยนะคะที่ยกห้องให้หนู คิ ๆ"เม็ดทรายหัวเราะแบบมีดัดจริตก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปเป้าหมายก็คงเป็นห้องของเธอตามที่เจ้าตัวบอกนั่นแหละ

จีน่ามองไปยังชั้นบนที่ทั้งสามคนเดินขึ้นไปเธอถอนหายใจออกมาอย่างหนักฝ่ามือเล็กเอื้อมือไปจับราวบันไดพยายามพยุงตัวขึ้น เธอมองไปยังกล่องกระดาษที่ตกอยู่ก่อนที่จะก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาถือแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อไปยังห้องเก็บของที่ใช้เป็นที่ซุกหัวนอนใหม่ของเธอ