ตอนที่ 2 คนคุ้นเคย
864 Words
"อ้าว...มินิทมาอยู่ที่นี้เองหรอ" เสียงนทีทักดังขึ้น หลังจากเจอหญิงสาวที่เป็นคนเคยคุยกันในช่วงเรียนอยู่ที่ม. ตอนนี้เขาเองกลายเป็นแพทย์เต็มตัวไปแล้ว
"สวัสดีค่ะหมอนที มินิทมาฝึกที่ERได้หลายวันแล้วค่ะ" น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ย บอกหมอหนุ่มกำลังส่งยิ้มกว้างให้ ตอนนั้นเธอเรียกว่าพี่เสมอ ทว่าบัดนี้ในที่ทำงานควรจะวางตัวให้เหมาะสม
"หมอนทีมีเคสด่วนหรอคะ" มินิทเลิกคิ้วถาม พลางส่งสายตาไปยังแฟ้มคนไข้ในมือหมอหนุ่ม ไม่รู้เลยว่าการเจอกันใหม่ในรอบนี้
พาลทำหัวใจดวงโต เต้นแรงอีกครั้ง
"อ้อ..ใช่งั้นพี่ไปดูเคสก่อนนะ"
"ค่ะ" เมื่อมินิทยิ้มหวานพยักหน้าตอบ หมอหนุ่มเร่งฝีเท้าไปตรวจคนไข้ต่อ หากความรู้สึกเธอต่อเขาในตอนนี้ คงจะเหมือนพี่น้องกันก็ไม่ปาน
"แหม่..มินิทยังกับพรมลิขิตเชียวนะ" ฟ้าฝนที่แอบมองเพื่อนอยู่ ย่องมาแซวจนมินิทตกใจเกือบทำเครื่องมือในมือล่วงหล่น
"อร๊าย!..ถ้าเวรดึกนี่คิดว่าผีแล้วนะเนี้ย" เพื่อนสาวหัวเราะชอบใจ เก็บท่าทีไม่มิด
"หมอนทีทำเพื่อนฉันใจหลุดลอยได้ขนาดนี้เชียว"
"ฟ้าฝนชวนข้าวแกงไปหาพี่เพ็ญกัน เดี๋ยวไม่ทันหมอซีคิวแนะนำรพ.นะ" มินิทเปลี่ยนเรื่อง ขาเรียวเดินนำหน้าออกไป หลบหลีกใบหน้าแดงกล่ำซ่อนไว้ หากสถานะหมอนทีมีคนกายข้างแล้ว จะพานดูไม่ดีเอา
"สวัสดีค่ะพี่ชื่อพี่เพ็ญ จะทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงน้องๆจนจบการฝึกงานนะคะ" หัวหน้าพยาบาลสาวเอ่ยกล่าว พร้อมพาเดินมาห้องประชุมใหญ่เพื่อให้ทำความรู้จักผอ.โรงพยาบาล
แกร๊ก!
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก มีเพียงชายหนุ่มสวมเสื้อกาวน์ นั่งอยู่เชิงผายมือเชื้อเชิญให้นั่งลงตาม
"นี่คือนายแพทย์ วรกร สันติโรจน์ หรือหมอซีคิว ผอ.โรงพยาบาลสุดหล่อของเรา" พี่เลี้ยงพยาบาลแนะนำสถานะ ยิ่งพาลทำให้คนในห้องตัวเกร็งมากกว่าเดิม สายตาเข้มสบมาที่มินิทเพียงแวบนึง พร้อมกับเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้
"เอาเป็นว่าผมยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ" ซีคิวก้มลงเปิดแฟ้มเอกสารอ่านดู หากเวลาทำงานเขาค่อนข้างจริงจังมากทีเดียว
"หล่อมาก"
"อยากเป็นคนไข้แทนจัง"
"ถ้าเข้าไปแนะนำตัวเองตอนนี้ ฉันจะได้บรรจุที่นี่ไหมนะ"
"หาจังหวะเข้าใกล้ซะดีมั้ง"
"อย่างกับเทพบุตรเลย" เหล่าเสียงนักศึกษาซุบซิบกัน หากมองมือหนาจะรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบคำชมแบบนี้สักเท่าไหร่ ยิ่งกระตุ้นความหงุดหงิดด้วยซ้ำ
ตุ๊บ!!
มือหนาปิดแฟ้มในมือดังสนั่น เสียงซุบซิบกลายเป็นเงียบกริบลง เขาดันตัวเองลุกขึ้นยืน ก้าวเท้ายาวเดินออกไป
"พี่ว่าเรามารู้เรื่องการฝึกงานต่อดีกว่านะ ที่สำคัญถึงแม้จะได้มาฝึกงานที่นี่ ใช่ว่าจะได้บรรจุนะจ๊ะ หากไม่เก่งจริง" เพ็ญนั่งลงก้มหน้าอ่านรายละเอียด ตามกฏในรพ.แนะนำให้เรื่ิองต่างให้น้องฟัง
.
.
.
"ฮ่าว.."
เปี๊ยะ! ฟ้าฝนตีแขนเรียวมินิทที่นั่งหาวปากกว้าง อาการเย็นจากเครื่องปรับอากาศ พากันเกือบหลับค่อนห้อง หลังจากฟังมาเกือบชั่วโมง
"เอาเป็นว่าพี่จบเพียงเท่านี้นะจ๊ะ แยกย้ายกันไปตามแผนกได้เลย ส่วนใครยังไม่ได้ส่งเอกสารใบประกอบ ว่างแล้วขึ้นไปส่งชั้นบนด้วยนะ"
โกดังท่าเรือ
"ไอปืนมึงมาคุมด้วยตัวเองเลยหรอว่ะ" ชาร์คตกใจที่เห็นเขายืนสูบหรี่มองลูกน้องยกลงสินค้า การส่งของในธุรกิจสีเทา จะไม่มีการปล่อยให้ลูกน้องเช็คของเอง หากผิดพลาดผู้ที่รับผิดชอบจะไม่พ้นเหล่ามาเฟียต้องมาแก้ต่างให้
"อืม" คำตอบสั้นๆบ่งบอกนิสัยเขา ไม่ชอบพูดมาก เงียบสงบสยบศัตรู
"โถ่วใครจะเหมือนเฮียชาร์คล่ะ นัดไว้เคยตรงเวลาไหม ถิ่นของเฮียแท้ๆ" เปเปอร์ดักคอมาเฟียด้วยกันเอง ถึงอย่างไรพวกเขาก็สนิทรู้นิสัยใจคอกัน มากกว่าจะอคติใดๆ
"ไอเหี้ยเปอร์ไม่ปล่อยหมาสักวันจะตายไหมว่ะ" ชาร์คหันมากอดคอน้องรัก พร้อมโยนกล่องบุหรี่หรูจากนอกให้
"เย็นนี้ไปรับเฮียคิวกัน เฮียสกายมีของเด็ดๆรออยู่ที่ผับ " ชาร์คยักคิ้ว หากไปผับครบกลุ่ม นั่นคือความสนุกแน่
ตู๊บ!
"ไอฤทธิ์ส่งออก" ชาร์คพยักตอบแค่นั้น ปืนกระแทกกำปั้นแกร่งทุบปิดลังไม้ลงอย่างแรง ให้ตะปูตอกเข้ากันสุด ความแรงไม่อาจส่งผลต่อมือหนาสักนิด
"โห่ว..สุดยอดไปเลยเฮียปืน" เปเปอร์ไม่เอ่ยป่าวส่งเสียงตบมือมาด้วย มาเฟียหนุ่มผู้ถูกเอ่ยถึง เลิกหางตาขึ้นลุกหนีไปจุดไฟแช็กสูบบุหรี่ต่อ เขาไม่ชื่นชอบการยินยอสักเท่าไหร่
.........................................................
ปวดหัวกับเหล่าเฮียนะคะ เปเปอร์มาเฟียวัยว้าวุ่นเสียจริง
- Writer
