ตอนที่ 5 อย่าคิดหนี
700 Words
"ประวัติของเธอครับนาย" ฤทธิ์ยื่นแฟ้มวางบนโต๊ะทำงานภายในห้องของหัวหน้ามาเฟีย ดวงตาคมกริบไล่อ่านดู ไร้ความหมายซ่อนในความคิดไร้การแสดงออก หากคนอื่นเผลอมารู้เรื่อง ของพวกมาเฟีย คงจะปิดปากตั้งแต่วันนั้นแล้ว
"ตอนนี้ทางแลปแจ้งมาว่า ยาของคุณสกายออกแบบได้สมบูรณ์แล้วครับ" ฤทธิ์เอ่ยบอกเพิ่ม หลังจากเป็นคู่เจรจาแทนเวลาเจ้านายติดคุยธุรกิจ ปืนหลับตานิ่งใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยบอกน้ำเสียงราบนิ่ง
"เดี๋ยวจะไป" มือขวาหนุ่มรับทราบ ถึงตารางงานของเจ้านายมาเฟียดี แค่เอ่ยปากว่าจะไปที่ไหน เขาสามารถจัดเวลาได้ ไม่แม้แต่เรื่องจัดการสั่งงานคนอื่นด้วย
คอนโดมินิท...
ก็อก ก็อก!!
มินิทลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง แม้เป็นเวลาบ่ายแล้ว เธอไม่รู้สึกสดชื่นแม้แต่น้อย เพราะยังต้องเปลี่ยนเวรเรื่อยๆ รวมกับงานดูแลคนไข้ จนร่างบางรู้สึกเบลอบ้างในบางที โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด
เธอส่องดูตาแมว ไม่เห็นคนที่มาเรียกหรืออาจจะเคาะผิด หากสังเกตุดีๆ ซองจดหมายกระดาษแผ่นบาง อยู่ใต้เท้าแล้ว
"จดหมายเราหรอ.." เสียงหวานพึมพำบอกตัวเอง ก่อนจะก้มหยิบขึ้นมา ไร้ชื่อผู้ส่งและผู้รับ มือบางค่อยๆแกะออก กลัวกระดาษข้างในฉีกขาดไปด้วย
"กรี๊ด!!!" มินิทกรีดร้องตกใจหน้าตาตื่นกลัว กระดาษล่วงหล่นพร้อมรอยเลือดสดใหม่ ปรากฏข้อความว่า อย่ายุ่ง!
หญิงสาวรีบตั้งสติเก็บของรวบรวมไปทิ้ง มือเรียวหยิบทิชชู่พลางเช็ดคราบเลือด พาตัวเองไปนอนแช่น้ำในอ่างให้สดชื่นลืมเรื่องราวนี้ซะ
..."ฟ้าฝนแกชวนฉันมากินสุกี้ตอนเย็นเนี้ยนะ" ข้าวแกงที่พึ่งเดินเข้าร้านมาในห้างหรู ก่อนจะนั่งบ่นให้คนที่เหลือฟัง ฟ้าฟนถึงกับถอนหายใจ อย่างไรเสียเวลากินไรไม่โทรตาม มีหวังต้องคอยตามง้อ
"คนสุดท้ายทุกงานเชียวนะ รีบสั่งเลยร้านนี้คนเยอะเดียวรอนาน" ฟ้าฝนก่นเสียงบ่น หากคอยสังเกตุเพื่อนสนิทอีกคน วันนี้ทำไมถึงไม่ค่อยยิ้ม ขนาดชวนมากินของโปรดตัวเอง
"มินิทแกไม่หิวหรอ ไหนบอกว่าพึ่งตื่นยังไม่ได้กินไง" ข้าวแกงคีบหมูหมักใส่จานให้เพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง
"หิวสิ..รอพวกแกเนี้ยแหละ อย่าให้เหลือเชียว" เธอซ่อนความคิดไว้ หากบอกให้เพื่อนรู้จะอันตรายและเป็นห่วงไม่น้อย มือบางคีบตักกินอย่างเอร็ดอร่อย การทานอาหารผ่านไปเพียงเวลานิดหน่อย
"เดี๋ยวไปห้องน้ำแป๊บนึงนะแก" อาจเพราะระหว่างรอเพื่อนมาครบ มินิทดื่มน้ำไปหลายแก้ว เริ่มส่งผลตามมา
"ถ้าแกมาช้าฉันยกหม้อซดเชียวนะ" ข้าวแกงเคี้ยวตุ้ยแก้มป่อง เชิงล้อเล่น
"งั้นเอาเลยข้าวแกงน้ำลวกปากตายพอดี" ฟ้าฝนพูดขัดคนคุยโม้ พากันหัวเราะคิกคัก เพราะสนิทกันเกินจะถือสา
"พึ่งรู้ว่าเรียนหนักทำพวกแกเป็นบ้าได้ด้วย" มินิทแทรกขึ้น พร้อมหัวเราะชอบใจ ก่อนจะพาตัวเองไปห้องน้ำ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านนี้
เธอใช้เวลาเพียงแป๊บเดียว จัดการส่องกระจกแต่งตัวให้เรียบร้อย เธอก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่อยากสวยจัดเต็มเวลามาข้างนอก มือบางเกี่ยวกระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่า ขาเรียวเดินทอดน่องจนถึงทางเลี้ยงออก
ตึก ตึก ตึก
หัวใจน้อยแทบหยุดเต้น ดวงตาโตเบิกกว้างขึ้น เหล่าบุคคลที่เธอไม่อยากพบเจอที่สุด กลับพบทุกที่ร่ำไป มือขวาของปืน ยืนกอดอกจ้องเขม่งมา ยังมีผู้คนเดินเข้าออกทางนี้อยู่บ้าง ขาเรียวเร่งเดินขณะมีคนสวนมา แทบกลั้นหายใจตามเวลาเดินผ่าน
"อย่าคิดหนี" นั่นคือคำที่เธอเองได้ยินชัด แม้ไม่เขาไม่ตามมา สองมือเรียวสั่น เข้าไปนั่งในร้านตามเดิม
"หน้าซีดจังละมินิทแกยังต้องเติมอีกเยอะนะ"
................................................
พ่อจะมาแล้วนะฮะ!!!
- Writer
