My lady ผู้หญิงของป๋าดัช

Chapter 6

เมื่อทั้งสองคนมาถึงที่ร้านอาหารเขาก็ส่งเมนูไปให้หญิงสาวเลือกเอง ส่วนเขากินตามที่เธอสั่งนั่นแหละ

"เลือกเลยค่ะพี่กินได้ทุกอย่างที่น้ำหวานกิน"

หญิงสาวมองเมนูตรงหน้าสั่งมาประมาณสองถึงสามอย่าง เพราะตัวเธอเองทานไม่เยอะเท่าไหร่และเขาเองก็กินไม่เยอะเท่าที่เห็น

"พอมั้ยคะ"

"ทำไมหนูไม่สั่งมากินเต็มโต๊ะเลยอ่ะ สักเจ็ดแปดอย่างก็ได้"

"ไม่เอาค่ะ เรากินไม่หมดจะสั่งมาทำไมเยอะแยะคะเสียดายของหมด คุณอาร์ทีเอาอะไรเพิ่มมั้ยคะ น้ำหวานไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร"

เธอส่งเมนูไปให้เขา ชายหนุ่มสั่งแค่สลัดมากินจานเดียวโดยให้เหตุผลว่ากำลังลดความอ้วนอยู่

"ช่วงนี้งดแป้งครับ พอดีกว่าลดความอ้วนอยู่"

"หุ่นดีแล้วนะคะจะลดอีกทำไมกัน"

เธอยิ้มออกมามองเขาที่ใบหน้ารูปร่างก็ไม่ได้อ้วนอย่างที่คิด ส่วนดัชกรไม่ต้องไปพูดถึงรายนั้นคงออกกำลังกายหนักพอสมควรถึงได้รูปร่างดีขนาดนี้

"ไม่ชมพี่บ้างเหรอ อยากอวดซิกแพคมากเลยนะสนใจไปดูห้องพี่ป่ะ"

เขาจิ้มไหล่หญิงสาวอย่างแกล้งหยอก เธอส่ายหน้าก่อนจะหันไปช่วยอาร์ทีคุยต่อแทนที่จะสนใจเขา ดัชกรหน้างอง้ำโกรธที่หญิงสาวไม่สนใจเขาเลย

"ครั้งหน้าพี่ไม่เอาอาร์ทีมาด้วยแล้วนะ น้ำหวานไม่สนใจพี่เลยอ่ะ"

"ก็พี่ดัชเอาแต่แกล้งน้ำหวานนี่นา"

หญิงสาวบ่นออกมาเสียงไม่จริงจังมากนัก ตัวเขาเองต่างหากที่เอาแต่แกล้งนั่นนี่เธอไม่หยุด ก็เลยทำเป็นไม่สนใจเขาบ้างจะได้ยอมหยุด

"ก็พี่รักไงถึงได้อยากอยู่ใกล้"

"ใกล้กับแกล้งความหมายมันชัดเจนมากนะคะ"

ทั้งสองคนยังทะเลาะกันโดยมีอาร์ทีนั่งมองสองคนแกล้งกันไปมา นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาเห็นท่านรองประธานทำตัวเหมือนวัยรุ่นหยอกล้อกับแฟนสาวรุ่นเด็ก มันเป็นโมเม้นต์ที่น่ารักมากจนอยากจะถ่ายภาพเก็บไว้ ปกติเขาจะวางมาดผู้บริหารตลอด ไม่ค่อยเห็นมุมนี้ของเขาเลยสักครั้งเดียว

"ไม่รู้แหละพี่จะทำแบบนี้"

น้ำหวานส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะตักกับข้าวใส่จานให้เขา อุตส่าห์มารับมาส่งพามาทานอาหารกลางวันอีก เอาอกเอาใจหน่อยจะเป็นไรไป

"ทานข้าวค่ะ"

"ขอบคุณค่ะน่ารักจัง"

เขายิ้มแก้มปริอย่างอารมณ์ดีก่อนจะตักอาหารทานไปมองหน้าหญิงสาวไปอย่างมีความสุข หญิงสาวตักนั่นนี่ให้เขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ นานแล้วมั่งที่เธอไม่มีโมเมนต์แบบนี้ในชีวิต ตั้งแต่เรียนจบก็เอาแต่ทำงานอยู่กับครอบครัวนัดเจอเพื่อนปาร์ตี้กันชีวิตก็มีแค่นี้แหละ

"อร่อยนะคะร้านนี้"

"ร้านประจำพี่เองค่ะ ถ้าน้ำหวานชอบพี่จะพามาอีก"

ทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยที่อาร์ทีทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เอาจริงเขาไม่อยากมาเลยเพราะดูเหมือนตัวเองเป็นก้างขวางคอคนอื่นมากกว่า

เวลาผ่านไปทั้งสามคนทานอาหารจนอิ่ม ดัชกรก็พาหญิงสาวมาส่งที่มหาวิทยาลัยตามที่รับปากและบอกเธอว่าไม่ให้ไปยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นเพราะเขาหวงเธอมาก

"ห้ามไปยิ้มให้ผู้ชายคนไหนนะพี่ไม่ชอบ"

"ทำไมจะยิ้มไม่ได้คะ น้ำหวานเจอคนมากมายจะให้หน้าบึ้งตึงมันก็ไม่ใช่เรื่องนะคะ"

เธอกอดอกมองเขาอย่างมีคำถาม คนเรามันต้องเป็นมิตรมากกว่าสร้างศัตรู เกิดมาก็ต้องมีเพื่อน มีคนรู้จักมากหน้าหลายตา เขาจะทำเหมือนในชีวิตมีแค่เขาคนเดียวไม่ได้

"ก็คุยได้แต่ห้ามยิ้มไง มันเหมือนให้ความหวังคนอื่นพี่ไม่ชอบห้ามทำ"

"เฮ้อ! คุยกับพี่ปวดหัวชะมัด ไปดีกว่าค่ะ"

น้ำหวานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปลงๆก่อนจะเดินลงจากรถไปทำงานของตัวเองต่อ ดัชกรมองตามเธอไปก่อนจะฮึดฮัดอย่างขัดใจที่หญิงสาวไม่ยอมเชื่อฟังเขา

"ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว น้ำหวานดื้อเกินไป"

เขาทำหน้าคิดหนัก ครุ่นคิดตลอดทางว่าจะเอายังไงกับทุกสิ่งในตอนนี้ดี

'ยังไงเขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ชอบ'

เวลาผ่านไป...

น้ำหวานเดินทางมาช่วยเพื่อนสนิทในงานแต่งงานที่บ้าน เธอไม่ได้บอกกับดัชกรเพราะยังไงก็ต้องมาเจอกันที่นี่ และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นเพื่อนของน้องสาวเขา

"ขอบคุณมากนะน้ำหวานที่มาช่วยอ่ะ ถ้าไม่มีแกนะแย่แน่นอน"

"เพื่อนกันถ้าไม่ให้ช่วยแกแล้วจะให้ช่วยใครล่ะ"

ทั้งสองคนสวมกอดกันแน่น มิตรภาพความเป็นเพื่อนของเธอกับดาริกามีมากมายเกินกว่าที่คนอื่นจะเข้าใจ เราสองคนเรียนด้วยกันมา มีอะไรคอยช่วยเหลือกันมาตลอด ปัญหาเรื่องแฟนก็คุยกันตลอดเหมือนเป็นทั้งเพื่อนและที่ปรึกษา

หลังจากนั้นดัชกรก็ตามหาหญิงสาวทราบมาจากลูกน้องคนสนิทว่ามาที่บ้านของเขาพอดี ชายหนุ่มไปเจอเธอก็สวมกอดทันทีด้วยความคิดถึงแต่ก็ยังกลัวอยู่เพราะเขาชอบลวนลามเธอแบบถึงเนื้อถึงตัว จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีวี่แววจะใจอ่อนกับเขาเลย และที่น่าตกใจกว่าคือ น้ำหวานเป็นเพื่อนสนิทของดาริกาน้องสาวแท้ๆของเขา เขาไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดีแถมน้องสาวรู้ทีหลังโดนด่ายกใหญ่อีก เหมือนดาริกาไม่อยากให้เขายุ่งกับน้ำหวาน ไม่ใช่กลัวเขาโดนหลอกแต่สงสารเพื่อนมากกว่าที่ต้องมาทนกับเขา

"น้ำหวานจ๋าคืนนี้นอนที่นี่ป่ะ"

หญิงสาวส่ายหน้าทันทีไม่ยอมทำตามที่เขาเสนอ ถึงแม้ว่าจะมีห้องนอนมากมายเธอก็ไม่นอนเด็ดขาด คนอย่างเขาไว้ใจไม่ได้น่ากลัวเกินไป ถ้าเธอยังไม่มั่นใจไม่มีทางที่จะปล่อยโอกาสให้เขาแน่นอน

"ไม่ค่ะ"

"ใจร้ายอ่ะ น้ำหวานใจร้ายกับพี่มากเลยนะ"

เขาทำหน้าน้อยอกน้อยใจหญิงสาว นี่ก็ตื้อมาไม่รู้เท่าไหร่ยังดูระแวงเขาอยู่อีก ไว้ใจกันสักนิดก็ไม่ได้มันน่าน้อยใจชะมัดเลย

"น้ำหวานยังไม่ได้จัดการพี่เรื่องเพื่อนเลยนะคะ กล้าดียังไงไปขู่เพื่อนน้ำหวาน"

"ก็ใครให้หมอนั่นมาใกล้แฟนพี่ล่ะ ดูสายตาที่มองก็รู้แล้วว่าชอบน้ำหวานแทบจะกลืนกินอยู่ล่ะ"

"เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยค่ะพี่ต้องเข้าใจใหม่"

เธอหันไปมองชายหนุ่ม อยากให้เขายอมรับความจริงว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเลือกคบกับเขารึเปล่าเลย แต่เล่นแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปแก้ตัวกับคนอื่นยังไง

"อีกหน่อยก็เป็น"

"คิดไปเองค่ะ"

"ไม่ได้คิดไปเองพี่มั่นใจว่าน้ำหวานไปไหนไม่รอดหรอก น้ำหวานต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น"

เขาเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจก่อนจะดึงหญิงสาวมานั่งลงบนตัก ท่าทางเขาต้องพาเธอไปเจอคุณพ่อซะแล้ว ไม่อย่างนั้นมีแววว่าหญิงสาวจะดื้อหนัก ตอนนี้ก็ไม่ยอมกันอยู่แล้วเพราะเห็นว่าเขาทั้งรักทั้งหลงจึงไม่ยอมอ่อนข้อให้ไง

'ดื้อแบบนี้ต้องกำราบซะแล้ว'