ตอนที่ 17 อยากตายใช่ไหม

1801 Words

สีหน้าอมทุกข์ของเพื่อนรักทำให้ปลายฝันเองก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่เธอเห็นเชอร์รีลเป็นแบบนี้มาร่วมหนึ่งสัปดาห์แล้ว ส่วนสาเหตุก็ไม่ต้องคาดเดาให้ยาก ว่าเพื่อนสนิทที่เคยสดใสตลอดเวลาทำไมถึงได้กลายเป็นคนที่มีเรื่องคิดมากเช่นนี้ “ทะเลาะกับเวอีกแล้วเหรอแก” ไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วที่ปลายฝันถามคำถามนี้กับเพื่อนสนิท แต่เชอร์รีลก็ได้แต่ทำหน้านิ่ง ๆ อึกอักไม่ยอมตอบ ก็พอเข้าใจได้ว่าคงไม่อยากเอาความทุกข์ของตนเองมาเล่าให้ใครต่อใครต้องคิดมากไปด้วย “ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ เลยฝัน” แต่เมื่อทนเก็บมันเอาไว้ไม่ไหวเชอร์รีลก็ยอมเอ่ยปากพูดออกมาในที่สุด “ไม่เข้าใจอะไรไรเชอร์” “ไม่เข้าใจว่าทำไมเวถึงต้องทำให้เรื่องมันใหญ่ขนาดนี้ แกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” มันเป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เธอหันไปมองเพื่อนสนิทที่ทำเพียงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะเล่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง “เวให้พ่อของตัวเองหนุนหลัง แล้วบีบให้พ่อของฉันยอมให้ PN กรุ๊ป เข้ามาดูแลบริษัท ทั้ง ๆ ที่เวก็รู้ว่าพ่อไม่มีทางยอมง่าย ๆ แน่ ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้พ่อของฉันไม่ชอบเวมากขึ้นกว่าเดิม” พูดพลางก็ถอนหายใจไปพลาง “ทีแรกพ่อก็ไม่ยอมหรอก แต่แกรู้ไหมฝันว่าเวทำยังไง” “ทำยังไงวะ” “เวขู่พ่อน่ะสิ บอกว่าถ้าไม่ยอมจะทำให้ทั้งฉันและบริษัทป่นปี้ให้หมด” เล่ามาถึงตรงนี้เชอร์รีลก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ดีหน่อยที่บริเวณหลังตึกเรียนในช่วงเวลานี้มีนักศึกษาไม่เยอะนัก “ทั้ง ๆ ที่เวสัญญาว่าถ้าฉันทำตัวดี ๆ เขาจะไม่ยุ่งกับพ่อ ไม่ยุ่งกับบริษัท แต่เวก็ไม่รักษาสัญญา” คนเป็นเพื่อนไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรดี ปลายฝันได้แต่ยกมือขึ้นมาลูบแผ่นหลังของเพื่อนสนิทแผ่วเบาเพื่อปลอบใจ แม้แต่เธอเองก็ยังคิดไม่ถึงว่าเวคาจะกล้าทำกับเชอร์รีลขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเป็นคนที่เอาใจและตามใจเพื่อนของเธอทุกอย่าง อย่าว่าแต่ทำร้ายจิตใจ แค่ขึ้นเสียงใส่สักครั้งยังไม่เคย “ช่างเรื่องไอ้เวไปก่อน คืนนี้ไปเที่ยวกันปะ ปลดปล่อยบ้างจะได้หายเครียด” ปลายฝันเอ่ยชวน เผื่อว่าจะทำให้อีกฝ่ายสดชื่นขึ้นมาบ้าง “ก็อยากไปอยู่ แต่คงต้องโทรไปขอเวก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอาละวาดไปวุ่นวายกับพ่ออีก” เชอร์รีลตอบกลับพร้อมพ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกมาอีกครั้ง แล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเพื่อโทรหาเขา รอสายอยู่เพียงครู่เดียวเวคาก็กดรับ //มีอะไร// น้ำเสียงห้วน ๆ ที่เอ่ยถามก็พอเดาได้ว่าเขายังโมโหอยู่เพราะเมื่อเช้าก็เพิ่งทะเลาะกันมา “แค่จะโทรมาบอกว่าคืนนี้จะไปเที่ยวกับฝัน เลิกเรียนแล้วจะไปห้องฝันเลย ไม่กลับคอนโด” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เวคาจะตอบกลับมา //จะไปก็ไป ชุดน่ะ อย่าแต่งให้มันโป๊มาก ถ้าฉันรู้ว่าเธอแต่งตัวไปยั่วผู้ชายคนอื่น รู้ใช่ไหมว่าตัวเองจะโดนอะไร// “รู้แล้วน่า เชอร์แค่จะไปเที่ยวไม่ได้ไปหาผัวนะเว” //ก็ให้มันจริง// เขาพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็วางสาย ราวกับว่าตอนนี้กำลังรีบร้อนทำอะไรอยู่สักอย่าง “เวว่าไงเชอร์” เมื่อเห็นเพื่อนคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วปลายฝันก็รีบเขยิบเข้ามาหาแล้วถามทันที “เวบอกไปได้น่ะ” “ดี ถ้างั้นคืนนี้ไปเที่ยวสุด ๆ กัน” ///// อีกด้าน หลังจากที่วางสายจากเชอร์รีล เวคาก็หันไปหาลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกัน วันนี้เขาต้องเข้ามาดูงานให้พ่อ กว่าจะเสร็จก็คงดึกเลยปล่อยให้เธอไปเที่ยวได้ตามใจ “คีล นายส่งคนไปตามเชอร์ให้หน่อย คอยดูว่าคืนนี้เชอร์กับเพื่อนไปเที่ยวที่ไหน ได้เรื่องยังไงก็มารายงานด้วย” “ได้ครับคุณเว เดี๋ยวผมสั่งลูกน้องให้ครับ” ใบหน้าคมพยักขึ้นลงตามคำที่ลูกน้องบอก แล้วก็เดินไปยังกล่องใส่สินค้าที่กำลังเตรียมจะส่งออกคืนนี้ ที่จริง PN กรุ๊ป ไม่ได้ส่งออกสินค้าหรือทำธุรกิจผิดกฎหมายแต่อย่างใด แต่ในเส้นทางที่เลือกเดินนั้นมันปฏิเสธไม่ได้ว่าแทบจะเป็นเส้นทางสีดำเลยก็ว่าได้ ถึงสินค้าไม่ผิดกฎหมาย แต่ที่มาของอำนาจและเส้นสายย่อมไม่ได้มาด้วยวิธีใสสะอาดแน่นอน ผู้เป็นพ่อเคยเล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนก็เป็นเพียงนักธุรกิจธรรมดา แต่ถูกครอบครัวที่เหลือเพียงไม่กี่คนผลักไสจนต้องเลือกเส้นทางสายนี้เพื่อความอยู่รอด ซึ่งเวคาก็เห็นด้วย หากเป็นคนดีแล้วมันไม่ได้ดี แล้วจะเป็นไปทำไม กว่าจะตรวจสอบสินค้าที่โกดังเสร็จดูเวลาอีกทีก็เกือบสามทุ่มแล้ว “นานแค่ไหนแล้วเนี่ยที่ฉันไม่เห็นแกแต่งตัวแบบนี้” ปลายฝันพูดพร้อมกับใช้สายตาพิจารณาเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างกันในผับชื่อดัง เชอร์รีลในชุดเดรสสายเดี๋ยวสีแดงสดแสนเซ็กซี่ตัดกับผิวขาว ๆ ของเธอ ยิ่งมองก็ยิ่งมีเสน่ห์ “นานอะไรฝัน ฉันก็ใส่ชุดแบบนี้ปกติ” เชอร์รีลตอบแล้วก้มมองชุดที่ตัวเองสวมอยู่ มันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน “ที่ฉันบอกว่านาน หมายถึง นานแค่ไหนที่ไม่เห็นแกใส่ชุดแบบนี้แล้วออกมาเที่ยวโดยที่ไอ้เวไม่มาด้วย” จะว่าไปมันก็จริง ปกติก็ไม่ได้เป็นคนชอบเที่ยวสถานบันเทิงแบบนี้เท่าไหร่ ส่วนมากที่ได้ไปเที่ยวก็เพราะเวคาชวนไปที่คลับของเขามากกว่า อีกฝ่ายไม่เคยบังคับเรื่องแต่งตัวหากมีเขาไปด้วย จะใส่สั้น ใส่โป๊อย่างไรก็ไม่เคยว่า นี่คงเป็นไม่กี่ครั้งที่เธอได้ใส่เสื้อผ้าแสนเซ็กซี่โดยที่ไม่มีเขาข้างกาย “ช่างมันเถอะฝัน อุตส่าห์ได้มาเที่ยวแล้ว แกจะพูดถึงเวทำไม” เธอเอ่ยบอกแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่ม สองสาวยกแก้วขึ้นชนแล้วโยกย้ายส่ายไปตามจังหวะเสียงเพลง ปลายฝันหน้าตาสวยน่ารัก ส่วนเชอร์รีลก็สวยเซ็กซี่จนสะดุดตา คงไม่แปลกหากจะมีผู้ชายจากหลาย ๆ โต๊ะคอยจ้องตาเป็นมัน แล้วก็มีผู้ชายหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับพวกเธอ “สวัสดีครับ ภูมิครับ” เขาแนะนำตัวพร้อมกับยกแก้วของตัวเองขึ้นมา เชอร์รีลกับปลายฝันได้แต่หันมองหน้ากันก่อนที่จะยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้า เขายังยืนอยู่ที่เดิมแถมยังดูเหมือนจะขยับตัวเข้ามาใกล้เธอมาขึ้นเรื่อย ๆ จนเชอร์รีลต้องพาตัวเองไปยืนเบียดกับเพื่อน “มากันแค่สี่คนเหรอครับ สนใจรวมโต๊ะกับพวกผมไหม เดี๋ยวคืนนี้ผมเลี้ยงเอง” ผู้ชายที่ชื่อภูมิยังคงพูดต่อโดยที่ไม่ได้สนใจสีหน้าและอาการอึดอัดของพวกเธอเลยแม้แต่น้อย “ขอโทษนะคะ พอดีพวกเราอยากสนุกกันแค่สี่คน” เชอร์รีลรีบปฏิเสธออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม เธอไม่ชอบให้ใครมาทำรุ่มร่าม และอีกอย่าง หากเวคารู้มีหวังเป็นเรื่องอีกแน่ “แค่สี่คนจะสนุกอะไรล่ะครับ ไปสนุกกับพวกผมดีกว่า ไม่น่ากลัวหรอก ยังมีสาว ๆ ที่โต๊ะอีกตั้งหลายคน” เขาพูดพลางขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ “นี่นาย ไม่ได้ยินที่เพื่อนฉันบอกหรือไงว่าอยากสนุกกันแค่สี่คน กลับไปที่โต๊ะของพวกนายได้แล้ว” จนปลายฝันเองก็ทนไม่ไหวต้องพูดออกมา “แหม...อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยครับ ก็เห็น ๆ อยู่ว่ามากันแค่สี่คน หรือว่าดึงราคา” คราวนี้ไอ้ผู้ชายนิสัยเสียไม่พูดเปล่า กลับยื่นมือมาคว้าข้อมือของเชอร์รีลเอาไว้ “ปล่อยนะ” เธอพยายามจะสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่อีกฝ่ายกลับกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ “ไปหน่อยนะครับ แค่แป๊บเดียวก็ยังดี” “ไม่ไปค่ะ ปล่อยด้วยค่ะ” เธอปฏิเสธอย่างชัดเจนอีกครั้ง แต่ผู้ชายตรงหน้าก็ยังพยายามดึงเธอให้เดินตาม “ปล่อย” เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้เชอร์รีลตัวชาวาบ เมื่อคนที่มายืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้คือเวคา “ไม่เสือกดิวะ ไม่ใช่เรื่องของมึง” ไม่ทันจบประโยคดี ภูมิก็ถูกถีบจนล้มไปกองกับพื้น “โอ้ย! มึงกล้าถีบกูเหรอวะ” “กูทำได้มากกว่าถีบอีกถ้ามึงยังอยากจะยุ่งกับผู้หญิงของกู” เวคากัดฟันพูดลอดไรฟันออกมา ในตอนนี้เขากำลังพยายามข่มอารมณ์ความโกรธเอาไว้อยู่ “กลับไปที่โต๊ะของมึง” “กูไม่กลับ แล้วมึงจะทำไม” “มึงอยากตายใช่ไหม” คราวนี้วัตถุกระบอกสีดำที่เหน็บอยู่ตรงเอวถูกดึงออกมา แล้วจ่อไปที่หน้าผากของผู้ชายตรงหน้า เวคาสอดนิ้วชี้เข้าตรงไกปืนพร้อมยิงตลอดเวลา “คิดใหม่ คิดดี ๆ อยากตายอยู่ตรงนี้หรืออยากกลับไปแดกเหล้าที่โต๊ะต่อ” ใบหน้านิ่งเฉย นัยนต์ตาสีเข้มจ้องมองอีกฝ่ายไม่ละ และเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของเขา ภูมิก็รีบเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง สายตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ ร้านที่ผู้คนกำลังจ้องมาที่เขา ทำให้ทุกคนต่างรีบหลบสายตาแล้วหันไปสนุกกับเครื่องดื่มบนโต๊ะของตัวเองต่อ “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามแต่งตัวโป๊” แล้วเมื่อสายตามาหยุดอยู่ที่ร่างระหง เสียงทุ่มต่ำก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิด “ไม่เห็นจะโป๊ ปกติเชอร์ก็แต่งแบบนี้เวลาออกมาเที่ยว” เธอเถียงกลับแล้วก็หันไปยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนต่อ ในขณะเดียวกันวงแขนแกร่งก็ตวัดโอบเอวบางให้มายืนชิดตัวเอง “ดื้อ” ///////////////////////////////////////////////////////

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more