“เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ไปกดเงินที่กระบี่ตามที่น้ำอิงบอก เงินอยู่ในซอง พี่วางไว้ในห้องของน้ำอิงแล้วค่ะ”
น้ำอิงพยักหน้ารับ ยังไม่รู้ว่าแองจี้กดเงินมาได้มากน้อยเพียงใด “พี่แองจี้แบ่งส่วนของพี่แองจี้ไปหรือยังคะ”
“พี่แบ่งมาแล้วค่ะ นาฬิกาของเขาพี่เอาไปขายที่ฝั่งมาเลย์ฯ ขายได้เกือบล้าน”
แองจี้นึกถึงวินาทีที่ตนเองเอานาฬิกาของเรอัลไปขาย พอรู้จำนวนเงินจากร้านรับซื้อถึงกับเบิกตาโต
“เฮ้อ...พี่อิจฉาชีวิตพวกมหาเศรษฐี ใส่นาฬิกาเรือนละเป็นล้าน นาฬิกาของพวกเขาหนึ่งเรือน สามารถสร้างบ้านหลังน้อยๆ ของพวกเราได้เลยนะคะ”
“อย่าไปอิจฉาพวกเขาเลยค่ะ พี่แองจี้”
น้ำอิงตบเบาๆ บนมือหยาบกร้าน เพราะทำงานหนักมาทั้งชีวิตของคู่หู่ตนเอง
“เราคงขายได้แต่นาฬิกา ส่วนแหวนคงขายไม่ได้แน่นอนค่ะ”
“ทำไมคะ”
แองจี้เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย ทุกครั้งที่ได้บัตรเอทีเอ็มของเหยื่อมา น้ำอิงจะสั่งให้ไปกดเงินในจัง
