ทางด้านของเรอัล มั่นใจว่าน้ำอิงคงหนีไปไม่ไกลแน่ และอาจเป็นไปได้ว่าหญิงสาวกำลังหลบอยู่ที่ใดที่หนึ่ง จึงตะโกนขู่ฟ่อท่ามกลางความมืดมิด
“น้ำอิง ออกมาได้แล้ว ผมรู้นะว่าคุณได้ยินเสียงของผม” ขณะตะโกนออกไป เรอัลก็กวาดสายตามองรอบๆ บริเวณไปด้วย
“จะบอกให้เอาบุญนะน้ำอิง แถวนี้มีงูชุกชุมไม่ต่างจากยุง ระวังเจอกับแขกไม่ได้รับเชิญเข้าล่ะ”
“คนบ้า! จะขู่ทำไมนักหนา คนยิ่งกลัวๆ อยู่ด้วย”
น้ำอิงพึมพำเบาๆ อยู่คนเดียว เริ่มนั่งไม่เป็นสุข หวาดระแวงไปหมดเวลาได้ยินเสียงซอกแซกข้างๆ ตัว
“น้ำอิง คนสวย แม่โจรสาวสุดแสบ คุณกลัวผมมากกลัวงูยังงั้นหรือ”
เรอัลกระตุกยิ้มเย็น เมื่อเห็นพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปเกือบสิบเมตรมีการเคลื่อนไหว ราวกับมีใครหลบซ่อนตัวอยู่อย่างแน่นอน และไม่รอช้า รีบเพิ่มความหวาดกลัวให้กับน้ำอิงมากกว่าเดิม
“ผม ‘กัด’ คุณแล้วทำให้คุณมีความสุข ไปด้วยกัน แต่งอ งู กัดคุณแล้ว มีแต่ตายกับตายนะครับ แล
