“ชั้นอยากปลดปล่อย ชั้นอยากปลดปล่อย ชั้นอยากปลดปล่อย…” เซริพึมพรำประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่หน้าห้องจัดเลี้ยงจนล้มตัวลงบนฟูกนอนในห้องพัก
“เซริน่าจะเหนื่อยและกดดันมากจนอยากปลดปล่อยอย่างที่ทานากะคุงว่าไว้จริงด้วยแหะ” มาโคโตะดื่มไปบ้างแต่ยังไม่เมาจนอ่อนปวกเปียกเท่าคนตรงหน้า “หลับยาวแน่คืนนี้ เรากลับไปกรึ๊บกันต่อเถอะยูตะ”
“เมื่อกี้คุณย่าโทรมาพอดี เดี๋ยวผมโทรหาท่านก่อน เดี๋ยวตามไปนะครับ”
“โอเคพี่ไปก่อนนะ พี่ยังไหว! โอ๊ย!” มาโคโตะหันไปชนประตูเลื่อนเสียงดังโครม เอาที่สบายใจ…ยังไหวก็ยังไหว!
ยูตะยืนหันหลังให้คนพับคนอ่อน กดโทร.ออกต่อสายถึงคุณย่าและพูดคุยกันไม่กี่นาทีก็วางสาย ไม่ทันรู้ว่าเซริพยุงตัวขึ้นจากฟูกนอนแล้วโผเข้ากอดยูตะจากทางด้านหลัง
“เห้ย! พี่ พี่ลุกไหวด้วยเหรอ…เหวอ!” ยูตะทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมคนตัวโตที่ประกบหลังอยู่ เซริพ่นลมหายใจร้อนปนกลิ่นแอลกอฮอล์รดกรอบหน้าคนตัวเล็กพลางกระชับ
