SEIRIYUTA | มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่า | Throwback

1203 Words

รุ่นพี่คร้าบบบบ ผมมาแล้วววว" เสียงตะโกนท่ามกลางเสียงรถยนต์จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมอง คนร่างสูงในชุดสูทเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนชื่อดังค่อย ๆ คล้อยใบหน้าคมคายตามเสียงเรียก "พี่รอผมอยู่เหรอ" ยูตะฉีกยิ้มกว้างหลังวิ่งลงมาจากรถ "ชั้นหยุดยืน...กดเปลี่ยนเพลงต่างหาก" เซริใส่ Airpods ที่หูคล้ายกำลังฟังเพลงจากโทรศัพท์ยี่ห้อดัง ทว่ายังไม่ได้กด PLAY เพื่อเริ่มเพลงแต่อย่างใด มีคนฟังเพลงทิพย์แล้วหนึ่งอัตรา "หูดีจุง!~ ขนาดฟังเพลงอยู่ยังได้ผมเรียกด้วยแล้วพี่ฟังเพลงอะไร แนะนำผมบ้างสิ" ชีวิตประจำวันของเซริเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอเจ้าหมอนี่ระหว่างทางเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาจะลงรถไฟฟ้าและเดินจากสถานีมาโรงเรียนเป็นประจำ แต่วันนั้นยูตะบังเอิญนั่งรถผ่านมาเจอพอดี เห็นแค่หลังไว ๆ ก็รู้ทันทีว่าคนนั้นคือเซริ "คุณนิชิโนะ จอดก่อน จอดก่อน แป๊บนึง" รถเบนซ์สีบรอนซ์เงินคันงามชะลอตรงริมฟุตบาทข้าง ๆ ทีแรกเซริคิดว่าเป็นคนจะถามทาง จึงสืบเท้าเดินเข้าไปใกล้ประตูที่ติดฟิล์มกระจกทึบจนมองไม่เห็นคนข้างใน คุณหนูคนรุ่นน้องลดกระจกลง ชะโงกหน้าออกมา โบกมือทักทาย "อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ฮายาม่า" "อ่อ...อรุณสวัสดิ์ครับ ยามากูชิคุง" รุ่นพี่ทักทายตอบ...ไม่ใช่คนถามทางแต่เซริอาจต้องถามใจตัวเอง "นั่งรถไปด้วยกันสิครับ อีกตั้งไกลกว่าถึงโรงเรียน" "ขอบใจนะ แต่ชั้นเดินอย่างนี้ทุกวันน่ะ" "แต่มันไกลนะครับ ไปด้วยกันเถอะ" "ไม่เป็นไร นายไปก่อนเถอะ" ยูตะไม่ลดละความพยายามแต่เซริก็ยังคงปฏิเสธ หลังจากนั้นเกือบทุกเช้าที่เจอ รุ่นน้องก็ไม่วายมาตื้อชวนมานั่งรถด้วยกันอีก 'คือเดินมาโรงเรียนมันประหลาดกว่าชาวบ้านเขายังไงกัน!' จนกระทั่งคนช่างตื้อหมดความอดทนเลยเป็นฝ่ายขอลงมาเดินด้วยซะเลย คนอย่างเซริน่ะถ้ารับปากแล้วก็คำไหนคำนั้น ดันหลวมตัวรับปากว่าจะการยืนรอนี่สิแต่อย่างว่านะ ถ้ายังไม่คุ้นเคยกันก็ต้องวางมาดสักหน่อย จะว่าไป...อยากให้แนะนำเพลงงั้นเหรอ? เซริยิ่งเป็นพวกไม่พูดเยอะกับคนยังค่อยไม่สนิทซะด้วยสิ เลยส่งหูฟังข้างนึงให้คนช่างถามลองฟังเอาเอง "พี่ชอบฟังเพลงของ Ed Sheeran งั้นเหรอ ดีล่ะเดี๋ยวผมโหลดมาฟังบ้างดีกว่า" ว่าแล้วยูตะก็ยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหาเพลงบ้างโดยไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังถูกรุ่นพี่ลอบปลายตามองอยู่ พอได้มองหน้าใกล้ ๆ ยิ่งทำให้คิด...ผู้ชายอะไรทั้งหน้าหวานละมุน ตากลมโตบ้องแบ๊ว ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกะผู้หญิง จะมีคนนึกว่าผู้หญิงที่ไหนมาแต่งคอลเพลย์นักเรียนชายบ้างมั้ยเนี่ย 'เห้ย! แต่เขาเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายเรียบร้อยลูกคุณหนูถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ส่วนแกก็เป็นผู้ชายนะเซริ จะหน้าหวานแค่ไหนก็ผู้ชายนะ' คนอายุมากกว่าปรามตัวเองในใจ "หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ" ยูตะถามยกมือลูบหน้าไปพลาง "เอ่อ...หาเพลงเจอยัง" หึ...เปลี่ยนเรื่องเก่ง! ตอบไม่ตรงคำถามเก่ง! "เจอแล้วครับ Perfect นี่เองที่ร้องว่า I found the love for me..." "อืม..." เซริยักไหล่ เพลงอะไรกันแค่ท่อนแรกก็กินใจแล้ว แปลว่า...ชั้นเจอความรักของชั้น ทั้งคู่ยืนอยู่บนฟุตบาทรอสัญญาณไฟเดินข้ามทางม้าลาย ยูตะสมวิญญาณเจ้าหนูจำไม ถามเก่งมาก ถามอย่างกะจะสมัครเป็นคนรู้ใจ "พี่สูงเท่าไหร่น่ะ" รุ่นน้องขยับตัวเข้าใกล้ เงยหน้ามอง ยกมือวัดความสูง เซริหันควับกลับมา "ถามเพื่อ?" "ผมสูง 180 แต่มองจากมุมนี้พี่ดูสูงกว่าผมเยอะเลย พี่สูงถึง 190 หรือเปล่า" "186..." "โห...ก็ไม่น้อยนะ ใคร ๆ ก็คิดว่าพี่เป็นนักบาสนะเนี่ย" "ใครที่ว่าคือใคร?" นั่นสิ...ใครพูดว่าเซริเหมือนนักบาส "เอ่อ...ก็เกือบทุกคนล่ะมั้งครับ" ยูตะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยเปื่อย "นายก็ด้วยสิ" รุ่นพี่พูดน้ำเสียงราบเรียบ "ครับ ยอมรับว่าคิดเหมือนกัน" คิดกันไปคิดกันมาระวังจะลงเอยด้วยคำว่า 'คิดตรงกันนะเออ' คนรุ่นน้องกระชับแขนกอดกระเป๋านักเรียนไว้แน่น แอบเม้มริมฝีปากอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนจะเขินแต่ไม่รู้ว่าเขินไปทำไมยังไม่ทันจะสนิทกันเลย แปลกจังทุกวันนี้กลับบ้านไปจะทำอะไรก็นึกถึงหน้าเซริตลอดเวลา 'บ้าน่ะ! เกิดมาจนอายุ 17 ปีเพิ่งความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ทั้งที่ก่อนหน้าก็เรียนโรงเรียนชายล้วนไม่ยักกะคิดอะไรแบบนี้' ยูตะเริ่มกลัวใจตัวเอง "ข้ามถนน!" คำสั่งสั้น ๆ ห้วน ๆ ดังขึ้นทำลายความเขินอายที่มีอยู่ลง คนอายุน้อยกว่าสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะสืบเท้าฉับ ๆ ตามหลังคนร่างสูงไปได้เห็นเขาจากข้างหลังก็ดีนะ ไหล่กว้างน่าซบดีจัง~อกก็น่าซุก ซุกแล้วคงจะจมหายเข้าไปในแผงอกอุ่น ๆ เลยมั้ง ถึงแม้หน้าตาจะดูเย็นชาเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งไปหน่อยก็เถอะ แต่ว่านะ...บุคลิกลุย ๆ เท่ ๆ อย่างเซริให้เป็นเจ้าชายคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ควรจะเป็น...มากกว่านะ! ยูตะเติมคำในช่องว่างแอบยิ้มกรุ่มกริ่มน่าสงสัยอยู่คนเดียว "ยิ้มอะไร" เซริสังเกตว่ารุ่นน้องมองเขาแล้วยิ้ม "เปล่า ไม่มีอะไรครับ เพลงมัน...เพราะดีครับ ฟังแล้วอารมณ์ดีสุด ๆ แหะ ๆ" ระหว่างทางเซริไม่ได้เป็นฝ่ายชวนคุยอะไรเลย แต่จะเป็นฝ่ายตอบเสียมากกว่า ถามคำก็ตอบคำ! 15 นาทีต่อมา ยูตะเริ่มหอบแฮ่ก ๆ เพราะไม่เคยต้องเดินข้ามถนน ขึ้นเนิน หลบคน ผ่านสวนสาธารณะหรือไปไหนมาไหนไกลขนาดนี้มาก่อน เรียกว่าเกิดมาเพื่อเป็นคุณหนูจ๋าสุด ๆ แค่นี้เหนื่อย! จะเป็นนักเคนโด้ได้เหรอ "อีกไกลมั้ยครับ..." "เลี้ยวขวาแยกหน้า..." ใช่...เลี้ยวขวาแล้วก็ต้องเดินต่ออีก 300 เมตรจึงจะถึงประตูโรงเรียน "พี่เดินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ" "ใช่" "มันไกลมากเลยนะ ไม่เหนื่อยเหรอ" "ออกกำลังกาย" "จริงด้วยสิ เคล็ดลับการเตรียมความพร้อมของแชมป์เยาวชนแน่ ๆ เลย งั้น...ผมขอทำตามเคล็ดลับนี่ด้วยคนนะครับ" "ห๊า?!!" อีกฝ่ายอ้าปากค้าง ทั้งทีที่ถึงโรงเรียนมีกลุ่มสาว ๆ รุ่นน้องวิ่งมาทักทายเซริกันเป็นการใหญ่ ในล็อกเกอร์ก็เต็มไปด้วยจดหมายรักฟรุ้งฟริ้ง บางวันก็เจอคนเอามายื่นให้ต่อหน้ากลางโรงอาหารอีกต่างหาก ช่วยไม่ได้คนมันฮอตนี่นา!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more