Tol... I Love You!

Chapter 2

By Michael Juha

----------------------

Biglang napadilat ang aking mga mata nang naramdaman ko ang paglapat ng labi niya sa mga labi ko. “Uhhhhmmmmp!” Ang nasambit ko, umalipin sa aking utak na kumalas sa mga yakap at halik niya. Ngunit sa tindi ng hilo at panlalanta ay hindi ko magawa ito. Kaya’t tumututol man ang aknig isip, wala akong nagawa kundi ang magpaubaya at pilit na ipinikit ko na lang ang aking mga mata, pinakiramdaman ang bawat dantay ng kalamnan niya sa aking balat.

Tila puno ng kasabikan ang mga halik ni Lito. Naririnig ko pa ang malalalim at habol-habol niyang paghinga. May ilang minuto rin niyang pinaglaruan ang aking bibig, ninamnam nang maigi ang bawat pagdampi ng aming mga labi. Nariyan iyong ipinasok niya ang kanyang dila sa loob at pilit na nilaro-laro ang aking dila. Bumaba rin ang mga labi niya sa aking leeg at sa dibdib. Sinipsip-sipsip din niya ang magkabilang utong ko. Kinagat-kagat ang mga iyon na para bang gigil na gigil at sarap na sarap sa kanyang ginagawa.

Bumaba ulit ang mga labi niya patungo sa pusod ko, ipinasok doon ang kanyang dila at nilalaro ang kaloob-looban nito. Hanggang sa bumaba pa ang dila, iginapang sa aking pinong balahibong-pusang nakahilera patungo sa umbok ng aking pagkalalaki.

Dali-daling hinubad niya ang aking pantalon. Tumayo siya at pilit na hinila ito. Pagkatpos, sumampa uli siya sa kama at doon, naramdaman kong nasa loob na ng kanyang bibig ang aking pagkalalaki.

“Ahhhhhhhh… Shiiiiiiiitttttttt…” ang mahinang daing ko. Kahit nasa ganoong kalasingan at hilo ako, ramdam ko pa rin ang init ng kanyang bibig habang isinubo nito ang aking ari at ang sarap na dulot nito lalo na noong itinaas-baba niya ang ulo niya. At nang binilisan pa niya ang kanyang ginawa nagdulot ito ng ibayong sarap.

Ngunit, gaano man kasarap ang sensasyon na naramdaman ko, hindi ko pa rin magawang marating ang ruruk dahil sa sobrang pagod at hilo.

Maya-maya, itinaas ni Lito ang dalawa kong paa at isinandal ang mga ito sa balikat niya. Napaigting ako noong maramdamang bumubundol-bundol sa may butas ng puwet ko ang naghuhumindig niyang pagkalalaki. Tinangka kong iharang ang mga kamay ko ngunit sadyang wala akong sapat na lakas upang labanan ang kahayukan ng aking kaibigan.

“Ahhhhhh!” Isang mahinang ungol ang naipalabas ko noong sapilitang nakapasok ang matigas niyang pagkalalaki sa butas ng aking likuran. Sobrang sakit ang naramdaman ko lalo na nang sinimulan na niya ang pag-ulos. Pilit ko mang pumalag, hindi ko magawa.

Ewan kung ano ang nasa isip ni Lito habang ginagawa niya iyon sa akin. Marahil ay inakala niya na wala akong malay at hindi ko maaalala ang ginawa niyang iyon o sadya lang talagang naalipin siya sa matinding pagnanasa. Ewan ko rin kung napapansin niya ang pagngiwi ng aking mukha.

Ilang minuto rin ang ginawa niyang pag-ulos sa aking likuran hanggang sa naging manhid ang katawan ko. Pakiramdam ko ay lumulutang na lang ako sa kawalan. Iyon na ang huli kong natandaan.

Mag-aalas 10 ng umaga kinabukasan nang nagising ako. Sobrang sakit ng aking ulo, disoriented, at mahapdi ang sikmura. Wala akong damit at nang tiningnan ko kung sino ang nasa aking tabi, naroon si Lito, himbing na himbing at hubot-hubad. Pilit kong binalikan sa isip ang mga pangyayari sa nakaraang gabing iyon. Naalala ko ang eksena kung saan ay nilapastangan at pinagsamantalahan ng kaibigan ko ang lupaypay kong katawan. Biglang namuo ang matinding galit sa aking buong katauhan.

Tinangka kong bumangon ngunit naduwal ako at bumagsak sa sahig. “Ahhhhh!” Ang daing ko noong maramdaman ang sakit ng katawan at kirot sa may parteng likuran.

Nagising siya. “T-tol, gising ka na pala?” Tanong niya habang ikinuskos ang isang kamay sa kanyang mga mata na tila wala lang nangyari.

Hindi ko siya sinagot. Hubo’t-hubad. Pinilit kong tumayo at paika-ikang tinumbok ang bathroom na nasa loob lang ng kanyang kuwarto.

Bago ko naisara ang pinto ng paliguan, nagsalita siya. “Magluluto lang ako ng almusal sandali, ‘tol. Maligo ka lang d’yan.” Nakita ko sa guwang na bumalikwas siya sa higaan, pinulot ang brief at pantalon na nagkalat sa sahig, isinuot ang mga iyon, at dali-daling tinumbok ang kusina.

Dali-dali ko ring isinara ang pinto ng shower room. Dahil sa naramdamang asiwa sa magkahalong kirot at dulas ng kung anong dumi ang mayroon sa loob ng aking puwet, tinungo ko ang kubeta at dumumi. Sa pag-iri ko, pumatak ang naghalong dagta, dumi, at dugo. Masakit. Mahapdi. Napasigaw na lang ako. “TANGINAAAAAA!!!” tinimpi ang matinding galit.

Mabilis akong nag-shower at pagkatapos ay dali-daling pinulot ang mga nagkalat kong damit sa sahig. Kahit nabalot sa basa pang suka ang aking t-shirt, isinuot ko pa rin ito at simbilis ng kidlat na lumisan, hindi na hinintay pa ang inihanda niyang almusal.

“Sir! Mag almusal po muna kayo!” ang sigaw ng katulong noong nakita niya akong tuloy-tuloy lang ang paglabas sa kanilang gate.

Ngunit hindi ko na ito pinansin. Ni hindi ko na nga magawang lingunin pa siya.

Mistula pa rin akong lumulutang sa kawalan sa di maipaliwanag na tindi ng kalbaryong dinanas ko habang binaybay ang daan pauwi. Ni hindi ko alintanang dahil sa pagmamadali, naiwan ko pala ang aking sapatos at nakapaa lang habang naglalakad sa mainit na semento ng kalsada. Naglalaro sa utak ko ang eksena ng karahasang ginawa ng kaibigan ko sa akin. Naaamoy ko pa rin ang sariling suka sa isinuot na t-shirt. Nararamdaman ko pa rin ang hilo, ang sakit ng ulo, at higit sa lahat, ang hapdi ng sugat na dulot ng pwersahang pagpasok ng ari niya sa aking likuran. Malinaw na malinaw pa sa isipan ko ang paghawak niya sa mga paa kong nakataas at nakasandal sa mga balikat niya habang siya ay tila sabik na sabik at walang humpay na umuulos na parang hayop, gutom na gutom sa pagkain. Naglalaro rin sa isipan ko ang nagdideliryo niyang mukha na tila abot-langit ang nadaramang sarap habang ako ay halos mamamatay sa magkahalong hilo, panlalanta, sakit, at sama ng loob sa ginawa niyang kahayokan. Paulit-ulit na naglalaro sa isipan ko ang eksenang iyon. At naramdaman ko na lang ang mga luhang dumaloy sa aking pisngi.

“Isang araw… mas matindi ang igaganti ko sa iyo! Hindi ako papayag na hindi ako makakaganti sa ginawa mong pambababoy sa akin” Ang nabitiwan kong pangako sa sarili.

Tulala pa rin ako nang makarating ng bahay. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Parang gusto kong pumatay ng tao, magwala, maghanap ng gulo. Buong maghapon akong nakakulong ng kwarto. Sa gabi naman, buong magdamag na hindi ako dalawin ng antok.

Kinabukasan sa eskwela, hindi ko na siya pinansin. Sinadya kong umupo sa may likuran ng klase. Noong maglabasan na, tinawag niya ako. “Tol!”

Ngunit hindi ko siya nilingon. Nagmadali akong umalis patungo sa likod ng campus, sa botanical garden kung saan naroon ang mga malalaking puno at mga sementong upuan. Naupo ako sa isang tahimik na lugar, sa lilim ng isang malaking puno.

Habang nasa ganoong kalungkot akong pag-iisip, namalayan kong may umupo sa aking tabi.

Nilingon ko sino siya. Si Lito. Muli akong yumuko. Hindi ako kumibo. Matinding galit pa rin ang nag-uumapaw sa puso ko.

“Tol… m-may nagawa akong k-kasalanan sa iyo…” ang sabi niya, ang boses ay halatang nag-aalangan.

Nilingon ko siya sabay bitiw ng isang matulis na titig.

“P-patawarin mo ako, Tol…”

Doon ko na siya sinagot. Bagamat matindi ang aking galit ay pigil ang aking pagbitiw ng salita gawa ng ayaw kong mag-eskandalo. “Ganoon lang kadali??? Hindi ko akalaing bakla ka pala! Tangina… ang tagal na palang niloko ako! At hindi ka pa nakuntento, binaboy mo pa ako, tangina mo!!!”

Nabigla na lang ako nang napansin ko ang kanyang paghagulgol. “Patawarin mo ako Tol. Alam ko kung gaano katindi ang kasalanan ko sa iyo. Hindi ko lang napigilan ang aking sarili, maniwala ka…”

“Sabihin mo nga sa akin, dinig na dinig ko at sariwa pa sa aking isip noong binanggit mong ‘Tol… I love you!’ Totoo ba iyon? Totoo ba iyon?!” ang pigil ko pa ring boses.

Yumuko lang siya.

“Tumingin ka sa akin? Tangina!!!”

Sa kabila ng kanyang paghikbi, umamin siya, bagamat nag-aalangan. “T-too iyon, ‘Tol… matagal ko ng itinatago ang lahat. Hirap na hirap na ako ‘tol. Hindi ko na kaya ang aking sarili…” Muli siyang humagulgol.

Pakiwari ko ay may sumabog na bomba sa aking kinauupuan. At hindi ko na napigilan ang sariling hindi sumigaw, hindi alintana ang ilang mga estudyanteng naupo sa di kalayuan, ang iba ay seryosong nagbabasa, at ang iba naman ay nagku-kwentuhan. “Putang ina moooo!!!”

Biglang napalingon ang mga estudyanteng nasa ‘di kalayuan sa aming kinauupuan.

Tila natauhan din ako nang napansin ang kanilang nakiusyusong mga tingin. “Sorry po! Sorry po!” ang paghingi ko ng paumanhin.

Nang bumalik na silang muli sa kanilang mga ginagawa, pasimpleng hinablot ko ang buhok ni Lito at idinikit ang kanang kamao ko sa mukha niya, handang asintahin siya. “Mahal mo ako? Tarantado ka?”

“S-sige Tol, bugbugin mo na lang ako, hindi ako lalaban. Naunawaan kita. Mas kakayanin ko pa iyan kaysa hirap na dinaranas ng kalooban ko. Ngunit sana ay isipin mo rin na hindi ko kasalanan kung bakit ganito ang naramdaman ko para sa iyo. Kung maaari ko lamang sanang pigilin ito, di ko sana nagawa ang bagay na iyon sa iyo. Sige tol… suntukin mo ang mukha ko!” ang pigil din niyang pagsasalita.

Ngunit hindi ko itinuloy pa ang pagsuntok sa mukha niya. Pinigilan ko ang sarili gawa nang nasa loob kami ng campus at kung nagkataon, siguradong suspension ang aabutin ko. “Ang galing mo namang umarte, ‘Tol. Nakuha mo na nga ang gusto mo at ikaw pa itong ma-drama. Ganoon na lang ba iyon?” ang nasabi ko na lang.

“Sabihin mo sa akin ‘Tol kung ano ang gagawin ko upang mapatawad mo ako. Kahit magpaalipin ako sa iyo, gagawin ko, mapatawad mo lang ako.” Patuloy pa rin siya sa pag-iyak.

Sa pagkarinig ko sa sinabi niyang iyon, may biglang pumasok na kademonyohan sa utak ko. “OK… Simula ngayon, alipin na kita…”

“S-sige, Tol… Basta mapatawad mo lang ako, gagawin ko ang lahat.” Ang mabilis din niyang sagot na tila may saya itong dulot sa kanya.

Dahil sa nangingibabaw pa rin sa akin ang matinding galit at pag-aasam na makaganti, isang maitim na balak ang pumasok sa aking isip. “Hindi pa ba dumating ang mga magulang mo na nasa Maynila?” ang tanong ko.

“H-hindi pa Tol. Matagal-tagalan pa raw…”

“Good. Mamayang gabi, doon ako matutulog sa inyo.”

“Sige ‘Tol...” Ang masaya niyang sagot.

(Itutuloy)