พอรถม้ามาหยุดที่หน้าเรือนสกุลจาง ชายหนุ่มก็ก้าวลงจากรถม้ามาก่อน เขายื่นมือไปรับจางจื่อรั่วและจางฮุ่ยหลินลงจากรถม้าทีละคน
“ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ข้าไม่เข้าไปรบกวนท่านผู้เฒ่าทั้งสองจะดีกว่า ฝากขออภัยพวกเขาแทนข้าด้วยแล้วกันที่มาส่งเจ้าช้าเกินไป”
“จริงสิ เกือบลืมเลย นี่ของท่านข้าคืนให้เจ้าค่ะ” จางจื่อรั่วล้วงเอาแผ่นป้ายหยกออกมาจากกระเป๋าเล็กส่งคืนให้กับเซี่ยหลุน หยกชิ้นนี้เซี่ยหลุนมอบให้นางไว้ยืนยันกับคนที่จะมารับสามพี่น้องที่วัดร้าง สุดท้ายแล้วนางก็จากมาก่อน เวลานี้สมควรคืนให้เจ้าของแล้ว
เซี่ยหลุนยื่นมือออกไปรับ แต่แล้วเขาก็ชักมือกลับคืนมา
“ไม่ดีกว่า ข้ามอบให้เจ้าไปแล้ว หยกชิ้นนี้ย่อมเป็นของเจ้าถือเป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยข้าไว้ดีหรือไม่”
“ท่านไม่กลัวว่าข้าจะนำไปขายหรือเจ้าคะ ข้ากำลังวางแผนจะเปิดโรงหมอขายยาอยู่พอดีเชียว” หญิงสาวโยนแผ่นหยกในมือเล่น ดวงตาคู่งามช้อนขึ้นมามองเซี่ยหลุนด้วยสายตาล้อ
