ความทะเยอทะยานของกู้ลี่ถิง เขาเองก็รับรู้แต่เลือกปิดตาไปเสียข้างหนึ่ง เวลานี้ตนเป็นเพียงผู้พิการหากไม่เพราะความดีความชอบที่สร้างไว้จนได้รับค่าตอบแทนกลับมาบ้างคงจะรั้งตัวนางเอาไว้ไม่อยู่เช่นกัน กิจการร้านค้าอันเป็นสินเดิมของหวงอวี้หลัน กู้ลี่ถิงรับเอาไปดูแลอย่างไม่ชอบธรรมแต่ตนก็ต้องยอมผ่อนปรณเพราะอย่างไรนางก็ยังใช้เงินทองเหล่านั้นมาดูแลบิดา บุตรชายสามคนและบ่าวรับใช้ในจวนที่เหลืออยู่
“ท่านพ่อ มีอีกเรื่องที่ข้าต้องขอให้ท่านออกหน้าจัดการเรื่องของอาหลุนแทนข้าขอรับ” เซี่ยอี้เจ๋อนั่งหน้ามึนไม่ยอมลุกออกจากเก้าอี้อยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็กลั้นใจเอ่ยออกมาจนได้
“ยังมีอะไรอีก เจ้าทำทุกอย่างเพื่อสองแม่ลูกคู่นั้นยังไม่พอใจอีกหรือ? มีอะไรที่ต้องขอจากอาหลุนอีก” นายท่านผู้เฒ่าเซี่ยหลับตาลงไม่อยากมองหน้าบุตรชายสักเสี้ยว นึกเวทนากับชะตากรรมของหลานชายคนโตยิ่งนัก
“ข้าอยากให้ท่านแนะนำให้อาหลุนแยกตัวออกไปใช้ชีวิต
