เย็นวันศุกร์หลังเลิกงาน ออฟฟิศดูเงียบและวังเวงเป็นพิเศษ เพราะเพื่อนร่วมงานต่างกลับบ้านกันไปเกือบหมด แต่สำหรับกัญญาณัฐ เธอยังไม่อยากกลับ เพราะไม่อยากไปเบียดเสียดกับผู้คนบนรถไฟฟ้าในช่วงเวลาที่คนใช้บริการเป็นจำนวนมาก งานบนโต๊ะจึงถูกหยิบมาทำเรื่อยๆ แม้ว่าจะไม่มีความจำเป็นต้องทำ เพราะไม่ใช่งานเร่งด่วนแต่อย่างใด
“...คุณ” ทักดนัยเดินเข้ามาหาเธอ หลังจากมองไปรอบๆ แล้วว่าทั้งแผนกการตลาดไม่มีใครหลงเหลืออยู่ จะมีคนอื่นอยู่บ้าง แต่ก็อยู่ห่างออกไปสักหน่อย
“คะ?” เธอตอบด้วยคำพูดมีสัมมาคารวะ แต่น้ำเสียงติดจะห้วนไปสักหน่อย
“คืนนี้คุณไปปาร์ตี้ที่คอนโดแดนกับแพทไหม”
“ว่าจะไม่ไป”
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าตอบแล้วจะเลิกถามไหม” กัญญาณัฐเงยหน้ามามองเขา หลายวันที่ผ่านมาเธอเรียนรู้แล้วว่า หากเขาไม่ได้คำตอบที่ต้องการ เขาก็ชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อย จนเธอต้องตอบคำถามเขามากกว่าหนึ่งคำถาม
“เลิกถาม แต่ไม่เลิกชอบ” เอาล่ะ! ทักดนัย
