คืนเสน่หา

“จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!” เสียงเชียร์ดังลั่นห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพมหานคร เพื่อให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวป้ายแดงได้จุมพิตกันต่อหน้าเพื่อนๆ ของทั้งคู่ในงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ “เออๆ จูบก็จูบ!” เจ้าสาวตะโกนตอบคล้ายจะตัดรำคาญ แต่ก็ไม่ได้เขินอายที่จะหันไปจูบกับเจ้าบ่าวชาวอเมริกาด้วยความหวานซึ้ง แบบที่เรียกว่าน้ำตาลทั้งโรงงานยังยอมแพ้ นี่ถ้าไม่ติดว่ายังมีแขกผู้ใหญ่บางส่วนและพนักงานในโรงแรมอยู่ด้วย คงจะได้จูบแบบร้อนแรงกว่านี้ไปแล้ว แต่ใครจะอดใจไหวล่ะ ในเมื่อเจ้าบ่าวของเธอนั้นทั้งหล่อ ทั้งรวย เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ มีเงินเดือนมากกว่าสามแสนบาท และยังออกเงินซื้อคอนโดมิเนียมสุดหรูติดรถไฟฟ้าเป็นเรือนหอ เขาทำให้พ่อกับแม่ของเธอหน้าบานเป็นจานดาวเทียม เพราะได้ลูกเขยแสนเพอร์เฟคจนคนอิจฉาตาร้อนกันให้ทั่ว แต่คนที่ภูมิใจที่สุดก็คงจะเป็นเธอเองนั่นแหละที่ได้เขามาครอบครอง หลังจากต้องแย่งชิงกับฝูงชะนีอีกหลายสิบคน ที่พร้อมจะดึงเขาไปซบอก เพราะฉะนั้นจะต้องจูบแสดงความเป็นเจ้าของ ตอกย้ำชัยชนะให้ตัวเองอีกครั้ง “ฉันรักคุณนะคะแดเนียล” “ผมก็รักคุณครับแพท วันนี้คุณสวยที่สุดเลย” บทสนทนาของบ่าวสาวหลังจูบแสนหวาน เรียกเสียงฮือฮาให้กับทุกคนอีกครั้ง ก่อนที่เพลงจะบรรเลงจังหวะสุดคึกครื้นให้แขกในงานได้ออกจังหวะเต้นกันต่อไป “กวาง จะไปไหน” เจ้าสาวรีบกระโดดลงจากเวทีขนาดย่อมๆ เมื่อมองเห็นว่าเพื่อนรักกำลังเดินแยกตัวออกไปจากหน้าเวที “กวาง!” เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาด “แกจะไปไหน” “ไปเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่” “กินเหล้าไปเยอะแล้วใช่ไหม ยังไหวแน่นะ” “กินไม่เยอะหรอก ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ฉี่จะราดแล้ว” “เดี๋ยว!” “อะไร ฉันฉี่จะแตกแล้วนะแพท!” กวาง หรือ กัญญาณัฐ แทบจะโค้งตัวไปเอามือปิดส่วนนั้นเอาไว้ เพื่อให้เพื่อนรู้ว่าฉันปวดจริงๆ นะเว้ย ไม่ได้พูดเล่น “ฉันรักแกนะกวาง ขอบคุณมากที่อยู่ในทุกๆ ช่วงชีวิตของฉัน ไม่ว่าจะสุขหรือจะทุกข์ แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” “เมาเหรอวะแพท” กัญญาณัฐกอดตอบแพท หรือภาวิดาอย่างอ่อนโยน คนเป็นเจ้าสาวนี่จิตใจอ่อนไหวขนาดนี้เลยเหรอ “ฉันไม่ได้เมา แต่ถ้าไม่บอกตอนนี้ ฉันคงไม่กล้าบอกว่าฉันรักแกแค่ไหน” “ฉันก็รักแก ขอให้แกมีความสุขกับชีวิตคู่ ขอให้แกกับแดเนียลรักกันไปจนแก่ แล้วก็ขอให้แกได้เงินช่วยเงินเยอะๆ จะได้ไม่ขาดทุน ฉันยินดีด้วยนะ” “ขอบใจนะกวาง” ภาวิดาคลายอ้อมกอด เพราะอยากมองหน้าเพื่อนรัก แต่สบตากันได้ไม่ถึงสามวินาที น้ำตาที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา “รองพื้นยี่ห้อนี้โกหกว่ะ ไหนบอกว่ากันน้ำกันเหงื่อ” กัญญาณัฐปาดน้ำตาและเปลี่ยนสถานการณ์ที่กำลังซึ้งให้เป็นเรื่องตลก “เออ เดี๋ยวไปเขียนรีวิวด่า... อุ๊ย!” ภาวิดายังพูดไม่ทันจบประโยค เจ้าบ่าวของเธอก็เข้ามากอดจากด้านหลัง ก่อนจะหอมแก้มคนรักเบาๆ “งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เพื่อนเจ้าสาวคนสำคัญไม่อยากยืนอยู่เป็นก้างขวางคอ เพราะแดเนียลนั้นไม่หอมแก้มเพียงอย่างเดียว มันเริ่มจะกลายเป็นจูบ จูบที่เต็มไปด้วยความรักและความสุขของทั้งคู่ ​กัญญาณัฐก้าวยาวๆ ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องจัดเลี้ยงและตรงที่บันไดหนีไฟ เธอไม่ได้อยากจะเข้าห้องน้ำ ไม่ได้เมาหรือไม่สนุกกับงานปาร์ตี้ แต่เธอทนเห็นภาพบาดตาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว  วันนี้ทั้งวันเธอเห็นภาวิดากับแดเนียลกอดกัน จูบกัน บอกรักกันนับครั้งไม่ถ้วน เธอคิดมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าทั้งคู่จะแต่งงานกัน ว่าเมื่อถึงเวลางานเข้าจริงๆ เธอคงทำใจได้และรู้สึกยินดีจากหัวใจ ที่เห็นว่าเพื่อนสนิทและผู้ชายที่เธอแอบรักมาสามปีได้ครองคู่กัน แต่พอเอาเข้าจริง น้ำตามันก็จะไหลออกมาแทบทุกวินาที จนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่เธอไม่ต้องคอยยืนเคียงข้างภาวิดาเพื่อทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว ตอนที่เธอได้อยู่กับตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมกับภาพวันวานที่ย้อนกลับเข้ามา... สามปีก่อน... กัญญาณัฐเจอแดเนียลที่จังหวัดวังเวียง ประเทศลาว สถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตแห่งหนึ่งที่คนไทยมักจะเดินทางไปพักผ่อน เพราะค่าใช้จ่ายไม่สูงและเดินทางไม่นาน ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำกิจกรรมทางน้ำมากมาย ทั้งพายเรือคายัก ล่องห่วงยางในแม่น้ำ ขับรถมอเตอร์ไซต์ไปที่ต่างๆ เพื่อชมธรรมชาติอย่างเหงาๆ เพราะก่อนจะมาที่นี่นั้นเกิดอาการอินดี้ อยากทำตัวชิคๆ เที่ยวคนเดียวดูบ้าง บ่ายของวันก่อนเดินทางกลับประเทศไทย เธอจึงพาตัวเองไปนั่งอยู่ในร้านเบเกอรี่ นั่งทานเค้ก ดื่มน้ำผลไม้ปั่นให้ร่างกายสดชื่น มองนักท่องเที่ยวเดินผ่านไปมา มองการใช้ชีวิตของคนในท้องถิ่น ก้มหน้าเล่นอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งคราว แต่พร้อมกันนั้นก็มีผู้ชายชาวตะวันตกตัวสูง หุ่นดีจนโดนใจเธอเต็มๆ ยืนอยู่หน้าร้าน  เขามีเคราจางๆ ที่คาง ใส่เสื้อกล้ามสกรีนคำว่าประเทศลาวกับกางเกงชายหาดขาสั้น และมีผิวแดงคล้ำจากการตากแดด เธอมองเขาเดินเข้ามาในร้าน สะดุดพื้นต่างระดับตรงทางเข้า เพราะมัวแต่ทำหน้าเครียดกับอะไรบางอย่างในหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เขาเดินไปสั่งกาแฟร้อน เดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะข้างเธอ พร้อมกับคุยโทรศัพท์ด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก สลับสับเปลี่ยนกับภาษาอังกฤษที่พูดได้คล่องแคล่ว จนสามารถสรุปใจความสำคัญได้ว่า งานที่เขาทำกำลังมีปัญหาเกี่ยวกับการส่งข้อมูลบางอย่างให้กับลูกค้า และบังเอิญว่าข้อมูลเหล่านั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของเขา ครั้นจะพิมพ์ข้อมูลผ่านโทรศัพท์มือถือเพื่อส่งข้อมูลก็ไม่ได้ เพราะต้องใช้โปรแกรมบางอย่างที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ร่วมด้วย ซึ่งก็บังเอิญอีกว่ามันดันเปียกน้ำไปสดๆ ร้อนๆ เมื่อคืนนี้เอง “ผมจำข้อมูลงานได้ทั้งหมด ปัญหาเดียวตอนนี้คือผมไม่มีคอมพิวเตอร์ที่จะพิมพ์มันส่งอีเมลไปให้คุณ ผมขอเวลาเดินหาร้านคอมพิวเตอร์สักครู่” แดเนียลพูดจบก็วางสายและกระดกกาแฟร้อนลงคอ เสมือนว่ามันเป็นกาแฟเย็น เขามองซ้าย มองขวา ก่อนจะ... “ใช้โน้ตบุ๊กของฉันไหมคะ” กัญญาณัฐเห็นเขามองมาที่เธอ แต่ก็ไม่พูดอะไรเพราะเขาคงเกรงใจ ของใช้แบบนี้มันค่อนข้างเป็นส่วนตัว จะไปยืมใช้คงน่าเกลียด แถมยังไม่รู้จักกันอีก “คุณได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์เหรอครับ” “ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ แต่พอดีว่าฉันเป็นคนไทย พอได้ยินเลยเข้าใจว่าคุณพูดว่าอะไร” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม และคิดในใจว่าเขาน่ะเป็นชาวตะวันตกที่พูดภาษาไทยไม่ชัดที่น่ารักที่สุดในโลกเลย “ผมยืมคอมพิวเตอร์คุณได้จริงๆ ใช่ไหมครับ” “ใช่ค่ะ ตามสบายเลย” กัญญาณัฐผายมือให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันหน้าจอไปให้ เพื่อให้เขาสบายใจว่าเธอยินดีช่วยเหลือจริงๆ “ขอบคุณมากครับ” แดเนียลยิ้มขอบคุณอย่างซึ้งใจ คนไทยนี่มีน้ำใจสมคำร่ำลือ และวินาทีต่อมาเขาก็ก้มหน้าก้มตาลงมือพิมพ์ทุกอย่างที่กลั่นกรองออกมาจากสมองภายใต้เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างตั้งใจ โดยที่กัญญาณัฐนั้นนั่งเงียบๆ เลื่อนดูนู่น นี่และนั่นในโทรศัพท์มือถือ แต่ใจและสายจดจ่ออยู่ที่หน้าจอได้ไม่นาน เพราะคนหล่อตรงหน้านั้นหยุดมองได้ยากจริงๆ “ใกล้เสร็จแล้วครับ” แดเนียลหันมาบอกด้วยความเกรงใจ “มะ... มะ... ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยๆ ทำก็ได้ค่ะ ฉันไม่ได้รีบไปไหน” “คุณมาเที่ยวเหรอครับ” “ใช่ค่ะ” “คุณพักอยู่กรุงเทพหรือเปล่า” “ใช่ค่ะ” “ผมก็อยู่กรุงเทพเหมือนกัน อยู่เขตสาทร เพิ่งมาทำงานที่เมืองไทยได้หกเดือน ปกติงานผมราบรื่นดีนะ เพิ่งจะมาซวยก็วันนี้นี่แหละ” แดเนียลพูดไป พิมพ์ไป ใครจะว่าเขาว่าไม่ตั้งใจทำงานก็ช่างเถอะ สำหรับกัญญาณัฐมันทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่ฉลาดมาก “เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้คุณ ตอนนี้ผมคงต้องเดินตากแดดหาร้านคอมพิวเตอร์อยู่แน่ๆ” “ค่ะ ตรวจดูอีกทีไหมคะว่าอีเมลส่งเสร็จหรือยัง เผื่อว่าอินเทอร์เน็ตของร้านจะไม่ดี” “ส่งเรียบร้อยแล้วครับ” “ค่ะ” “แล้ว... คุณพักอยู่แถวไหนเหรอครับ” “ฉันก็อยู่แถวๆ สาทรค่ะ ทำงานอยู่แถวนั้นเหมือนกัน” “ว้าว! บังเอิญจัง ผมแดเนียลนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” “ฉันกวางค่ะ” “กอ... วาง?” “กวางค่ะ เรียกเดียร์ก็ได้ค่ะ กวางแปลว่าเดียร์ในภาษาอังกฤษ” “แบบนี้เรียกง่ายกว่าเยอะเลยครับ” “คุณ...” “คุณ...” “คุณ... เป็นอะไรหรืเปล่า” “...ไม่ค่ะ” “ดีใจที่เพื่อนมีสามีขนาดนี้เลยเหรอ” “...แล้วคุณไม่ดีใจเหรอ เพื่อนคุณก็มีภรรยา” กัญญาณัฐเช็ดน้ำตาหลังจากร้องไห้มานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนี้ คนที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนั้นเห็นเธอนั่งร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไร “ดีใจสิ แต่ผมต้องร้องไห้ด้วยเหรอ” “เจ้าสาวเป็นเพื่อนรักฉัน ฉันเลยดีใจเป็นพิเศษ” “เหรอ... แต่คุณร้องไห้เหมือนคนแอบรักสามีเพื่อนเลยนะ” “คุณ!” “...แอบรักแดเนียลจริงๆ ด้วย” เขาเห็นเธอร้องไห้ตั้งแต่เดินเข้ามาที่บันไดหนีไฟ ตั้งแต่บุหรี่ที่เขาสูบเริ่มจุดไฟ จนตอนนี้มันหมดมวนไปแล้ว เธอก็ยังไม่หยุดร้อง นี่ถ้าเขาไม่เรียกสติเธอซะก่อน น้ำตาคงได้ท่วมพื้นแน่ๆ “ฉันไม่ได้แอบรักแดเนียล” “แล้วร้องไห้ทำไม เพื่อนเจ้าสาวคนอื่นเค้าก็สนุกอยู่ในปาร์ตี้ แต่คุณแอบมานั่งร้องไห้ ถ้าร้องไห้เพราะดีใจกับเพื่อนจริงๆ คุณนั่งร้องข้างในงานก็ได้” “แล้วคุณล่ะมาทำอะไรตรงนี้ แอบรักเพื่อนฉันเหรอ” “อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นเหมือนคุณสิ” “แล้วคุณมาทำอะไรตรงนี้ เพื่อนเจ้าบ่าวคนอื่นเค้าก็กินเหล้าอยู่ข้างในงาน” “ผมมาสูบบุหรี่” “ตรงนี้ห้ามสูบบุหรี่” กัญญาณัฐชี้ไปยังสติ๊กเกอร์ที่แปะเตือนไว้ “เหรอ” เขายักไหล่สบายๆ หันไปแกะสติ๊กเกอร์และฉีกมันเป็นชิ้นเล็กๆ “ผมไม่ได้ทำผิดกฏ ฝากทิ้งด้วย แล้วก็ทำใจซะนะคุณ แดเนียลมันไม่อยากได้คุณเป็นเมียอีกคนหรอก” เพื่อนเจ้าบ่าวปากจัดยัดเศษสติ๊กเกอร์ลงในมือของผู้หญิงที่กำลังสะอึกสะอื้น ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับคำพูดที่ทำให้คนฟังทั้งโกรธและทั้งเสียใจ รู้แล้วว่ายังไงแดเนียลก็ไม่รัก จะตอกย้ำให้ใจช้ำกว่าเดิมทำไม “เดี๋ยวคุณ!” “ผมไม่บอกใครหรอก คิดซะว่าคุณไม่ได้เจอผมที่นี่แล้วกัน” “ฉันแค่จะมาเอาเศษขยะนี่มาคืน แล้วอีกอย่างนะคะ ฉันไม่ได้แอบรักสามีของเพื่อนฉัน” ทีแรกกัญญาณัฐตั้งใจจะมาขอร้องให้เขาอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร แต่ก็คิดได้สดๆ ร้อนๆ ทันเวลาก่อนปากจะเอื้อนเอ่ย ว่าถ้าหากทำแบบนั้นออกไป มันเป็นการยอมรับว่าเขาคาดเดาความรู้สึกของเธอได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ แต่ถ้าเธอไม่ยอมรับสักอย่าง ต่อให้เขาเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอีกร้อยคนก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะที่ผ่านมานั้น เธอมั่นใจมากที่สุดในโลกว่าเธอไม่เคยปล่อยให้ความรู้สึกนั้นเล็ดลอดออกไป จนใครๆ สามารถสังเกตได้ “ไอ้ประโยคที่บอกว่าไม่ได้แอบรักสามีเพื่อน ไม่ต้องบอกผมหรอก เก็บไว้บอกตัวเองเถอะ” เขาตอบกลับอย่างเย้ยหยันเพราะยังไงเขาก็เชื่อในสิ่งที่เห็น ตลอดทั้งวันที่เขาทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าว เขาถูกตาต้องใจเพื่อนเจ้าสาวคนนี้ จนต้องคอยแอบมองเธอบ่อยๆ แต่เธอก็ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่เขาส่งไป เพราะผู้ชายที่ดึงดูดความสนใจของเธอได้มีเพียงแค่แดเนียลเท่านั้น กัญญาณัฐเชิดหน้าพร้อมสะบัดผมยาวสลวยใส่ผู้ชายที่ผ่านมาเกือบทั้งวันแล้วเธอก็ยังไม่รู้ชื่อหรือเขาอาจจะชื่อแทน ถ้าเธอได้ยินคนอื่นเรียกชื่อเขาไม่ผิดเพี้ยนไป แต่เมื่อหันหลังให้เขา เสียงลมหายใจก็พ่นออกมาอย่างเป็นกังวล ทำไมถึงไม่เชื่อที่เธอพูดบอก ทำไม... ทำไม