สามีโปรดหยุดคลั่งรักข้าเถิด

คลั่งรักที่ 1 พันธสัญญาวิวาห์เลือด

คลั่งรักที่ 1

พันธสัญญาวิวาห์เลือด

กรีดเลือด!

นับจากวันนั้นคุณหนูสี่ผู้ถูกลืมก็หอบร่างกายอันบอบช้ำกลับไปนอนซมด้วยพิษไข้ที่กระท่อมห่างไกลผู้คน นางประทังชีวิตอยู่ได้ด้วยน้ำและหมั่นโถวแข็งยิ่งกว่าหินที่สาวใช้เปิดประตูกระท่อมแล้วโยนเข้ามาให้ราวกับให้อาหารสุนัข

แม้หลายๆ ครั้งข้าจะอยากตาย แต่บางครั้งข้าก็อยากมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น ข้าอยากเห็นพวกมันทุกคนในสกุลถานวิบัติฉิบหายล่มจมจนไม่เหลือซาก

แต่จะทำอะไรได้เล่า ในเมื่อข้าอ่อนแอเกินไป...

ถานอ้ายเยว่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายด้วยความอึดอัดคับแค้นใจ ยาลูกกลอนที่พ่อบ้านจับกรอกเข้ามาในปากเริ่มทำงานเป็นครั้งที่สาม จุดตันเถียนและช่องท้องของนางร้อนผ่าวราวกับกำลังเผาไหม้ หญิงสาวสลบไสลไปอีกกว่าสิบชั่วยาม ก่อนจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแล้วพบว่าพ่อบ้านได้เปิดประตูเข้ามาหานางถึงในกระท่อม ทั้งที่เขาไม่เคยเหยียบย่างมายังสถานที่โกโรโกโสแห่งนี้เลยสักครั้ง

“ท่านประมุขสั่งให้คุณหนูสี่ไปเข้าพบขอรับ”

‘ช่างน่าขัน’

อ้ายเยว่แสยะยิ้มออกมาคล้ายกำลังเย้ยหยันในโชคชะตาชีวิต พ่อบ้านผู้นี้เรียกนางว่า ‘คุณหนูสี่’ อีกทั้งยังเอื้อนเอ่ยสุภาพลงท้ายว่า ‘ขอรับ’ ทุกคำ แต่กิริยาที่ปฏิบัติต่อนางนั้นราวกับสุนัขขี้เรื้อนที่น่าขยะแขยงตัวหนึ่ง ช่างเป็นการกระทำที่ย้อนแย้งเหลือเกิน

“ได้โปรดอาบน้ำแต่งกายให้สะอาด อีกสักครู่สาวใช้จะนำเสื้อผ้ามาให้ และนำทางคุณหนูสี่ไปพบท่านประมุขขอรับ”

พ่อบ้านยังคงเอื้อนเอ่ยธุระของตนเองราวกับเร่งรีบ ก่อนจะหมุนกายเดินออกไปจากกระท่อมสกปรกอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าหากเขาฝืนทนยืนอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้อีกแม้เสี้ยวลมหายใจ เขาจะได้รับโรคร้ายติดตัวมาเสียกระนั้น

ถานอ้ายเยว่ไม่ได้สนใจการกระทำของพ่อบ้าน นางค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืน เรี่ยวแรงของนางฟื้นคืนกลับมาด้วยฤทธิ์ยาราคาถูก เพราะมันราคาถูกมันจึงได้ทิ้งความเจ็บปวดทรมานเอาไว้ราวกับบทลงโทษ

ซึ่งพี่ๆ ของนางทั้งสามย่อมรู้ดี จึงสั่งให้พ่อบ้านยัดยาระยำนี่เข้ามาในปากของนางทุกครั้งที่กลั่นแกล้งจนนางแทบจะขาดใจตาย

“เหอะ!”

หญิงสาวแค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตนเอง ก่อนจะหอบร่างกายบอบช้ำไปอาบน้ำชำระล้างคราบสกปรก เศษดินโคลนเกรอะกรังเนื้อตัวและเส้นผม สภาพของนางน่าเวทนามากกว่าขอทานหลังตลาดผิงฉีเสียอีก

อ้ายเยว่รับเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านจากสาวใช้มาสวมใส่อย่างไม่ยี่หระ มันเป็นเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในชีวิตที่นางได้สวมใส่ แต่นางกลับไม่ดีใจเลย เพราะนางคาดเดาได้ว่านางคงจะพอมีประโยชน์อะไรสักอย่าง บิดาถึงได้เรียกนางเข้าพบ

ครั้งสุดท้ายที่นางได้พบบิดาคือตอนอายุห้าปี จนตอนนี้นางอายุสิบแปดแล้ว ช่างเป็นความสัมพันธ์พ่อลูกที่แสนบัดซบเสียจริงเชียว

บิดาคงคิดจะขายนางเป็นทาส หรือไม่ก็บังคับให้นางออกเรือนไปกับใครสักคน สตรีอย่างนางก็คงมีประโยชน์แค่นี้ เป็นเพียงหมากให้บิดาจับวางลงบนกระดาน

ถานอ้ายเยว่ถึงกับมึนงงเมื่อนางไม่ได้ถูกนำทางไปยังเรือนใหญ่แปดทิศซึ่งเป็นที่พำนักของประมุขถาน แต่กลับพาไปยังสุสานบรรพชน สถานที่สำคัญของตระกูลถานเพราะเป็นที่เก็บเถ้าอัฐิของบรรพชนที่ล้วนแล้วแต่มีเสี้ยวเซียนอยู่ในสายเลือด อีกทั้งยังเป็นสถานที่ที่เก็บสิ่งของสำคัญ รวมถึงคลังสมบัติของตระกูล

‘บิดาจะทำอะไรกับข้ากันแน่!’

หัวใจของนางเต้นแรงด้วยความวิตก เดินลงบันไดวนไปยังห้องลับใต้ดินเรื่อยๆ จนกระทั่งพบกับโถงบรรพชน ที่นั่นมีประมุขถาน ฮูหยินถาน คุณหนูใหญ่ คุณชายรอง คุณหนูสาม และเหล่าอนุภรรยายืนกันอยู่พร้อมหน้า

‘คนพวกนี้มาทำอะไรที่นี่ แล้วเหตุใดจึงต้องเรียกนางมา มันเรื่องอะไรกันแน่’

หัวใจราวกับจะหยุดเต้น นางเผลอกำมือแน่นเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง

“คารวะท่านประมุข”

หญิงสาวยอบกายลงทำความเคารพผู้ให้กำเนิดที่ขึ้นชื่อว่าบิดา กระนั้นนางกลับไม่มีสิทธิ์เรียกเขาว่า ‘ท่านพ่อ’ เพราะความต่ำต้อยไร้พรสวรรค์ นางในวัยสี่ขวบถูกตบจนเลือดกบปากเมื่อเรียกเขาว่า ‘ท่านพ่อ’ เฉกเช่นที่บุตรคนอื่นๆ เรียกขาน

นับตั้งแต่นั้นนางก็เรียกเขาว่า ‘ท่านประมุข’ เฉกเช่นสาวใช้คนอื่นๆ ในจวน

“มาแล้วรึ ก้าวมาข้างหน้าสิ”

ทันทีที่เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เหล่าบุตรธิดาสกุลถานก็เปิดทางออกให้สายเลือดไร้ค่าย่างก้าวขึ้นไป

คิก...

จังหวะที่ถานอ้ายเยว่เดินผ่านพี่น้องร่วมบิดาและเหล่าอนุภรรยา นางได้ยินเสียงพวกเขาหัวเราะคิกคักราวกับกำลังเฝ้ามองเรื่องสนุกด้วยใจจดจ่อ อ้ายเยว่ก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำร้อนผ่าว พยายามฝืนกลั้นไม่ให้น้ำตารินไหลไม่เช่นนั้นคนเหล่านี้จะยิ่งได้รับความเพลิดเพลินจากความรู้สึกอัปยศของนาง

ทันทีที่ถานอ้ายเยว่เดินไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า ประมุขถานก็ยกมือขึ้นราวกับให้สัญญาณ พลันผืนดินที่นางเหยียบยืนก็แยกออก ปรากฏเถาวัลย์ขนาดใหญ่พวยพุ่งขึ้นมารัดรอบตัวนางเอาไว้ทันที

“นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน ปะ...ปล่อยข้านะ ปล่อย!”

หญิงสาวหวีดร้องออกมาเสียงหลง ไม่ผิดแน่เถาวัลย์นี้คือฝีมือของพี่สาว ‘ถานเยว่รู่’ ผู้ครอบครองพลังธาตุไม้ แล้วโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว คนสนิทของบิดาก็ถือกริชคมวาวก้าวเข้ามาแล้วกรีดลงบนนิ้วมือของนางจนเลือดสีแดงฉานหลั่งริน