ใจตรึงรัก

อารัมภบท

“สตรีจืดชืดชวนหน่ายเช่นเจ้า ไม่คู่ควรกับข้า”

นี่คือเหตุผลของคนตรงหน้า เขาต้องการถอนหมั้นนาง สาวน้อยที่เดิมทีหลุบตาอย่างสงบเสงี่ยมเผยรอยยิ้มอ่อนโยนตลอดเวลา บัดนี้เพียงปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนช้าๆ แววตาที่เคยสดใสค่อยๆ มืดทะมึนก่อนจะแข็งกร้าวและเผยโทสะอันร้อนแรงยิ่งกว่าหินอัคคี ไม่มีแล้วแม่นางผู้แสนดีน่ารักอ่อนหวานอยู่ในจารีตกฎเกณฑ์ดีงาม

นางยังไม่ทันถามว่าหญิงผู้นั้นเป็นใคร เหตุใดถึงอยู่กับเขาในคืนลอยโคม เพียงเดินขึ้นหน้าในปราดเดียว พริบตาหมัดเล็กอันทรงพลังพลันซัดเต็มใบหน้าอันหล่อเหลา

นางมิใช่แค่ตบหน้าอย่างที่เขาคาดการณ์แต่กลับต่อยตีคน ชายหนุ่มตกตะลึง เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ไฉนดรุณีผู้นี้ถึงเปลี่ยนไป ไยนางคล้ายมิใช่คนเดิมที่เรียบร้อยจนน่าเบื่อหน่าย

“เจ้า...” ยังไม่ทันเอ่ย กลับเป็นนางที่ซัดเข้าที่สันกรามอีกหมัดพร้อมตวาดก้องข่มขวัญ

“เจ้าลูกเต่าหน้าเหม็น วันนี้มารดาจะทำให้เห็นว่าสิ่งใดเรียกว่าอยู่มิสู้ตาย...”

และแล้วบุรุษผู้หนึ่งถึงได้รู้ซึ้งถึงคำว่าทุรนทุรายเมื่อนางลงมือ