ตลับยาขี้ผึ้งที่ส่งคืนจ้าวเล่อเสียล้วนใช้เล่ห์กลขโมยจากคนที่มีดวงตามืดมัวปะไร ที่ลงมือก็หมายทำให้คนเข้าใจผิดทั้งสิ้น
รูปร่างสูงเพรียวสง่างามราวเทพเซียนของเขา นางล้วนได้เห็นแค่ผ่านๆ จากเสื้อผ้าที่ปิดสนิทมิดชิดอย่างหวงแหนเท่านั้น
ไป๋เหลียนกัดริมฝีปากจนแดงเพื่อกักเก็บอารมณ์หงุดหงิดไว้ นางเผยเพียงท่าทีสุภาพเรียบร้อยเป็นนิตย์ออกมา
“ว่าอย่างไร” โจวอวี่ถามเสียงขรึม
ครั้นถูกเร่งให้บอกกล่าวเรื่องของจ้าวเล่อเสีย นางก็เผยท่าทีอึดอัดที่ต้องบอก ดวงตากลมโตฉ่ำหวานหลุบลง เห็นเพียงแพขนตายาวงอนกระเพื่อมไหว สีหน้าครุ่นคิดแฝงแววปวดใจ ท่าทางเสมือนคิดหนักว่าจะพูดอย่างไรให้คนฟังสบายใจที่สุด ครู่หนึ่งจึงค่อยๆ เอ่ยเสียงเบาอย่างระมัดระวังวาจา “ท่านจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ข้าส่งคนไปตามพี่สาวเล่อมาพบท่าน แต่นางบอกว่าไม่ว่าง ไม่สะดวกมาหาเพราะต้องทำงานหาเงิน ข้าคิดว่านางทำเพื่อหาเงินมารักษาท่าน ข้าจึงบอกต่อนางว่
