หลังจากจิบชาและพูดคุยกันอีกรอบไป๋เหลียนถึงยอมตอบตามความจริงทุกประการ
สีหน้านางเศร้าสร้อย ไม่เหลือสีหน้าสะเทิ้นอายแม้แต่น้อย
เหตุผลของโจวอวี่ที่มิใคร่ออกมาพบหน้าจ้าวเล่อเสียโดยง่าย ล้วนเป็นเพราะดวงตาของเขาไร้หนทางรักษา ร้ายแรงเกินเยียวยา เนิ่นนานผ่านมาล้วนกัดกินเวลานางให้ต้องสูญเปล่าอย่างไร้ค่า ดังนั้น เขาจึงส่งไป๋เหลียนมาบอกกล่าวเชิงนั้นหมายมั่นให้นางตัดใจ หากไม่เชื่อก็จงไตร่ตรองจากที่ผ่านมาว่าได้พบหน้าเขาสักครั้งหรือไม่
จ้าวเล่อเสียกลั้นใจฟังจนจบพลันลุกขึ้นยืนอย่างเงียบงัน นางไม่พูดจาสักคำ เพียงเดินจากไป ไม่หันกลับมาอีกเลย
ไป๋เหลียนยืนมองจ้าวเล่อเสียที่ค่อยๆ เดินจากไปจนลับตา ใบหน้าเศร้าสลดเมื่อครู่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ภายใต้สีหน้าอ่อนหวาน ดวงตาที่ฉ่ำน้ำคลอเบ้าเมื่อครู่ จู่ๆ น้ำตาก็เหือดแห้งไปไม่เหลือรอย
ดรุณีนางน้อยผู้มีมารยาทงดงาม สุภาพนุ่มนวลเสมอมาและอ่อนโยนกับทุกคนโดย
