Chapter 4
1176 Words
2สัปดาห์ผ่านไป...
ฉันก็เหมือนเดิมจ้า ทำอาหารกลางวันมาให้พี่หมอทุกวัน เขาบอกจ่ายไปเท่าไหร่ให้มาเอาเงินกับเขาฉันบอกไม่เอาเพราะฉันมีสิทธิพิเศษทำฟรีอยู่แล้ว ฮิฮิ มันจะมีเหรอไม่มีหรอก แหมร้านฉันมะ ฉันรวยฉันพร้อมเปย์ ฮ่าๆๆ พอๆ ตอนนี้ฉันเดินมาทางหน้าโรงพยาบาล เห้ย เจอยัยนาแหะ เหมือนหล่อนจะเห็นฉัน สงสัยหลบไม่ทันแล้ว
" ยัยพิ้งค์แกมาทำอะไรที่นี่"
โอ๊ยยยยย ฉันจะยังไงดีเนี้ย จะให้บอกเพื่อนว่ามาจีบผู้ชายเหรอ โอ๊ยยย เอาไงดี หรือจะบอกดีน้า เผื่อยัยนาจะไปช่วยพูดให้พี่หมอใจอ่อน อืมมม แต่ถ้ามันรู้ ยัยยูกิก็ต้องรู้ป่ะ เอาไงดีน้า
" มาโรงพยาบาลก็ต้องมาหาหมอสิยะ แกนี่ถามแปลกๆ"
ยัยนาทำหน้าเหมือนไม่พอใจฉันอ่ะที่ฉันกวนประสาท ฮ่าๆๆ แต่ฉันพูดความจริงเว้ย
"แล้วเป็นอะไรล่ะ ทำไมไม่มาหาฉัน"
"ฉันอยากมีลูกก็เลยมาหาหมอ"
ทำไมต้องทำตาโตเท่าไข่ห่านด้วยเล่า ฉันก็แค่อยากมีลูก(แล้วก็สามี) แค่นี้เองทำไมต้องตกใจด้วยเล่า
"เดี๋ยวๆจะมีลูก หาผัวก่อนไหม"
ฉันจิ๊ปากใส่ยัยนาเบาๆ ทำไมต้องตอกย้ำเรื่องไม่มีผัวด้วยเล่าก็กำลังจะมีอยู่นี่ไงเล่า ชิ
" ก็ใช่ไงเล่า ต้องหาผัวก่อนไงเลยมาที่นี่"
ฉันบอกออกไปเพราะยังไงวันหนึ่งก็ต้องบอก บอกตอนนี้เลยแล้วกันเนาะ
" แล้วทำไมไม่หาที่อื่น"
"ก็ฉันจะเอาผัวเป็นหมอก็ต้องมาหาหมอป่ะ"
ยัยนาทำหน้าตกใจอีกรอบ
"ใคร คนที่แกจะเอาทำผัวนะใคร"
"ก็พี่หมออุ้มไงฉันจะเอาพี่หมอเป็นผัว จบนะ"
พูดจบฉันก็เดินไปทางแผนกสูตินรีเวชทันที สวยๆ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวยัยนาต้องโทรไปบอกยัยยูกิแน่ๆ เดี๋ยวฉันก็โดนซักอีกรอบแน่ๆ แต่ตอนนี้ไปหาว่าที่สามีก่อนนะ คงจะหิวแล้ว
"พี่หมออุ้ม"
ฉันเดินไปหาเขาที่ห้องแต่เจอเขาเดินออกมาพอดี เขาเงียบไม่ตอบอะไรเดินออกไป ฉันก็เดินตามเขาไปเงียบๆ แล้วก็มาถึงตรงม้าหินอ่อนที่เดิม
"ทำไมมาช้าจัง"
มาถึงก็บ่นๆๆเลยอย่างกับคนแก่ ฉันก็แกะกล่องข้าวให้พี่หมอ ยื่นช้อนส้อมไปให้ แต่วันนี้พกน้ำสมุนไพรมาด้วยนะเลยไม่ต้องไปซื้อ
"เจอเพื่อนค่ะ คุยกันนิดหน่อย"
เขาเลิกคิ้วมองฉันอย่างสงสัย
"เพื่อนเป็นอะไร ทำไมเจอกันที่นี่ล่ะ"
เขาทานข้าวต่อ แต่สายตายังรอฟังคำตอบจากฉันอยู่
"เพื่อนเป็นหมอที่นี่ค่ะ"
"ใคร"
"ชื่อหนูนาค่ะ"
แค่กๆๆๆๆ
"เห้ยยย พี่หมอ เป็นไงบ้างคะเนี้ย"
ฉันรีบหยิบน้ำไปให้พี่เขาดื่ม แล้วลูบหลังให้เขา ตกใจอะไรขนาดนั้น
" ไหวไหมคะ"
ตอนนี้ท่าทางเขาเริ่มจะดีขึ้นแล้วล่ะ เขานั่งดื่มน้ำแต่หน้าแดงก่ำ ทำไมต้องตกใจที่ได้ยินชื่อยัยนาด้วย อยู่โรงพยาบาลเดียวกันก็ต้องรู้จักกันป่ะ ทำไมต้องตกใจด้วย หรือว่า
" คนที่พี่หมอชอบ คือยัยนาเหรอคะ"
เขาเงียบไม่ตอบอะไร แต่ดูจากท่าทางและสายตาของเขาแล้ว ใช่จริงๆสินะ ฉันเดาไม่ผิดสินะ นี่ผู้ชายที่ฉันชอบ เขาชอบเพื่อนของฉันงั้นเหรอ มิน่าล่ะ ถึงไม่ชอบฉัน เพราะฉันกับยัยนาไม่เหมือนกันเลยสักนิด ยัยนานั้นกุลสตรีอ่อนหวาน แต่ฉันนี่สายลุย ถ้าพี่เขาชอบหวานๆอย่างงั้น ฉันคง..
" พิ้งค์กลับก่อนนะคะ"
พูดจบฉันก็วิ่งออกมาทันที ฮึกๆ นี่ยังไม่ถึงสองเดือนเลยนะ ทำไมถึงเหมือนแพ้แล้วละ ฮึก ตอนนี้น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด ขอฉันกลับไปตั้งหลักก่อนนะ แล้วค่อยว่ากันใหม่ ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ
End พิ้งค์กี้ Talk
1สัปดาห์ผ่านมา....
อุ้ม Talk
นี่ก็ผ่านมา1สัปดาห์แล้วละที่ผมไม่เห็นยัยเด็กนั้นมาหาอีกเลย ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ดีแล้วนิ ผมก็ไม่ได้ชอบเธอ เธอหายไปตอนนี้ก็ดีแล้ว ตอนนี้ผมมาเดินเล่นในห้างนะ อยู่ห้องเบื่อๆไม่มีอะไรทำ เดินไปสักพักก็เจอร่างบางที่คุ้นตานั่งทานไอศครีมอยู่ แต่เธอดูเหมือนเหม่อลอย ช้อนจิ้มไอศครีมไปมาไม่ยอมทาน อืม อยู่ๆก็อยากทานไอศครีมขึ้นมาเฉย ไปกินดีกว่า ผมเดินไปนั่งลงโต๊ะข้างๆพิ้งค์กี้ ดูเหมือนเธอไม่เห็นผมแหะ
"ไง"
ผมทักเธอออกไป ดูเหมือนเธอจะรู้สึกตัวหันหน้ามาทางผม ก่อนที่จะผงะถอยหลัง ตกใจอะไรขนาดนั้นล่ะ
"พะ พะ พี่หมออุ้ม"
หล่อนทำท่าทางรนๆ พูดตะกุกตะกัก อย่างกับเจอผีแหนะนี่ผมคนนะโว๊ย แล้วทำไมยัยเด็กนี่อย่างกับซอมบี้เดินได้เนี้ย หน้าซีด ผอมลงไปป่ะนั้น นี่อย่าบอกนะว่า แค่รู้ว่าผมชอบเพื่อนเธอ เธอก็ถอดใจแล้วมาตรอมใจอยู่เป็นอาทิตย์เนี้ยนะ ทำไมผมต้องรู้สึกผิดด้วยเนี้ย เห้อ
"มาคนเดียวเหรอ"
ผมถามออกไป เธอไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าให้กับผม อยู่ๆเธอก็ลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินไปจ่ายเงิน นี่จะหลบหน้ากันเหรอไง ผมเดินตามออกไป
"พิ้งค์กี้"
ผมเรียกชื่อเธอออกไป เธอเหมือนจะรู้สึกตัวหันหน้ากลับมา
"คะ มะ...มีอะไรรึเปล่าคะ"
เธอถามผมเสียงเบาก้มหน้ามองแต่พื้นไม่ยอมสบตาผม
"จะไปไหน"
ผมถามออกไป แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้า
"กลับมั่งคะ"
พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที ผมดึงมือเธอไว้
" ถ้าไม่ไปไหนงั้นไปดูหนังกันมั้ย"
ผมชวนเธอออกไป ดูเหมือนเธอจะตกใจเล็กน้อย แล้วจากนั้นก็แปรเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้ม สวยดีแหะ เห้ยยย ผมคิดอะไรวะเนี้ย จริงๆที่ชวนเธอไปดูหนังผมแค่รู้สึกผิดนะ อีกอย่างก่อนหน้านี้เธอก็ทำกับข้าวมาให้ผมทานถึงที่ทุกวัน ถือว่าผมตอบแทนเธอบ้างแล้วกัน
" ว่าไง ตกลงจะไปไหม ไม่ไปจะไปดูคนเดียวแล้วนะ"
ผมพูดจบก็เดินออกไปทันที ก่อนที่ยัยเด็กนั้นจะวิ่งมาจับแขนผม แล้วยิ้มร่าเริงเดินข้างๆผม หึ แล้วเมื่อกี้ทำอย่างกับคนไม่มีชีวิตทีงี้ละยิ้มหน้าบานเชียวนะ
- Writer
