"อ่านปากฉันนะคะหมออุ้ม มัน สาย ไป แล้ว!"
ฉันตะโกนใส่เขาอย่างหงุดหงิด ทำไมจะต้องมายุ่งกับฉัน ตอนนั้นฉันยอมเขามาตลอด อ้อนวอนขอความรักจากเขาแต่เขาไม่เคยสนใจฉันเลยสักนิด แล้วตอนนี้เหรอมาขอโอกาสจากฉัน มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?
"พี่อยากขอโอกาสจะ อ่ะๆโอเคๆ เรากลับกันก่อนนะคะลูกจะได้พักผ่อน"
ฉันมองหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เขาจึงยอมหยุดแต่ประโยคถัดมาทำให้ฉันหันขวับไปทางเขาอย่างตกใจ นี่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันท้อง เพื่อนฉันเหรอ ไม่ใช่แน่ๆยัยพวกนั้นไม่พูดแน่ๆ
"คุณพูดอะไร ลูกอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง"
ฉันปฏิเสธพัลวัน ใครมันจะไปยอมรับเล่า นี่อย่าบอกนะว่าคิดว่าฉันท้องก็เลยจะมารับผิดชอบ ใช่สิถ้าฉันไม่ท้องเขาคงไม่มาสนใจฉันหรอก
" ลูกเราไงคะ ลูกพี่กับหนูไง เนี้ยๆตรงเนี้ย"
ไม่พูดเปล่าเอานิ้วมาจิ้มที่หน้าท้องของฉัน ฉันปัดมือของเขาออก เขามองฉันด้วยแววตาฉายแววเศร้า
" พิ้งค์ให้โอกาสพี่นะ พี่อยากดูแลพิ้งค์ก
